Mazda 3 1.6 TS+ (2010)

De afgelopen jaren heeft Mazda op het gebied van vormgeving nieuwe wegen ingeslagen. De dertien-in-een-dozijnauto's van weleer maakten plaats voor verfrissend vormgegeven creaties. De Nederlandse hoofdontwerper Laurens van den Acker was hier mede verantwoordelijk voor. Met de nieuwe 3 wordt die vernieuwende lijn voortgezet. De auto is ontwikkeld met het oog op de smaak van de Europese consument. Net als bij de vorige generatie accentueert de carrosserie de sportiviteit.

De nieuwe 3 laat – nog meer dan zijn grote broer, de Mazda 6 – zijn agressieve karakter zien. Het statige front met de grote centrale luchtinlaat en de twee forse mistlampbehuizingen geven aan dat er met de nieuweling niet te spotten valt. De scherp aangesneden voorste wielkasten en brede heuplijn versterken dat nog. De achterlichtunits lijken bijna uit het koetswerk te puilen.

Het interieur van de 3 staat op een keurig niveau. Het is niet bijzonder fraai wat betreft materiaalkeuze of afwerking, maar het wekt wel de indruk dat het de komende tien jaar heel blijft. Hoewel het dashboard er gelikt uitziet, zijn de ontwerpers wel doorgeschoten met hun knopjesliefde. Neem de bediening van de cruisecontrol; Mazda heeft er maar liefst zes knoppen voor nodig! Aan, uit, onderbreken, resetten, accelereren en afremmen; vind je het gek dat je tijd nodig hebt om de auto te doorgronden. Er zijn ook fabrikanten die het met twee knopjes af kunnen...

De TS+ die we in deze test hebben, is riant uitgerust. Zo heeft de 3 standaard stabiliteitsregeling en tractiecontrole aan boord. Bovendien is de 3 standaard uitgerust met automatische klimaatregeling met temperatuurregeling in twee zones.

Fijn sturen

De Mazda 3 beschouwen wij als één van de fijnst sturende compacte middenklassers van het moment. Dat komt vooral doordat de auto niet kunstmatig aanvoelt. De besturing van de 3 is weliswaar behoorlijk zwaar – en daar moet je van houden – maar biedt een aardig portie gevoel en werkt zonder verrassingen. Bij de slalom raakt het systeem echter volledig de weg kwijt.

Bij de eerste paar pylonen reageert de auto goed, maar zodra je sneller moet sturen om de volgende bocht te halen, past de bekrachtiging zich niet snel genoeg aan en moet je dus overdreven veel kracht zetten om de voorwielen de kant op te draaien die jij wilt. Volgens Mazda doet de 3 dit echter bewust, als een soort tegenstuurhulp. Zodra de standaard aanwezige stabiliteitsregeling merkt dat de auto in een slip raakt, bouwt de stuurpomp meer druk op, zodat je minder ver hoeft in te sturen en sneller kunt corrigeren. Wat ons betreft, werkt het echter averechts. Laat ons het werk maar doen, want de Mazda wordt er niet wendbaarder door.

Met de 105 pk sterke 1.6 in de Mazda 3 kom je niets tekort. De viercilinder is gretig en klimt snel in de toeren, waardoor de krachtbron voldoende presteert om vlot op te kunnen schieten. Hij mist echter de souplesse om in hoge versnellingen te rijden, al compenseer je z'n zwakte onbewust al snel door wat meer gas te geven. Daarbij valt op dat de versnellingsbak in de Mazda heerlijk strak schakelt.