Chrysler Voyager 2.5i SE (1994)

Voor deze test kozen we de Chrysler Voyager 2.5i SE, met een prijs van bijna 58.000 gulden de op één na goedkoopste uitvoering. Over het algemeen vertonen de koetswerken van ruimtewagens grote overeenkomsten met elkaar. De Chrysler wijkt hier door een aantal factoren een beetje van af. Allereerst bijvoorbeeld door de flinke knik in de lijn van motorkap naar voorruit. Een ander punt is de afwerking; de Voyager komt met zijn verchroomde grille en luxe wielsierdeksels klassiek en duur over. Hoewel de Chrysler een royaal glasoppervlak heeft, is het niet overbemeten. Hierdoor heb je enerzijds een goed uitzicht, terwijl anderzijds het opwarmen door zonnestraling niet te sterk is.
De achterpassagiers moeten bij de Voyager door de rechter schuifdeur naar binnen. Standaard beschikt de Voyager over een interieur met banken. Voorin de auto is er op twee losse, niet draaibare stoelen voldoende bewegingsvrijheid, maar we missen een lendesteun om de zit perfect te maken. Door het hoge dashboard heb je het idee een personenauto te berijden.
Ondanks de hoge zitpositie is de neus niet te zien en de hoofdsteunen achterin belemmeren in die richting het uitzicht.
Het instrumentenpaneel is rijk voorzien, maar de brandstofmeter is niet erg nauwkeurig. Verder is het nogal wennen aan de typisch Amerikaanse bediening van een aantal schakelaars.
Maar ook de bediening van de parkeerrem met de voet verdient niet de voorkeur, zeker omdat hij met de hand moet worden ontgrendeld.
Achterin heeft Chrysler gekozen voor een tweezitsbank in het midden en een driezitter achterin. Dat maakt de instap naar de achterste rij makkelijker, maar het heeft wel gevolgen voor de ruimte. Overigens houdt de ruimte zowel in de breedte als in de lengte niet echt over: op de achterste rij zit je niet alleen met je hoofd tegen het dak maar ook met je knieën tegen de bank voor je. De banken hebben een wat korte zitting en rugleuning, hetgeen op den duur minder comfortabel is. De velours bekleding doet erg luxueus aan, evenals de armsteunen aan de voorstoelen en de middelste bank. Achterin zijn alle ramen uitstelbaar, inclusief de ruit in de schuifdeur.
In het interieur is een flinke hoeveelheid opbergruimte voor klein grut. Zo vinden we bekerhouders en een la onder de voorstoel, plus wat afsluitbare bergvakjes her en der.

Comfortabel vervoer

Chrysler heeft behoorlijk zijn best gedaan om een comfortabel vervoermiddel op de weg te zetten. Dit is dank zij de soepele vering en een niet te straffe demping uitstekend gelukt.
In de neus vinden we een viercilinder krachtbron. Chrysler gebruikt een 2,5-liter motor met een vermogen van slechts 96 pk. De vierpitter is een echte Amerikaanse motor, die misschien niet super-stil is, maar wel lekker weinig toeren draait.
Minpunt is de erg lange eindoverbrenging. Hier weet de motor onder zwaardere omstandigheden geen raad mee. De Van Brienenoordbrug op in vijf met maximaal toegestane snelheid gaat hem moeilijk af. De krachtbron heeft onder de 2000 toeren ook niet zo veel trekkracht, waardoor je vaak een lagere versnelling moet kiezen. Ondanks die lage toerentallen is de Chrysler niet superzuinig: 1:9,0 is geen waarde om over naar huis te schrijven. Aan de licht hakerige versnellingsbak kan nog wel wat worden verbeterd. Sturen doet hij echter goed waarbij hij overigens niet super-direct op de commando's reageert. Wie hard te keer gaat zal merken dat de Voyager behoorlijk onderstuurd is. Maar ruimtewagens zijn ook eigenlijk niet voor dat soort capriolen gemaakt; door hun grote hoogte hellen ze behoorlijk over in bochten en dat is minder prettig. Onder het rijden valt verder op dat de auto nog wel eens geklapper en gerammel ten gehore brengt.
De Chrysler heeft een vrij ruime uitrusting, met onder meer elektrisch bediende spiegels, centrale vergrendeling, twee airbags, een elektrisch te ontgrendelen achterklep en af fabriek zeven zitplaatsen.