Hogesnelheidstest op de Autobahn - Barrelbrigade

MERCEDES-BENZ A 140

Als je Nic met zijn Mercedes de autobahn op stuurt, bind je de kat op het spek. Vol vertrouwen, met een tweede plek in het klassement voor de Gouden Drijfstang, stuurt hij zijn auto de rijbaan op. “Deze exercitie is elke Mercedes op het lijf geschreven, dus ook mijn A-klasse. Deze auto’s zijn óp en vóór de autobahn ontwikkeld. Reken dus maar dat deze auto een hogesnelheidstest met goed gevolg kan afleggen”, meldt hij als hij door de versnellingen pookt.

De tiewrap die Joep Schuurman tijdens de technische keuring heeft aangebracht, bewijst nog steeds z’n dienst; alle vijf de versnellingen staan tot de chauffeur z’n beschikking. Tel je de achteruit mee, dan zijn het er zelfs zes. Verder mag Nic van geluk spreken dat Joep zijn portier weer zodanig heeft gefikst, dat hij het van binnenuit weer kan openen. De allergrootste mazzel is echter dat het droog weer is vandaag. Want in een auto waarvan de ABS niet werkt, zit je dan toch een stuk veiliger.

Stel je van de topsnelheid van de Mercedes overigens niet te veel voor. Bij 170 km/h houdt het al op volgens de fabrieksopgave. Maar in een krakkemikkige A-klasse is dat toch een heel avontuur. “Ik heb vooral véél asfalt nodig”, zegt Nic als hij op de Duitse snelweg rijdt. “Bij 140 km/h gebeurt er niets meer qua versnelling.” Het helpt echter om terug te schakelen. Tel daarbij een truck in de verte op, die enige zuiging kan bewerkstelligen en Nic ziet al gauw 170 km/h op de GPS verschijnen. “De topsnelheid is er in elk geval. Maar ik wil verder ...”

Dus blijft het gaspedaal stevig op de bodem gedrukt. Er komt nog 2 km/h bij. En dan is het afgelopen door een toename van het verkeer. “Dan is het handig dat ik in de vierde versnelling rijd, want het remmen op de motor is wel nodig”, zegt Nic. Met minimale bediening van de rem kabbelt hij weer mee met het verkeer.

ALFA ROMEO 156

De Alfa 156 van Jan Lemkes belooft een hoop meer spektakel dan de A-klasse. De Italiaan heeft tenminste een topsnelheid van boven de 200 km/h. Hoewel Joep het onderstel ervan ‘totaal versleten’ heeft verklaard, put Jan hoop uit zijn nieuwe draagarm, die hij voor aankoop kreeg. Dat onderdeel is de parel van deze auto. Verder is hij immers met weinig toegerust dat de moeite van het vermelden waard is.

Toch eindigt de run om de topsnelheid in een tranendal. Spectaculair is het echter wel. Als Jan vrij baan signaleert, gaat het gaspedaal naar beneden. “Het is opmerkelijk hoe vlot de motor nog oppikt. De meter beweegt enthousiast door de schaal.” Maar dan wordt de 170 km/h bereikt en stopt de auto met versnellen. “Het wordt tijd om een tandje terug te schakelen.” Maar als Jan in zijn achteruitkijkspiegel kijkt, ziet hij een grote witte wolk. “Ik denk dat de grote boem is geweest. De boel is opgeblazen. Hij gooit al zijn olie eruit.” Ook Jan heeft geluk. De Raststätte doemt namelijk al gauw op. Gelukkig trekt hij geen lang oliespoor over de snelweg.

Eenmaal aan de kant gaat de motorkap open. Het probleem is gauw duidelijk. Er zit óveral olie. “Dit was het laatste kunstje”, zegt Jan. “Ik moet gauw op zoek naar een nieuw barrel. Anders is het over en uit voor mij.”

NIEUW BARREL ALS DEELNEMER

Na het overlijden van de Alfa 156 wil Jan per se verder met de barrelbrigade. Zo snel wil hij zich niet gewonnen geven. Daarop belt hij de baas, die met een negatief antwoord komt. “Wat! Kapot? Ik investeer er geen cent meer in. Jan lift maar naar huis.” Maar dan is er het lumineuze idee om Evert Pieper te bellen. Wie? De echte AutoWeek-liefhebber kent hem misschien nog wel van de Vakantiebarrels. Deze Apeldoornse autohandelaar gaf enige jaren achtereen drie auto’s uit zijn assortiment weg aan AutoWeek-lezers om ermee op vakantie te gaan. Als we hem benaderen, voelt hij zich in eerste instantie gepasseerd. “Je bent met barrels bezig en je hebt niet eens aan mij gedacht?”, lacht hij. Want Evert bedient nog steeds de onderkant van de markt. “Rijd maar even bij mij langs. Ik heb nog wel een knappe auto voor je staan.”

FORD THUNDERBIRD

We weten dus al wie er laatste wordt. Jan staat met een nadampende Alfa op de parkeerplaats. Michiel mag strijden voor de eer van American Muscle. “Wat de topsnelheid van mijn auto is, blijft wat onduidelijk. Ik heb er verschillende bronnen op nageslagen. De ene zegt 206 km/h, de andere 207. AutoWeeks eigen Carbase zegt zelfs 210. In elk geval is mijn auto daarmee op papier de snelste van allemaal.”

Eenmaal onderweg laat Michiel weten: “Aan het geluid ligt het niet. Maar het gaat allemaal wel tergend langzaam. Van 205 pk zou je meer mogen verwachten. 160 km/h lijkt al een hele opgave voor deze auto. Toch valt het mij op dat de Bird wel goed op de weg blijft liggen. De neus wordt niet zweverig of zo.” Want die naam hebben Amerikanen uit die tijd nogal eens. Dan volgt de ontluistering. Bij 163 km/h treedt duidelijk merkbaar de begrenzer in werking.

De Thunderbird gaat geen kilometer harder meer. “Dit was mijn grootste vrees”, zegt Michiel. “Ik had al iets op internet gevonden, over het feit dat er mogelijk een begrenzer op zou zitten. Dat hebben ze destijds gedaan omdat de cardanas geen hogere snelheden aankan. Daarom knijpt de elektronica de injectoren af.” Michiel is nog nooit zo blij geweest met een stervende Alfa Romeo. Dat falen levert hem vandaag immers toch nog de tweede plek op.