Mitsubishi Lancer Stationwagon 2.0 D GL (1994)

Naarmate het autorijden steeds duurder wordt, is vooral de zakenwereld steeds meer gespitst op mogelijkheden om de kosten te drukken. Geen wonder dat er in de sector bestel- en bedrijfswagens steeds vaker wordt uitgeweken naar betaalbare dieselbrandstof als alternatief voor onze hoog belaste benzine. En aangezien de autofabrikanten daarop inspelen met diesels waarvan de beschaving steeds meer toeneemt, verdwijnen gaandeweg de bezwaren tegen die stoere zelfontbranders. Natuurlijk heeft dat ook zijn uitstraling naar de personenauto"s, waarvan je er tegenwoordig steeds meer met de letter "D" op de achterklep ziet rondrijden. Want als je ruwweg meer dan 25.000 kilometer per jaar rijdt, is dieselen voordelig en vandaag-de dag zeker niet oncomfortabel. Het karakteristieke geratel is meestal nog maar zwakjes hoorbaar en ook de beruchte zwarte rookpluimen behoren goeddeels tot het verleden.
Eén van de fabrikanten met een flinke ervaring in het bouwen van netjes opgevoede diesels is Mitsubishi, het Japanse merk dat jaren geleden de wereld verraste met een heel geciviliseerde, levendige turbodiesel. Tegenwoordig wordt het vaandel onder meer hoog gehouden door een dieselversie van de Lancer stationwagen. Voor deze test kozen we een dieselstation, omdat dit soort auto"s vaak zakelijk wordt gebruikt en meestal flink wat kilometers maakt. Zelfs als de laadruimte op maximale grootte is gebracht en de Lancer dus één grote klankkast is, valt het geluid van de motor best mee. Hooguit hoor je onder die omstandigheden iets meer van wat zich tussen de wielen en het wegdek afspeelt, maar op de goed onderhouden wegen is dat van ondergeschikte aard. Op de decibelmeter toonde de Lancer zich een redelijk rustige klant met een geluidsniveau van 73 bij 120 km/h.
De verrassingen die deze tweeliter diesel in petto heeft, beginnen overigens al bij het starten. Niks voorgloeien en wachten tot het controlelampje uitgaat, want dat lampje ìs er helemaal niet. Gewoon sleutel omdraaien, starten en wegwezen. De gloeipluggen die de dieselnevel bij het aanslaan even voorverwarmen, werken bij deze diesel zó razendsnel, dat de motor zelfs in de vrieskou zonder morren tot leven komt. De eerste klap is meteen raak, al maken doordringende pingelgeluiden wèl duidelijk dat er met een compressieverhouding van meer dan 20:1 "s morgens vroeg niet valt te spotten. Dat wil zeggen: alleen als de motor ijs- en ijskoud is, want als je met het doordraaien van de contactsleutel een paar seconden wacht, ontwaakt de diesel al veel zachtzinniger. Na een minuutje stadsverkeer is de dieselklop zo goed als verdwenen en wordt het zelfs moeilijk om het verschil met een benzinemotor te horen.

Toerensterke diesel
Een tweede surprise is de soepele trekkracht van de diesel, die in tegenstelling tot veel van zijn soortgenoten met het stijgen van de toeren aardig oploopt. Ook die karaktertrek maakt de vergelijking met een benzinemotor verleidelijk: als de stationcar eenmaal op gang is, heeft hij met het accelereren weinig moeite. Op de snelweg kent hij bij het inhalen daardoor weinig beperkingen. Bij 80 km/h terugschakelen naar "4" en binnen de 15 seconden zit de 1100 kg zware Lancer op de 120. Die levendigheid komt overigens niet uit de lucht vallen, want hoewel een gemiddeld testverbruik van 1:13,3 niet kwaad is, zijn er veel diesels die op dit gebied gunstiger voor de dag komen. Volgens de fabriek is 1:15 bij een constante snelheid van 120 km/h haalbaar.
Resumerend is die Mitsubishi dieselmotor een fijne krachtbron, die ten opzichte van zijn voorgangers en zijn concurrenten weer een heel stuk is geëvolueerd.
Daardoor past hij ook zo prima bij de Lancer stationwagon. Hij is niet lui, gedraagt zich beschaafd, heeft een redelijk verbruik en draagt door zijn geringe geluidsproduktie bij aan het comfort op lange ritten. Dat wordt benadrukt door uitstekende stoelen met uitgebreide verstelmogelijkheden en een eveneens verstelbaar stuur, waardoor een optimale rijpositie kan worden verwezenlijkt.
Verder biedt de Lancer wagon niet bijzonder veel luxe of extra"s; hij is dan ook voornamelijk gericht op doelmatigheid.
Dat kan voor een dergelijke auto geen kwaad, maar wie mag kiezen, bestelt voor circa duizend gulden méér een stuurbekrachtiging, die de importeur uit voorzorg al op de testwagen had gemonteerd. Bij het rijden in de stad is dat erg prettig en ook op de buitenwegen helpt die assistentie mee bij het ontdekken van de rijkwaliteiten.
Behalve een vertrouwenwekkende rechtuitstabiliteit demonstreert de auto bochteigenschappen, die je meermalen doet vergeten dat je met een met een stationcar onderweg bent.
En dat is toch wel een compliment voor zo"n bestelwagen met een dieseltje in het vooronder.