Test: Alfa Romeo Spider 2.0 JTS (2003)

'Aandacht!', lijkt deze zilveren Spider met zijn knalrode interieur te roepen. Deze auto is niet geschikt voor bescheiden mensen. Dat interieur is natuurlijk niet het enige opvallende kenmerk van de Spider, want Alfa heeft de roadster ook voorzien van een nieuw front. De Spider-neus oogt nu forser dan voorheen. De typische ronde pitjes voor de koplampen bleven wel hetzelfde, net als de achterzijde van de auto. We moeten fors door de knieën om plaats te nemen op de lage stoelen. De zitting is te kort, de zijdelingse steun is echter voldoende. Het interieur werd op details veranderd en we kijken nu tegen een snelheidsmeter aan die als maximum een trotse 280 kilometer per uur aangeeft. Da's natuurlijk vanwege de dikke 3.2 V6 waarmee de Spider ook leverbaar is. Maar wij doen het met de direct ingespoten tweeliter JTS.

Overtuigend
De eerste kilometers overtuigt hij al. De 165 pk sterke krachtbron reageert onderin bijvoorbeeld veel feller op het gaspedaal dan de 2.0 Twin Spark. Het geluid klinkt lekker, maar is te gedempt. Jammer, want er moet vast een nog mooier geluid uit te halen zijn. De JTS heeft het in de hogere toerengebieden nog beter naar zijn zin, bij 6.500 tpm zet hij nog een eindspurt in en pas bij 7.300 omwentelingen wordt hem een halt toegeroepen. In twee ben je dan al de 100 km/h gepasseerd.
We hebben het zo naar onze zin dat we ons halverwege de week afvragen waarom je eigenlijk nog naar een V6 zou verlangen. Natuurlijk klinkt die motor veel mooier, en wordt de Spider er nog sneller door, maar deze 2.0 JTS levert ook al prima prestaties. Bij het schakelen moet je overigens wel opvallend lange slagen maken. De motor nodigt uit tot stevige accelereren, en dan valt een benzineverbruik van 1 op 9,5 best mee.

Niet zo stijf
Je kunt het stuur ver naar je toehalen, waardoor je een fijne zitpositie hebt. De besturing vinden we wel direct maar aan de lichte kant. Je hebt daardoor niet zo veel feeling met de auto. Het valt op dat de Spider vrij zacht geveerd is, bij het insturen van een bocht voel je de carrosserie hellen. Licht onderstuurd ga je de curve in, daarna komt hij iets met de kont om. Het valt allemaal goed te beheersen, maar bij het snelle werk merk je wel dat de Spider niet zo stijf is. Maar ja, de Spider loopt al sinds 1995 mee.
Het dashboard van de Spider is typisch Alfa, met diepliggende klokken, fraaie welvingen op het dashboard boven de ventilatieroosters en de drie klokjes in de middenconsole. Daaronder zitten de knoppen voor de ventilatie en de airco. Opmerkelijk zijn de plaats van de knoppen voor de tankdop en de achterklep. De eerste zit bij de tellers, de tweede vonden we na 'n tijdje zoeken in het dashboardkastje. Voorin heeft de Spider maar weinig bergruimte, maar gelukkig biedt een afsluitbaar vak achter de voorstoelen soelaas. De cabriokap laat zich bijna helemaal elektrisch openen en sluiten, je moet alleen eerst twee haken ont- of vergrendelen. Daarvoor moet de bak in vrij staan en de handremhendel omhoog. Met de kap open is de Alfa natuurlijk het fraaist en het leukst; tot zo'n 140 km/h blijft open rijden relatief comfortabel. Qua afmetingen is de Alfa Spider een moeilijk te plaatsen auto. Hij is bijvoorbeeld groter dan veel concurrenten. Maar qua emotie en fun heeft de Spider waarschijnlijk meer te bieden.