Abarth Punto Evo

Na de facelift die Fiat de Punto eind vorig jaar gaf, kon je er natuurlijk op wachten dat ook de Abarth-versie een makeover zou krijgen. De uiterlijke wijzigingen zijn subtiel te noemen. De welhaast Maserati-achtige voorbumper heeft daarbij helaas het veld geruimd voor een wat braver ogend exemplaar met een groot stuk donkergrijs plastic in het midden. Met name in combinatie met lichte lakkleuren is dat toch even wennen. Stoer zijn daarentegen de kleine luchtroosters aan de zijkant van de bumper, die de Abarth nog net even wat meer smoel geven. Net als voorheen is het een auto die zijn sportieve inborst niet verstopt, maar het er ook niet te dik bovenop legt. Tenzij je dat wilt, want dan kun je kiezen uit een eindeloze reeks stickersets, wielen en kleurencombinaties. Het interieur van de Abarth heeft dezelfde wijzigingen ondergaan als de gewone Punto Evo. Dat betekent pianolak op de middenconsole, een adapter voor een draagbaar navigatiesysteem, beter afleesbare meters en andere kleurencombinaties. De kuipstoelen zijn een lust voor het oog, maar ze bieden minder zijdelingse steun dan ze beloven. Daar staat tegenover dat het met het praktisch gebruiksgemak wel snor zit, je hebt een lekker ruim en overzichtelijk interieur tot je beschikking. Je kunt deze sportieveling prima als dagelijks vervoermiddel inzetten.

Allrounder

Maar de Abarth Punto Evo is dan ook lang niet zo hardcore als bijvoorbeeld de Renault Clio RS. Zijn nieuwe motor – uiteraard voorzien van Fiats Multiair-inlaattechnologie met elektrohydraulische klepbediening – schopt het tot 165 pk, beduidend minder dan zijn Franse en Duitse concurrentie. En om de een of andere (marketing)reden heeft de Abarth-motor ook 5 pk minder in huis dan deze krachtbron in de Alfa Mito QV te vergeven heeft. Toch ervaar je dit relatief bescheiden vermogen niet echt als een gemis, want ten opzichte van bijvoorbeeld de meer gefocuste Clio RS is de Abarth Punto Evo veel meer een allrounder. Dat is mede te danken aan de aan Alfa's D.N.A.-knop ontleende schakelaar (Fiat spreekt weinig bescheiden zelfs à la Ferrari van een 'manettino') waarmee je kunt kiezen tussen 'Sport' en 'Normal'. Hiermee verander je zaken als de besturing en gaspedaalrespons. Wanneer je in 'Normal' op pad bent, zou je zweren met een doodgewone Punto te rijden. De besturing werkt dan (te) licht en de motor voelt niet bijzonder gespierd aan. Hoewel hij een koppel van 250 newtonmeter in huis heeft, merk je daar gevoelsmatig weinig van. Daar staat tegenover dat de Abarth Punto Evo in deze setting uiterst dociel is. De vering is allesbehalve te straf, ook grovere hobbels en kuilen worden goed opgevangen. Maar als je een sportief gevoel wilt krijgen, is de sportstand de enige optie. De besturing is dan voldoende zwaar en nauwkeurig genoeg, hoewel hij dan nog steeds kunstmatig aandoet. Ook het rempedaal zou wat fijngevoeliger mogen zijn, er zit gevoelsmatig weinig verschil tussen licht bijremmen en vol in de ankers met alarmlichten aan. Ook de bediening van de zesversnellingsbak biedt ruimte voor verbetering, de schakelwegen zijn wat lang en onnauwkeurig. Aan de andere kant zijn we blij met de controle die een handbak je geeft. Concurrenten als de VW Polo GTI en Seat Ibiza Cupra zijn immers uitsluitend met een sequentiële bak verkrijgbaar en daar is niet iedereen blij mee.

Voorspelbaar

Op het weggedrag van de Italiaan valt bar weinig aan te merken. De tractie is dankzij het elektronische sperdifferentieel TTC uitstekend – het remt de wielen desgewenst afzonderlijk af – en dit systeem zorgt er bovendien dat je het wel héél bont moet maken om onderstuur op te wekken. De Abarth Punto Evo reageert voorspelbaar, waardoor je snel vertrouwd met hem raakt en de grens durft op te zoeken. Als gezegd is het geen diehard stuurmansauto zoals de Clio RS, maar dat neemt niet weg dat je er bijzonder veel lol mee kunt hebben. Het is op een bochtige weg een gewillige speelkameraad, bij plotseling gas lossen waaiert de achterkant heel gecontroleerd uit waardoor de neus extra indraait.

Daarbij is de vering als gezegd allesbehalve oncomfortabel hard, en dat maakt deze auto een optie voor degenen die een sportief bommetje zoeken, maar niet elke dag stuiterend naar hun werk willen. De 1.4 Multiair heeft bij lage toeren voldoende koppel in huis om schakellui te kunnen rijden, de souplesse is aanzienlijk verbeterd ten opzichte van de oude T-Jet-motor in de vorige Abarth. En bovendien lijkt hij veel gretiger toeren te willen maken dan zijn voorganger. Het geluid dat hij daarbij produceert mag er zeker wezen, de lekker donkere grom bij lage toeren wordt steeds heser van toon bij hogere toeren. En of het bij zo'n sportief nichemodel nou echt belangrijk is of niet: de 1.4 Multiair is volgens Fiat tien procent zuiniger dan zijn voorganger. Dat is mede te danken aan een stop-/startsysteem. Ook al past het misschien niet helemaal bij een Abarth-uitvoering, de techniek werkt goed en pakt snel weer op zodra je het gaspedaal na stil te hebben gestaan weer intrapt.

Met een vanafprijs van net geen 23.000 euro is de Abarth Punto Evo schappelijk geprijsd, zeker als je zijn standaarduitrusting met onder meer automatische airco, audio-installatie, 17 inch lichtmetaal, zeven airbags en ESP in ogenschouw neemt. Als je de best sturende hot hatch onder de 25.000 euro zoekt is de Renault Clio RS Cup nog altijd de beste keuze, maar voor meer allround auto's als de Seat Ibiza Cupra en Peugeot 207 THP is het een serieus alternatief. Medio juli staat de opgefriste Abarth bij de dealer.