Cadillac CTS Wagon

Nee, volharding kun je de Amerikanen niet ontzeggen. Hoewel Cadillac in het afgelopen decennium amper 1.000 auto's wist te slijten in ons land en het ook in de verdere geschiedenis nooit grote aantallen heeft kunnen boeken, komt het merk nu met een nieuwe strategie weer terug op de markt. Het gamma blinkt uit in overzichtelijkheid, want er zijn slechts drie modellen: de Escalade, SRX en de CTS. Die laatste is er in drie carrosserievarianten, naast de sedan zijn er een Coupé en deze Wagon. Die is in ons stationwagonminnende land waarschijnlijk de versie met de meeste kans van slagen, en met de ervaringen met de CTS sedan in het achterhoofd, zou deze Wagon bij deze of gene wel 'n kans kunnen ­maken.

De vormgeving is in ieder geval gewaagd, de hoekige Art & Science-designtaal staat de station goed, maar je valt wel erg op met deze Amerikaan. Toch is het niet het kitscherige van voorheen en de proporties van de CTS Wagon kloppen goed.

Weinig capaciteit

Maar laten we ook eens kijken naar de laadruimte, een stationwagon koop je immers niet alleen voor het spannende uiterlijk. Daar valt de Caddy door de mand, want de strakke lijnen van de koets zorgen voor weinig laadcapaciteit. Met de achterbank in gebruik kun je 418 liter bagage kwijt, wanneer je de bank plat legt, gaat er 1.484 liter in. Concurrenten als de E-klasse Estate, maar ook de sportief gelijnde 5-serie Touring bieden enkele honderden liters meer. Op de achterbank is het van hetzelfde laken een pak, want zelfs bij iemand van gemiddelde lengte zit de kruin al akelig dicht bij de hemelbekleding. De beenruimte is gelukkig wel in orde.

De tijd van Amerikaanse interieurs die met plakband in elkaar leken gezet, heeft Cadillac gelukkig achter zich gelaten. Het binnenste van de CTS voelt voornaam en stevig aan. Daarbij ziet 't er aangenaam uit, het ­analoge klokje getuigt zelfs van ­goede smaak en dat hebben we wel eens anders gezien. Toch merk je dat de CTS in de ­basis alweer even op de markt is. Verse ­tegenstanders als de BMW 5-serie ­zitten mooier in elkaar, maar over het ­algemeen is het goed toeven in de cockpit van de Cadillac.

Voor de rij-impressie konden we op pad met de 3,6-liter grote V6, met 311 pk de sterkste motor in het gamma (de CTS-V niet mee-gerekend). Die zit altijd vast aan een automatische zesversnellingsbak en daar worden we niet wildenthousiast van. Het duurt net even te lang voordat de automaat op- en terugschakelt en de beslissingen van de techniek zijn lang niet altijd even logisch, waardoor het geregeld voorkomt dat je verrast wordt door de bak. Het wisselen van verzet gaat echter boterzacht en bij een rustige rijstijl heb je dan ook een aanzienlijk betere reisgenoot aan de automaat.

De motor zelf kan op meer goedkeuring rekenen. Hij is krachtig en beschaafd, al moet je 'm wel behoorlijk veel toeren laten maken. Zijn maximumkoppel bereikt de V6 namelijk pas bij 5.200 tpm. Gelukkig voelt de motor zich in de bovenste toeren­regionen bijzonder prettig en beloont-ie de berijder met een mooie, holle V6-brul. Jammer dus dat de zestrapsautomaat wat minder gewillig tegemoet komt aan de ­wensen van de bestuurder. Ook jammer is dat de enige andere motorkeuze eveneens een zescilinder is. Wel wat kleiner, maar met 3,0 liter inhoud evenmin een spaarwonder. Voor een zuinige downsize-motor of een diesel hoef je niet aan te ­kloppen bij de Cadillac-dealer, en dat zal de verkoopcijfers van de CTS zeker niet ten goede komen.

Verdienstelijk

Wat ook niet in het voordeel van de CTS Wagon spreekt, is de stevige vanafprijs van € 69.260. Hij is dan weliswaar overdadig aangekleed met leer, een navigatiesysteem en xenon, maar toch. Bij de concurrenten moet je eenzelfde bedrag en vaak zelfs meer neertellen voor een vergelijkbare ­uitrusting, maar een aanzienlijk deel van de verkopen komt bij die merken voor rekening van de lichter gemotoriseerde en minder luxe versies. Jammer dus dat de Amerikaan niet verkrijgbaar is met ­bijvoorbeeld een 2,0-liter turbomotor, waardoor hij wat ­bereikbaarder zou worden. Want zeker als je bedenkt dat de CTS heel ­verdienstelijk rijdt, verdient-ie een breder publiek dan hij met z'n huidige instapprijs zal weten te overtuigen. Hoewel niet zo sportief als een BMW en evenmin zo comfortabel als een Mercedes, vindt de auto een mooie balans en laat 't rijgedrag zich het best omschrijven als 'aangenaam stevig'. Comfortabel genoeg voor de lange afstand, maar je kunt er ook fatsoenlijk de bocht mee om. Minpuntje is de erg lichte ­besturing die alle gevoel wegfiltert. Toch stuurt de CTS niet indirect, je hoeft het stuur maar een klein beetje te ­verdraaien om van richting te veranderen. Eenmaal in de bocht gedraagt de auto zich mooi ­neutraal, pas op hoge snelheid ­begint de auto over de voorwielen naar ­buiten te ­glijden. De achterkant blijft netjes in het ­gareel, pas als je echt gaat forceren, wil de Wagon dwars. Kortom, heel voorspelbaar.

De hernieuwde kennismaking met de Cadillac CTS laat een dubbel gevoel achter. Het is een fijne reisauto die toch ook niet vies is van bochten. Sterker nog, dit is ­misschien wel de best rijdende Amerikaanse stationwagon ooit. Hij heeft een onder­scheidend uiterlijk, 'n aangenaam interieur en de uitrusting is riant. Aan de andere kant kun je je afvragen of mensen bereid zijn om minimaal € 70.000 op tafel te leggen voor de CTS Wagon. Vanaf zo'n € 55.000 heb je ­immers ook een BMW 5-serie Touring. Cadillac rekent zelf ook niet op enorme ­verkoopcijfers, elke ­verkochte auto is voorlopig meegenomen. De CTS heeft absoluut levenskansen, maar ­zonder een gunstig(er) geprijsd instapmodel met een wat minder gulzige motor heeft-ie ­voorlopig nog wel ­beademing nodig.