Daihatsu Applause 1.6i (1998)

Daihatsu heeft de laatste tijd bakken vol Yens gespendeerd aan de ontwikkeling van echt nieuwe modellen. Denk maar eens aan de Move, de Gran Move, de Terios en de Sirion. De resultaten zijn vaak heel aardig. Maar kennelijk kwam de bodem van de spaarpot in zicht. De ontwikkelaars van de vernieuwde Applause hebben het in elk geval met een krap budget moeten doen.
Zelfs al probeer je de grote Daihatsu door een roze bril te bekijken... je ontkomt niet aan de eenvoudige vaststelling dat de 'nieuwe' generatie Applause niet veel meer is dan een prettig aangeklede facelift. Waarbij de Japanners voor de klassieke oppep-aanpak kozen: uiterlijk iets bijpunten, technisch wassen en watergolven, en het geheel versieren met een prachtig lintje in de vorm van een berg accessoires.
Om dat werkelijk tot het gaatje door te kunnen voeren, kozen de heren de meest voordelige aanpak. De Applause is in één uitvoering leverbaar. Maar dan wel met vrijwel alles erop en eraan. Overigens zijn die tamelijk aparte chromen kapjes over de spiegels niet standaard. Jammer.
Met zijn wat gemoderniseerde neus en achterpartij oogt de Applause nog steeds degelijk. Je moet van die chroomstrips en -randjes houden, maar verder is het een kloeke mobiel voor de koper die 'gewoon' wil doen. Op het eerste gezicht praat je over een sedan, maar in feite heeft hij een handig-grote achterklep. Met daarachter een forse bagageruimte. Het interieur is ook niet verkeerd. Over het design hoef je weinig te zeggen: bijpassend behoudend. Maar de zit voorin is in elk geval heel redelijk en alles laat zich fatsoenlijk bedienen. Achterin aai je met de kruin langs de dakrand en is de hoogte van de achterbank wat beperkt.
Toch mag je rustig stellen dat de Applause een boel auto voor z'n geld biedt. Vooral qua uitrusting. Ga even zitten: mica lak, brede 185/60-serie banden, stuurbekrachtiging, elektrische ramen en spiegels rondom, centrale vergrendeling, anti-diefstal startblokkering, hoofdsteunen v--r en achter en een toerenteller. Maar de lijst gaat nog verder. Ook ABS en twee airbags horen er gewoon bij. Kortom, de klassiek Japanse aanpak: afgeladen vol.

Rijden maar

So far so good, zeggen de Britten dan. Als je kunt leven met zijn weinig opwindende uitstraling, koop je voor zo'n 35 mille een berg Daihatsu. Iets problematischer wordt het als je gaat rijden. De nieuweling is beter dan zijn voorganger, dat wel. Maar helaas mikt het nauwelijks gewijzigde onderstel op dezelfde behoudende automobilist die voor zijn (anonieme) uiterlijk zal vallen.
Hij is dus zacht geveerd. Heel zacht. En doet hoorbaar rustiger dan voorheen zijn werk. Allemaal aangenaam tijdens een rustig zondags toerritje. Maar als je zelfs maar aan iets wilders dénkt, krijgt de Applause al een appelflauwte. Wat daarbij niet bepaald meehelpt, is de sterke motor. Nog altijd pittig (99 pk), al is het iets minder geworden (was: 105 pk), maar nu wel met een kwart meer trekkracht erbij.
Hij heeft bijna sportieve prestaties in huis. Rechtuit, wel te verstaan. De Applause stuurt lekker licht en doet goedmoedig zijn werk. Maar duik je per ongeluk grijnzend een bocht in, dan speelt de al te zachte vering behoorlijk op. Hij is nadrukkelijk onderstuurd, reageert nogal nerveus op snelle koerswijziging en helt in bochten bovenmodaal over. Ronduit irritant is dat het binnenste voorwiel bij gasgeven na een bocht verbluffend gauw begint te spinnen. Zelfs als je gewoon je eigen straat uitrijdt. De sterke zestienklepper is het onderstel duidelijk te machtig.
Als het over het pure comfort gaat, komt de Applause een eind. Maar in vergelijking met de rijkwaliteiten van heel gewone moderne gezinsauto's - pakweg een Opel of Toyota - komt hij niet één maar wel twee klassen tekort. En da's jammer. Als de Applause een maandje bij een onderstelspecialist had gelogeerd, was het misschien helemaal geen verkeerde auto geworden. In zijn huidige vorm komt hij letterlijk en figuurlijk het één en ander tekort. Zijn klantenkring lijkt ons beperkt tot de zeer selecte groep van bestaande Applause-rijders. En mensen die vooral kijken naar zijn ruimte en die ver bovengemiddelde luxe. Maar of dat voldoende is...?