Alfa Romeo 145 1.4 I.E. – ook basismotor is al een grote attractie

De Alfa Romeo 145 lijkt compleet van de aardbodem weggevaagd, zo zelden zie je hem nog. Het aanbod op de Nederlandse autosites is op de vingers van één hand te tellen. Iets meer dan 20.000 stuks zijn er verkocht in Nederland. Het is vrij uniek dat we hier een exemplaar uit de eerste serie met boxermotor aantreffen met origineel kenteken, in maart 1995 afgeleverd aan de eerste eigenaar. De witte hatchback legde in de afgelopen 29 jaar net iets meer dan een ton af. Je zou hem als een verre nazaat van de Alfasud kunnen zien, hoewel dat misschien verkeerde associaties oproept. Wees gerust: bruine vlekken hebben we niet kunnen ontdekken op de smetteloos witte en deels verzinkte koets van de Alfa. De 145 maakt zijn debuut in 1994. Het jaar daarop komt de vijfdeurs 146, een bijna compleet ander model. Hij mag dan deels gebaseerd zijn op de Fiat Tipo, de aandrijftechniek is op en top Alfa Romeo. Net als zijn voorganger 33 heeft de 145 een boxermotor. Dat begint met een 1.4, gevolgd door een 1.6 (103 pk) en als topmodel de 1.7 16V met 129 pk. Gezien de populariteit van de dieselmotor in veel landen mocht een 1.9-turbodiesel met 90 pk niet ontbreken. In dat laatste geval heb je dan feitelijk een 930 Turbo, niet te verwarren met de gelijknamige Porsche. De interne codenaam voor de 145 is immers 930. In 1996 gaat het roer motorisch gezien om en is het voorbij met de boxer. De TwinSpark neemt dan het stokje over. In 2001 valt het doek voor de 145, als de 147 ten tonele verschijnt.

145 opponent van de BMW 3-serie Compact

Wat betreft concept, formaat en prijs mag de Alfa Romeo dan in het segment van de Astra en Golf opereren, het ontwerp wijkt sterk af van die twee Duitse hatchbacks en wat uitstraling betreft zou hij beter naast een BMW 3-serie Compact passen. De 145 is eerder een soort shooting brake en heeft in de verte wel iets van de Volkswagen Polo ‘Steilheck’ uit de jaren 80. Hoe langer je hem bestudeert, des te meer groeit het besef dat het een bijzondere auto is. Een zichtbare C-stijl ontbreekt; die is opgenomen in de achterste zijruiten. En dan is er nog die karakteristieke knik halverwege de ruit van het voorportier. Aan de achterkant zien we hetzelfde soort achterlicht als bij de laatste 33. Als je de klep opent, ontdek je weer een curiositeit, want die loopt door tot in het dak, net als bij de 156 Sportwagon. Het front is heel herkenbaar Alfa Romeo, niet in het minst vanwege de Scudetto in het midden. De bumpers zijn zwart; pas bij de laatste facelift zijn die in carrosseriekleur. Dat het een basismodel is, zien we doordat er weinig luxe is, dus ramen en spiegels zijn niet elektrisch bedienbaar. Aan de andere kant zijn de stoelen, afgezien van het suffe caravanstofje, heel volwassen en is het dashboard fraai vormgegeven. De multifunctionele hendels aan het stuur herkennen we van de Fiat Tipo. Een toerenteller en vijfbak zijn er ook, net als een airbag voor de bestuurder en twee hoofd­steunen op de achterbank.

Vrolijk snerpende boxermotor

Misschien wel de grootste attractie gaat schuil onder de motorkap: een boxermotor. Die is met zijn inhoud van 1,4 liter goed voor 90 pk, waar de Astra en de Golf het op een bescheiden 60 stuks hielden bij deze cilinderinhoud. De zit achter het verstelbare stuur, dat ver naar binnen komt, is goed. Opmerkelijk zijn de ventilatieroosters in de portieren, waar die normaal gesproken in het dashboard zitten. De boxer met multipoint-injectie en hydraulische klepstoters slaat vlot en gewillig aan. Hij is opmerkelijk stil, ook tijdens normaal accelereren en op constante snelheid. Je hoort en voelt dat het geen conventionele viercilinder is, maar het is in akoestisch opzicht geen opdringerig type. Vanaf circa 3.500 toeren begint hij vrolijker te snerpen en lijkt de Italiaanse machine meer in zijn element te raken. De besturing is bekrachtigd, zonder daarvan al te veel te laten merken. Ja, bij het inparkeren voel je de assistentie, maar eenmaal op snelheid zit er genoeg zwaarte in en daardoor ben je meer bij het rijden betrokken. De wiel­ophanging is rondom onafhankelijk. Dat had de 33 niet en de twee genoemde Duitse concurrenten evenmin. Het maakt de 145 net wat gewilliger in bochten en op minder goed geplaveide wegen weet het onderstel beter raad met de kuilen. De vijfbak schakelt gemakkelijk, met een pook die niet ver van de tandwielen verwijderd staat. De 145 heeft altijd moeten knokken voor een beetje marktaandeel in zijn segment. Nu is het een zeldzame en markante youngtimer.

Dit exemplaar had ten tijde van de proefrit 110.665 kilometer op de klok en stond te koop voor € 4.250.