De Nio EL6 is dankzij accuwisselen eerder in Italië dan de Volvo EX90, maar het scheelt niet veel

“Vinden jullie het ook zo leuk, dat elektrische rijden?” De van sarcasme doordrenkte opmerking komt uit het zojuist geopende raam van de Nederlandse Volkswagen ID4 die naast ons aan de lader staat. De vrouw in die auto is duidelijk niet zo’n fan van de EV-ervaring, die ze ondergaat vanwege het autobeleid van de werkgever van haar man. Wij hebben er doorgaans heel wat minder moeite mee, alleen is deze EV-reis net even anders dan normaal.

We zijn vanochtend vertrokken uit Bodegraven en steken nu, even onder Basel in Zwitserland, voor het eerst een laadkabel in de Nio. Heeft die EL6 dan zo’n enorm bereik? Dat zeker niet, maar eerder vandaag hebben we onze lege accu’s simpelweg verwisseld voor een volle. Dat is vooralsnog uniek voor Nio en kan bij één van Nio’s eigen Power Swap Stations, die overigens nog niet in Zwitserland of Italië te vinden zijn. Vanaf hier verloopt onze reis dus op de traditionele EV-manier, maar tot hier zeker niet.

De start in Bodegraven: beide auto's zo goed als vol, dik 1.000 kilometer te gaan.

We kunnen trouwens niet te lang met deze aardige mensen praten over de voor- en nadelen van elektrisch rijden, want we zijn met een heuse wedstrijd bezig. Onze tegenstrevers zitten in een andere auto uit de AutoWeek-duurtestgarage, de Volvo EX90. Die heeft uiteraard geen verwisselbare accu’s, maar met 104 kWh en 610 kilometer wel een aanzienlijk grotere accu en actieradius dan we van onze Nio gewend zijn. De EL6 moet het als Standard Range doen met 75 kWh en een actieradius van 406 kilometer, maar daar komt ook meteen het eerste voordeel van het accuwisselen om de hoek kijken. Het is bij Nio mogelijk om tot maximaal een maand lang tijdelijk te wisselen naar de Long Range-batterij, zodat dezelfde EL6 ineens 100 kWh in huis heeft en 529 kilometer moet kunnen rijden. Dat doen we dus fijn voor deze rit, zodat de EL6 zijn rivaal op dit vlak in ieder geval een beetje kan bijbenen. Netto hebben we het overigens over 101 kWh voor de Volvo en 90 voor de Nio, al geeft Nio dat laatste officieel niet op.

Een volle accu in 5 minuten, het kan bij Nio.

Doordraven

De opgegeven actieradius van een elektrische auto is doorgaans heus wel te benaderen als de omstandigheden daarvoor geschikt zijn en je er goed voor gaat zitten, maar vandaag mikken we daar niet op. We proberen de vakantierit van wie daadwerkelijk in zo’n grote SUV rijdt zo goed mogelijk na te bootsen, dus snelheid is een belangrijke factor. Voor de eerlijkheid rijden we allebei door het drukke Duitsland en door tunnels en files geteisterde Zwitserland en uiteraard trachten we allebei zo snel mogelijk op de bestemming te zijn, want ‘team laden’ wil uiteraard net zo graag winnen als ‘team swappen’.

Aanvankelijk lijkt dat ook best te lukken, want de tot 100 procent volgeladen Volvo is nog lang niet aan de laadsessie toe als de met 90 procent vertrokken Nio net voorbij Keulen aan een nieuwe batterij toe is. Het ‘Swap Station’ bevindt zich hier gelukkig direct langs de route en een wachtrij is er (helaas voor Nio) eigenlijk nooit tot nu toe. Na een minuut of vijf swappen en een omweg van ongeveer dezelfde omvang knallen we dus weer met en voor 90 procent gevulde Nio-batterij de A3 op, ongeveer tien minuten achter onze rivalen. De wisselstations zijn nog niet heel dik gezaaid in Duitsland, dus we weten nu al dat we over 204 kilometer weer moeten wisselen, bij gebrek aan een later alternatief.

Dat heeft een voordeel, want er is nu al helemaal geen reden meer om zuinig te willen rijden. Daar waar dat veilig kan, laten we de bijna 500 pk sterke EL6 lekker doordraven. Voor maximale acceleratiekracht moet je de juiste rijmodus kiezen, maar dan vliegt dit apparaat er ook vandoor. De topsnelheid van 200 km/h is duidelijk het gevolg van een begrenzer, want tot die tijd versnelt de Nio alsof er geen einde aan komt. Wel begint de rijwind vanaf 150 km/h gevoelsmatig door de auto heen te waaien, want dan krijgen de raamrubbers er toch wat moeite mee.

Geen tijd voor lunch, dus broodjes mee in de Nio!

