Chrysler Voyager 2.5 CRD SE Luxe (2001)

Onder de 1900 tpm doet een Voyager CRD weinig. Ja, hij rolt, maar met vol enthousiasme eraan sleuren doet "ie pas later. En helaas voor Chrysler schiet de Voyager CRD niet alleen te kort bij het stoplichtsprintje. Ook bij de tussenacceleraties zijn er vlottere diesel-ruimtewagens. Toch zullen de meeste kopers van een fullsize MPV met dieselmotor zich geen biet interesseren in de sprintcapaciteiten van hun auto. Als ze zonder moeite meekomen met het verkeer, is het al gauw goed genoeg en dus zit je met de Voyager ook oké. De dieselmotor is voorzien van een nieuwe kop met zestien kleppen, balansassen en directe common rail-injectie. Chrysler tovert er 140 pk vermogen uit en een koppel van meer dan 300 Nm. Afgezien van een trage start kom je met die nieuwe 2.5 heel aardig mee en hij is stukken stiller dan de oude. En een gemiddeld verbuik van 1 op 12,1 is voor een auto met zo"n enorm frontaal oppervlak niet mis. De versnellingsbak mag van ons bij DaimlerChrysler gerust opnieuw worden uitgevonden. De Voyager CRD schakelt stroef en het kost vaak veel geweld om "m in z"n twee of vier te zetten. Dat kan dus gewoon niet.
Maar als er een reden is om een dikke MPV te kopen, dan is het wel om wat je met zo"n auto kan doen. Een MPV is namelijk bij uitstek geschikt voor het transport van grote en kleine spullen en dito mensen. Bovendien kun je in theorie gemakkelijk de auto aanpassen. Maar in standaardopstelling is de Voyager geschikt voor het vervoer van zeven personen en de weekendbagage van hooguit drie van hen.

Doordachte stoelen?
Het lijkt alsof ze bij Chrysler hebben nagedacht over wat je eventueel met de overbodige stoelen wil doen, als je de bagageruimte eens wilt vergroten. Zo klappen er een paar wieltjes onder vandaan en kun je de stoelen over de straat verder rollen. Alleen zijn ze zo looiig dat het eruit halen wat voeten in de aarde heeft. Maar goed, op straat kun je rollen, dan kan je rug net even wat langer mee. Groot nadeel vinden we wel dat de Voyager een achterbank heeft en in je eentje is die niet te tillen en zul je dus altijd hulp moeten inroepen als je die eruit of weer erin wilt hebben. De Voyager is van binnen minder ruim dan je zou verwachten en op de achterste twee rijen zitten volwassenen met hun knie"n tegen de stoelen ervoor. Gelukkig is de Voyager er ook in een lange "Grand"-uitvoering. Altijd doen als je geregeld passagiers meeneemt. En ook van het comfort hadden we ons meer voorgesteld. De leuningen ondersteunen je rug maar tot de helft en van zijdelingse steun is nauwelijks sprake. En we hadden graag gezien dat de bestuurdersstoel meer verstellingen kende dan alleen de leuning. Geen hoogteverstelling, geen lendensteun. Als dan het stuur goed in hoogte en diepte te verstellen zou zijn, zou iedereen op den duur toch een goede zitpositie vinden, maar dat zit er voor de Voyager-chauffeur helaas niet in. Het stuur heeft een kantelverstelling, waarmee je noch de hoogte, noch de diepte verandert, maar alleen de hoek wijzigt. Maar hij moet juist omlaag en naar je toe. Hoogteverstelling is niet het enige dat ontbreekt aan de Voyager. We moeten zeggen dat de SE Luxe, die toch ruim 78 mille (zo"n e 35.500) kost, een paar wezenlijke dingen moet ontberen. En zo duur zijn ze toch niet. We noemen: afstandsbediening voor de centrale vergrendeling, afdekking voor de bagageruimte en mistlampen vóór. Wil je die dingen wel hebben, dan ga je op de luxe-ladder een treetje omhoog en kom je uit bij de LX-versie. Moet je wel een kleine 93.000 gulden (zo"n e 42.200) voor neertellen. Wat je noemt een treetje. Als je het hebt over waar voor je geld, dan valt de afwerking ook tegen. Het kunststof op het dashboard van onze testauto bobbelde hier en daar een beetje en de verbinding van de hemel en het plafond is gewoon lelijk: een lap stof en een plaat plastic zitten gewoon tegen het dak geplakt. Het interieur van de Chrysler heeft wel iets gezelligs. Het dashboard is overwegend bruin en de crèmekleurige wijzerplaten met klassieke cijfers erop kleuren er heel goed bij. Die wijzerplaten zijn elektroluminiscent - ze lichten in het donker op. Over sfeer gesproken... De Voyager is een auto met uitstraling, zeven zitplaatsen en een behoorlijk niveau. Maar er zijn betere MPV"s.