Hyundai i30 1.6 GDI i-Magine (2013)

De driedeurs i30 wijkt qua vormgeving nauwelijks af van de vijfdeursversie. De maten komen dan ook exact overeen. Het is de vorm van het achterste zijruitje die voor de sportieve noot zorgt en waardoor hij er iets frivoler uitziet. De voorspatborden zijn sterk gewelfd. De koplampunits lopen daar ver in door, bijna tot aan het hart van de voorwielen. Ook de achterste lichtornamenten lopen een flink stuk de flanken in. Er is, meer dan bij zijn voorganger, ruim aandacht besteed aan het lijnenspel. Vanzelfsprekend heeft hij ook led-dagrijverlichting.

De toegang tot de achterbank is uiteraard beperkter dan bij een vijfdeursauto. De Hyundai is voorzien van easy entry, wat betekent dat de rugleuning vooroverklapt en dat tegelijkertijd de hele stoel naar voren schuift. Daarmee ontstaat een ruime toegang en kom je redelijk gemakkelijk achterin. Tot zover het goede nieuws. Vervelend is echter dat bij de i30 de stoel niet automatisch terugschuift naar de oorspronkelijk ingestelde stand. En hoe zit het met de ruimte achterin? De i30 biedt verrassend veel knie- en hoofdruimte. Zelfs achter een lange bestuurder kun je nog prima zitten

Direct ingespoten viercilinder

Onder de motorkap huist een direct ingespoten 1,6-liter viercilindermotor. Het is geen geblazen downsizeblokje, maar wel een moderne machine, met flink wat pk's en een laag verbruik. Op papier in elk geval. In de dagelijkse omgang is het een fijne motor. Hij loopt mooi rustig en je kunt zonder problemen een rotonde of haakse bocht in de derde versnelling pakken. Zonder een greintje tegen te sputteren, pakt hij daarna vanaf duizend toeren weer op. Dat de i30 geen turbo heeft, merk je aan de matige trekkracht bij lage toerentallen. Op toeren is hij zonder meer vlot. In tien tellen en een beetje vanuit stilstand naar 100 km/h is geen tijd om je voor te schamen. Oké, bij 80 km/h in zes gebeurt er weinig, maar daar staat tegenover dat het lekker rustig blijft aan boord. Ook nog bij 160 km/h trouwens. De zesbak laat zich licht bedienen, fout schakelen is er nooit bij. Een start-stopsysteem is ook present.

Bij de besturing heb je keuze uit de standen Normaal, Comfort en Sport. Die laatste modus blijkt de prettigste en is beslist niet overdreven direct of nerveus. Er zit gewoon meer weerstand in de besturing en dat voelt prettiger. Vervelend is de te dunne rand van het stuur in combinatie met de gladde leren bekleding ervan. Met de wegligging is niets mis. Stabiel in rechte lijn en niet overdreven onderstuurd bij snel bochtenwerk. Het onderstel reageert mooi op stuurbewegingen. De vering bonkt behoorlijk op dwarsrichels, iets grotere oneffenheden werkt het systeem netjes weg. De afstemming van de vering en de demping van de Hyundai is zeker niet te week, eerder stevig.