Cadillac CTS 3.2 V6 Sport Luxury (2003)

Geheel naar de laatste mode is de CTS op het scherp van de snede ontworpen; 'sharp edge design' noemden ontwerpers dat. Bij Cadillac praten ze over 'art & design'. Hoe meer we ernaar kijken, hoe meer de gedachte aan een gedrongen bokser zich aan ons opdringt. Deze Amerikaan is geen middenklasser, ook al is ie door de fabrikant aangekondigd als concurrent van de Mercedes C-Klasse, BMW 3-serie en Audi A4. Het uitgangspunt was dat de auto moest voldoen aan 'de Europese smaak'. Met andere woorden: een strak geveerde en dynamisch rijdende auto, die – voor het eerst sinds twintig jaar – ook met handbak geleverd wordt. GM is bij de ontwikkeling van de nieuwe Cadillac niet over één nacht ijs gegaan: tijdens de drie jaar durende ontwikkelingsfase werd de CTS elk jaar zes weken lang op de Nürburgring getest. Zoals in veel auto's tegenwoordig voel je je in de CTS geborgen. Vanaf je leren stoel kijk je naar de cockpit. Alles bevindt zich binnen handbereik en is prachtig verlicht. Geweldig vinden we de volumeknop op het stuur; een wieltje waar je met je rechterduim aan kunt draaien. Naast het wieltje vinden we een knopje met de afbeelding van een gezichtje met de mond open; 'stemherkenning' volgens de handleiding. Je kunt het navigatiesysteem oproepen, de radio van zender laten verwisselen en zelfs tien ingesproken memo's opslaan. 'n Ergonomische misser vinden we de knoppen voor de cruise control, onder aan het stuur.

Europees
Geheel afgestemd op de Europese smaak zijn we in dit handgeschakelde exemplaar bezig met koppelen, drukken we de pook in 1 en glijden dan, als vanzelf, weg. Onze CTS is voorzien van de 3,2-liter V6; je hoort 'm nauwelijks. Jaag je de auto hoog de toeren in (tot 6.500 tpm), dan voel je een versnelling die niet lijkt op te houden. Met een koppel van 300 newtonmeter en een vermogen van 218 pk kom je in deze CTS, die toch een forse 1.728 kilo weegt, niet tekort. Later vergeten we op een rotonde dat we met een handbak aan het rijden zijn. Da's de ambiance, natuurlijk, je waant je toch in een business-limo. Zo'n handbak hoort in zo'n auto naar ons idee eigenlijk niet thuis. De Amerikanen zijn een beetje te laat overstag gegaan, want in Europa zie je dat juist bij auto's in dit segment de automaat aan populariteit wint. De vijfbak blinkt niet uit in souplesse, maar wel in precisie. De Caddy stuurt niet te slap, je voelt een aangename weerstand, wat bij een Amerikaan opmerkelijk mag heten. Zolang je binnen de grenzen van de wet blijft, laat de CTS zich als een volwassen business-limo vlot en comfortabel door het verkeer leiden. Je zou je kunnen storen aan de iets te korte voorzittingen. En je raakt misschien geïrriteerd van de mededeling 'Headlights suggested' in het computerdisplay wanneer je de lichten uitdoet nadat je de auto 's avonds hebt geparkeerd. En je kunt je natuurlijk ook opwinden over het feit dat de auto niet start als je de sleutel omdraait; je móet namelijk eerst de koppeling indrukken en dan pas gaat de V6 rond. Maar dat zijn van die hebbelijkheden die een auto ook weer wat karakter meegeven. Bij Autobahn-snelheden (vanaf 150 km/h) is windgeruis nadrukkelijk aanwezig. Kijk je kritisch naar de afwerking van de deuren, de naadjes die niet passen, dan weet je waar dat vandaan komt. Een ander minpuntje is dat de auto niet echt strak is bij hoge snelheden. De gemiddelde gebruiker zal zich er niet aan storen, maar als je je met merken als Mercedes-Benz wilt meten, dan zul je dat weten ook.