Lamborghini Gallardo Superleggera (2008)

Al heel snel wordt duidelijk dat de Lamborghini Gallardo Superleggera een auto met een missie is, een sporter die geen enkele twijfel laat over zijn identiteit. Het is een sportbolide die op trainingskamp is geweest en aan een dieet en een krachtkuur is onderworpen. De Gallardo is honderd kilo afgeslankt en heeft 10 pk extra vermogen gekregen.
Binnen vinden we uit één stuk gemaakte Sparco-kuipen en vierpuntsharnasgordels. De rechtopstaande zitpositie drukt je met de neus en armen haast dwingend op het stuurwiel, één van de belangrijkste instrumenten van deze bolide. Je wordt omgeven door koolstofvezel, dat verwerkt is in onder meer de deurpanelen, de middentunnel, een deel van het stuur en de stoelschalen. Het vormt een mooi contrast met het aaibare alcantara.
Aan de buitenkant zien we dat er carbonfiber verwerkt is in de motorcover, diffusor, bodemplaat en spiegels. Overigens is het vetpercentage ook nog teruggedrongen door de montage van lichtere wielen en dito uitlaat. Al met al is er een maximale reductie bereikt zonder concessies te doen aan de dagelijkse bruikbaarheid en de veiligheid. Dus zitten er gewoon elektrische ramen en airconditioning in en ook de vierwielaandrijving is gebleven.

Rauwe, volle brul
De 5,0-liter V10 met drysump-smering, variabele inspuiting en variabele kleptiming is een waar juweeltje. Zenuwachtig bokkend op de kleinste beweging van het gaspedaal wacht het aggregaat op het moment dat de olie warm is en de teugels volledig kunnen worden gevierd. Als dat moment daar is, spuwt de hitsige Italiaan een rauwe, volle brul uit, die uit de diepste grond van z'n ziel komt. Bij het stijgen van de toeren verandert wel de toonhoogte, maar niet de aard ervan. De racy tiencilinder trekt in één vloeiende haal, met een steeds intensere schreeuw naar de 8.000.

Wát een krachtsexplosie!
De Superleggera is standaard uitgevoerd met een aangepaste e-gear-transmissie, Lamborghini's gerobotiseerde handbak. In de sportstand zijn de schakelmomenten erg bruut; houd je vol gas, dan krijgt de aandrijflijn enorme klappen te verwerken. De keiharde demping van de Superleggera zit op het randje van wat op straat nog acceptabel is, maar zorgt er wel voor dat hoe meer inzet je geeft en hoe harder het gaat, des te overtuigender de auto zich in het asfalt klauwt.
De keramische remmen behoeven eerst de nodige temperatuur om ze goed te kunnen doseren, maar zijn onmisbaar voor een auto van dit kaliber, zeker als je de Gallardo goed beet pakt. Je raakt al snel zó verbonden met de mechaniek, dat de motor en de besturing rechtstreeks lijken te reageren op de signalen uit je hersenen. Op de limiet blijkt het lichte turn-in onderstuur dat de gewone Gallardo kenmerkt zo goed als verdwenen.
De Superleggera heeft niet eenzelfde soort karakterveranderende, wagendynamische elektronica die de Ferrari 430 Scuderia zo bijzonder maakt. Het ontbreken van dergelijke techniek draagt echter wel bij aan de duidelijke identiteit van de Lambo. Hij is ongekend gefocust, veel meer dan de standaard-Gallardo. Eigenlijk is het een totaal andere auto, en dat heeft ons eerlijk gezegd best verbaasd.