Chrysler Sebring 2.0i LE (2001)

Puur op grond van z"n uiterlijk zou de Sebring het beter moeten kunnen doen dan zijn voorganger Stratus, want hij ziet er érg goed uit. Het is een typische Chrysler, met bekende details. Maar het is vooral z"n front dat scoort: die lange, lage, scherp gesneden neus met die diepe grille - het heeft iets retro-achtigs, maar oogt toch modern én ánders. Een ontwerp dat staat als een huis en dat een hoop mensen tot een proefrit zou moeten kunnen verleiden. In ons land mag de Sebring fors aan de maat zijn, in de VS stelt hij niet zo bar veel voor. Ook weten de Amerikanen wel dat we "t weke, waggelende weggedrag van hun auto"s niet zo aangenaam vinden. Vandaar dat Chrysler de Europese Sebrings een andere, stuggere onderstelafstemming meegeeft.

On-Amerikaans

Dan de motorisering. De 2,0-liter vierpitter wordt in de VS niet gevoerd. Al met al zeker niet een pure Amerikaanse auto. Die indruk zet zich voort als je in de Sebring plaatsneemt - ten dele. Er zijn genoeg dingen die op z"n Amerikaanse oorsprong wijzen: onder andere natuurlijk de grote hoeveelheden waarschuwingen bij zo ongeveer alles wat te bedienen valt. Wat verder opvalt: de gebruikte materialen, zoals het goedkope plastic. Het is niet overal zo beroerd, maar rond de middenconsole en handrem bijvoorbeeld: knisperknasper-plastic van het allergoedkoopste kaliber. En het ruikt nog heel penetrant ook. Zonde, want het doet afbreuk aan een cabine die verder redelijk in orde is. Het is even zoeken naar de juiste zit, en dan nog is het de vraag of dat helemaal lukt. Het stuur kan namelijk niet ver genoeg omhoog - eigenlijk alleen maar omlaag - en is niet in diepte verstelbaar. Daarbij zijn de stoelen niet overdadig geprofileerd en bieden ze, geheel volgens Amerikaans recept, weinig steun. Groot genoeg zijn ze wél, en de half-harde/half-zachte zit, daar is best mee te leven. Ruim is een Sebring wel: de achterpassagiers hebben een zee aan beenruimte, al zitten lange mensen wel met hun hoofd tegen de achterruit. Bagage kan zo goed als altijd mee, hoe veel het ook is. Wel jammer dat de handgrepen om de klep dicht te doen, gewoon kaal en ruw metaal zijn. Goed, starten en rijden. Het eerste wat opvalt bij het uitparkeren van de Sebring is de keerzijde van die mooie lage neus: je hebt geen idee waar hij voor en achter ophoudt. De Sebring heeft een automaat die je ook zelf kunt schakelen - AutoStick noemen ze het. Het AutoStick-gedeelte is doodsimpel: pook tikje naar rechts geven en er wordt opgeschakeld, pook tikje naar links voor een tandje terug, altijd met een lichte vertraging. Alleen is de programmering van de automaat volstrekt neurotisch. Trap het gas een kléin beetje in en de automaat schakelt meteen twéé trappen terug, zet een enorme hoeveelheid toeren op de teller, jaagt door tot aan het rood en begint weer opnieuw. De kleinste beweging van je voet is genoeg. Ontzettend vermoeiend. Dat zoiets gepaard gaat met een hartverscheurend loeien van de motor, mag duidelijk zijn. En de geluids-isolatie is niet je dat... Om de rust weer terug te brengen, vertrouwt Chrysler dan ook op dezelfde truc: zodra je het gas loslaat, wordt er niet één, maar meteen twee of drie trappen opgeschakeld, en inderdaad: dan hoor je de motor niet meer. Maar dat levert meteen ook één van de redenen dat hij zo hysterisch op gasgeven reageert. De andere reden is z"n gebrek aan doseerbaarheid. Op deze manier werkt het gaspedaal als een soort aan/uitknop tussen hysterie en lethargie. Daarom ga je van lieverlee de AutoStick gebruiken - heb je het zelf in de hand. Blijft over het weggedrag. Weder-om hebben de Amerikanen dezelfde cruciale fout gemaakt: als je een onderstel een "Europeser" karakter wilt meegeven, kun je niet volstaan met het "op standje hard" zetten van de schokbrekers Ð dan zal ook de vering meemoeten. Anders krijg je precies wat deze Sebring heeft: een auto die stuitert over korte oneffenheden, maar in bochten te veel overhelt. Als je op snelheid "n korte ruk aan het stuur geeft, voel je de hele carrosserie zeker twee, drie keer heen en weer dweilen voor hij zichzelf weer onder controle heeft. De besturing is niet slecht, maar ook niet goed genoeg: de bekrachtiging is niet te sterk, maar iets van de voorwielen voelen doe je ook niet. En nee: het is ook niet "gewoon dat typisch relaxte Amerikaanse rijden" - daarvoor is de demping veel te stoterig.

De conclusie van deze test zal niet verbazen. Europa veroveren? Dat lukt niet, maar apart is "ie wel.