Infiniti FX

Er zijn niet zo gek veel automerken meer in Nederland waarvan de meerderheid het bestaan niet eens vermoedt, maar Infiniti is er daar beslist een van. Het luxepaardje van Nissan zag in 1989 het daglicht en werd in de Verenigde Staten al gauw een behoorlijk succes. Dat ging aan ons land volledig voorbij, en pas toen in 2003 de FX verscheen, werden enkelen hier wakker. Ondanks dat het merk in Europa niet werd vertegenwoordigd viel die crossover bij veel mensen in de smaak en via de grijze import kwam menig FX in ons polderlandschap terecht. En dat is Infiniti blijkbaar niet ontgaan, want in 2008 werd in ons land de eerste Infiniti-showroom geopend. En dat is meteen hetzelfde jaar waarin de tweede generatie FX op de markt kwam. Vier jaar geleden alweer, dus tijd voor een facelift. Nou ja, facelift.. wat heet. Volgens Infiniti (en WC-Eend) is hun eigen ontwerp zo geslaagd dat ze er maar weinig aan hebben willen tornen. De grille is veranderd. Punt. Zo lusten we er nog wel een paar.

Maar goed, je moet het Infiniti nageven; de FX is een statement om te zien. Het is een enorm gevaarte, maar door al die vloeiende welvingen oogt hij toch snel en rank. En waar dat een auto als de BMW X6 nekt in de binnenruimte, kun je in de FX toch heel behoorlijk achterin zitten. De schuine daklijn is deels gezichtsbedrog door de lijn van de zijraampartij. Vanbinnen treffen we een interieur aan dat heel herkenbaar is voor een Japans luxemerk. Heel veel weelde en mooi afgewerkt, maar tamelijk rommelig en onlogisch ingedeeld. Wie verzint het om de knop voor de alarmverlichting in de geluidsinstallatie te verwerken? Die bijna horizontaal ligt, wat de afleesbaarheid van de knoppen niet ten goede komt. Het stuur is lekker klein en dik en ligt uitstekend in de hand. De stoelen zijn enorm en riant en zitten erg prettig.

Wie voor een FX kiest, verwent zichzelf, dus doen we het ook maar goed ook. We pakken de allerduurste versie mee, en dat is de vijfliter V8 met 390 pk. En dat is ronduit een indrukwekkend apparaat. Vloer je het pedaal, dan komt er een enorme partij kracht vrij. Door de conventionele zeventraps automaat met koppelomvormer wordt het geweld wat gedempt, maar kijk je op de teller, dan zie je pas hoe snel je accelereert. In minder dan zes seconden naar de honderd is niet niks voor ruim 2,5 ton staal. Je voelt wel dat de auto zwaar is, maar niettemin helt hij vrij weinig over. Let wel: we rijden de S (standaard voor de V8) en die heeft een sportonderstel. Ook in snelle bochten blijft de FX lang op koers.

Natuurlijk heeft al die pret wel een keerzijde. De V8 stoot per kilometer maar liefst 307 gram CO2 uit en daar kun je plakken van snijden. En daar smult de fiscus dan weer van, waardoor deze versie ruim een ton kost. Begrotelijker is het te kiezen voor de diesel, wat de meeste mensen in ons land dan ook doen.