Test: Jaguar X-type 2.0D (2004)

Jaguar behoort tot de achterhoede van het dieselfront. Lang heeft het chique Britse merk het 'werkpaard' buiten de deur gehouden. Maar zonder dieselmotor lukte het Jaguar niet om met de X-Type potten te breken. Een dieselende X-Type is dus bittere noodzaak voor Jaguar. Onder de elegante motorkap huist dezelfde 130 pk sterke turbodieselmotor als in de Mondeo TDCi. Hij doet in alle rust z'n werk. Het is onder alle omstandigheden aangenaam stil in de Jaguar. Alleen als je naast een X-Type 2.0D staat, is het dieselgetokkel duidelijk waarneembaar.
Eenmaal op gang heeft de motor wat tijd nodig voordat 'ie begint te sleuren. Bij 1.800 toeren bereikt de 2,0-liter diesel z'n maximale draaimoment van 300 Nm. Geen misselijk koppel, maar lang heb je er geen pret van. Bij 3.000 krukasomwentelingen is de koek op. Snel doorschakelen om optimaal van het koppel gebruik te maken, is het devies. Maar deze Brit heeft een weerbarstige bak, die om een ferme hand vraagt en die bovendien nogal gevoelloos is. Maar je bent met de oliestoker toch rap onderweg en de krachtige duw in de rug, die je na elke keer schakelen krijgt, is verslavend, dus steeds opnieuw gaan we op het gaspedaal staan. Dat is er waarschijnlijk de oorzaak van dat we het door de fabriek opgegeven brandstofverbruik niet haalden. Wie superzuinig wil dieselen, is bij de X-Type 2.0D niet aan het juiste adres.

Rafelig
Vering en demping zijn stevig, maar zeker niet te hard. Op verkeersdrempels merk je echter goed dat er een zware diesel in het vooronder hangt. Opletten geblazen dus, en niet te hard eroverheen. De snelheidsafhankelijke stuurbekrachtiging van de Jag assisteert op hogere snelheden te ferm; het resultaat is een soms rafelig rijgedrag in bochten. En gaat het te hard, dan zoekt de voorkant van de auto in eerste instantie de buitenkant van de bocht op. Als je daaraan een einde wilt maken door van het gas te gaan, krijgt de achterzijde de neiging om de voorkant in te halen. Zo ver zal het niet komen als je de Jag als een gentleman berijdt en dan is het eigenlijk vooral de lichte besturing die kritiek zal oogsten.
Het interieur van de Jaguar is knus. Met het hoog opgetrokken dashboard knipoogt het naar Jaguars van weleer. In ergonomisch opzicht is het dashboard minder geslaagd. De vele knopjes in de middensectie – ter bediening van verwarming, ventilatie, audio, telefoon, enzovoort – zaaien verwarring. Gelukkig zijn de audioinstallatie en telefoon, evenals de cruise control (optie), in de testauto ook vanaf het stuur te bedienen. De Jaguar X-Type heeft een reeks extra's, zoals een boordcomputer en een automatisch klimaatregeling. Niet alle materialen zijn even fraai, zo vallen de ventilatieroosters in negatieve zin op. Het instrumentarium mag er trouwens zijn, de vier met chroom omrande klokken gaan echter wel snel schuil achter het zowel in hoogte als in diepte verstelbare stuurwiel.

Het zitmeubilair is in lijn met de rest van de auto vooral op comfort afgestemd. De zittingen zijn relatief zacht, maar bieden wel voldoende steun. Enigszins teleurstellend in een auto als de X-Type is te moeten constateren dat de stoelen en de achterbank met stof zijn bekleed en niet met leer. Dat laatste verwacht je toch bij een Jaguar. De Jaguar hoeft zich voor z'n fysiek niet te schamen. De edele welvingen van de gedistingeerde koets trekken veel bekijks. De Brit ziet er exclusief en duur uit. Het zal een van de zaken zijn die 'm nekken in de verkoop. De geteste X-Type gaat voor e 42.020 van de hand.