Chrysler PT Cruiser Cabrio 2.4i Limited (2004)

Eén ding is zeker met deze cabrio: je trekt gegarandeerd de aandacht. Met z'n Amerikaanse hotrod-uiterlijk weet 'ie normaal gesproken al bovengemiddeld veel ogen op zich gericht en als het dak eraf gaat, kun je helemaal niet meer onopvallend rond-rijden. Die chromen wielen hadden van ons dan weer niet gehoeven, maar gelukkig staan er ook minder glimmende exemplaren in de catalogus. De zon schijnt en dan gaan we uiteraard open rijden. Daarvoor dien je de hendel die boven de binnenspiegel zit een kwartslag te draaien en de linnen kap een stukje omhoog te duwen. Vervolgens neem de elektro-hydraulica het over; na zo'n tien seconden kun je je vinger van de knop halen en ligt de kap opgevouwen achterop.

Eruit waaien
De auto doet niet mee aan de stalenvouwdaktrend die de laatste jaren is ingezet. Je hebt dan weliswaar altijd een bult linnen achterop liggen, maar bij deze auto past dat eerlijk gezegd wel. Lekker retro. En het scheelt nog bagageruimte ook, want op de plek waar anders een stalen dak ligt opgevouwen, kun je nu nog het een en ander kwijt. Natuurlijk kun je de zijruiten naar beneden laten, maar dat is eigenlijk alleen leuk op boulevardsnelheid. Ga je wat harder, hijs dan de boel maar op, anders waai je de cockpit uit. En dan is het minder fraai als je constateert dat de voorste en achterste zijruiten niet netjes op elkaar aansluiten; er zit bij de PT een forse kier tussen. Helaas is dat niet de enige kwaliteitsmisser die we bij de Amerikaan tegenkomen. Losse rubbers, emblemen die niet goed vastgeplakt zitten en veel hard kunststof op het dashboard geven je nou niet bepaald het idee met topkwaliteit onderweg te zijn. Chrysler mag dan wel graag een hoger woordje willen meespreken op de Europese markt, met dit soort missers scoor je natuurlijk geen punten.

Niet rooskleurig
De PT Cruiser kan ons niet overtuigen met z'n stuurmanskwaliteiten, die – hoe graag Chrysler ook 'Europees' wil zijn – nog altijd erg Amerikaans aandoen. Lekker soepel, dus. Zolang er geen scherpe bochten opduiken, is er geen vuiltje aan de lucht. Maar waag het niet om de bochtenridder uit te hangen, want de PT trakteert je op een portie onderstuur waar je niet vrolijk van wordt. De respons van stuur en onderstel is nihil, je hebt geen idee wat er zich onder je afspeelt. En dan die arme 143 pk sterke 2.4 in die grijnzende snuit. Die moet dik 1.500 kilo van z'n plek sleuren en op gang houden en dat valt 'm zwaar. Volgens de fabriek moet de open Cruiser in 10,3 seconden naar de 100 km/h sprinten, maar dat kregen wij niet voor elkaar. Beter dan 11,9 seconden zat er niet in.

Keihard
Het oordeel over de PT Cruiser klinkt hard, maar we kunnen de werkelijkheid niet mooier doen voorkomen dan 'ie is. Wie geen boodschap heeft aan flitsende prestaties en strak weggedrag heeft geen kwaaie aan de Amerikaan, maar naar Europese maatstaven schiet de blitse PT toch echt te kort.