De tweede batterijwissel gaat eveneens snel, al is de omweg nu iets groter en begint het gebrek aan pauze toch een probleem te worden. Zonder laadstops is even rustig eten of rusten wel heel inefficiënt, dus hebben we eten bij ons en rijden we in principe gewoon door. Bepaalde dingen zijn echter wat lastiger onderweg, dus hier lopen we toch even een winkelcentrum in voor een toiletbezoek en een kop koffie. In totaal levert deze wissel daarmee alsnog zo’n 15 minuten vertraging op, niet eens zoveel minder dan een korte laadsessie.

Dit mag net, maar bijzonder is het zeker.

Oude accu

Veel uitmaken doet het allemaal niet, want na de tweede lange laadstop ligt de Volvo ver achter ons en rijdt hij bijna een uur na de Nio de grens met Zwitserland over. Vanaf hier wordt het alsnog een beetje spannend, want accuwisselen is er niet meer bij en die 100-kWh accu’s van Nio zijn een gok op zichzelf. Nio levert zowel ‘oude’ als ‘nieuwe’ versies van dit pakket, waarbij de oudere variant met maximaal 125 kW kan laden en de nieuwere met 180. De EL6 krijgt van het wisselstation voorrang op oudere modellen als er gekozen moet worden, maar alsnog eindigen we na de laatste swap helaas met een oudere accu in de auto. Maximaal 125 kW dus, waar je overigens pas achter komt als de auto daadwerkelijk aan een snellader hangt.

Geluk bij een ongeluk is dat Zwitserland nog net niet de doodstraf hanteert voor hardrijders, zodat we ons vanaf nu keurig aan de snelheid houden en het verbruik binnen de perken blijft. Een korte sessie van enkele minuten is voldoende om onze beoogde laadstop in het midden van Zwitserland te halen. Bij een groot tankstation met toiletten beleven we de eerste echte pauze van deze reis en wordt de Nio in een krap halfuurtje voldoende volgeladen om Como ruimschoots te kunnen halen.

In Zwitserland komen we elkaar weer tegen. Het verschil: de Nio is vol, de Volvo leeg.

Nu staat niets ons nog in de weg om daar ook nog als eerste te arriveren, maar dan heb je buiten de file voor de Gotthardtunnel gerekend. Zelfs na het hoogseizoen levert dat dik een uur vertraging op en als we bij ‘Gottardo Sud’ na de tunnel even halt houden om de blaas te legen, komt de Volvo daar het terrein op rollen voor zijn laatste laadstop. Leuk voor de foto, maar dit gaan wij Niorijders natuurlijk niet afwachten. De EL6 gaat snel verder en komt na 1.027 kilometer in 12 uur en 10 minuten als eerste aan op de afgesproken ontmoetingsplek in Como. Niet bepaald een snelheidsrecord, al betwijfelen we serieus of dit met een brandstofauto veel sneller had gekund onder deze drukke omstandigheden. Pauze hebben we immers nauwelijks gehouden en een totale stoptijd van dik 51 minuten is op zo’n afstand toch verre van overdreven.

Winst dus voor Nio, maar niet overdreven. Twintig minuten later arriveert ook de EX90, met aan boord twee heren die met uitgebreide lunch- en plasstops bovendien een erg onspannen reis achter de rug hebben. Om de vraag van die mevrouw aan het begin nog even te beantwoorden: ja, dat elektrisch rijden bevalt ons prima!

Tot slot: de reis per Volvo

‘Team Volvo’ komt weliswaar iets later aan in Como, maar ervaart onderweg aanzienlijk minder spanning. De laadstops vormen een uitgelezen gelegenheid voor uitgebreide lunchstops en een kopje koffie houdt de Volvorijders op de been. Wel valt op dat zo’n laadstop met deze Volvo wat té lang duurt, want het theoretische piekvermogen van 250 kW (inmiddels hoger!) wordt hooguit kort benaderd en met een goed lege accu sta je dus zomaar veertig minuten te laden. Die laadstops hebben nog een onverwacht bijeffect. Wie efficiënt wil reizen, stopt immers alleen als je ook daadwerkelijk moet en kunt laden. Toiletbezoek wordt dus waar mogelijk uitgesteld tot bij de eerstvolgende laadstop, waar benzinerijders en accuswappers soms toch maar even speciaal daarvoor moeten stoppen.

Een lege accu heb je bij de Volvo bij flink doorrijden al na zo’n 300 kilometer, al is dat gezien het tempo niet zo gek. De Zweedse assistentiesystemen worden als bemoeizuchtig ervaren en de Volvo houdt te veel afstand, zodat het bij druk verkeer lastig is om op de cruise control te rijden. Ook raar: de ‘sfeerverlichting’ in het plafond is erg fel, maar handgrepen schitteren door afwezigheid. Bovendien heeft alleen de duurste EX90 matrix-ledkoplampen, een voorziening die we in een auto van dit niveau toch wel hoopten aan te treffen.