Waarom de Mitsubishi Sigma Michiel fascineert, ondanks zijn passie voor Amerikaans en Italiaans

Mitsubishi is een merk dat over het algemeen weinig spectaculaire modellen produceert. Daardoor zijn het juist de uitzonderingen 
op de regel die de moeite waard zijn. Mijn gedachten dwalen bijvoorbeeld af naar de Galant uit de jaren 70 en 80, prachtig in al zijn snaarstrakke eenvoud. Of de indrukwekkende 3000 GT, een 
serieuze tegenhanger van de Toyota’s Supra en Nissans Skyline uit die tijd. Om over de iconische Lancer Evo nog maar te zwijgen, al dankt die zijn roem vooral aan zijn prestaties en niet aan zijn esthetische onweerstaanbaarheid, tenzij wild spoilerwerk jouw kopje thee is. Nee, dan liever een auto die bepaald niet bij bosjes tegelijk de showroom uitvloog, al is dat lastig met het boerenverstand te beredeneren. Je kunt het bewuste model namelijk heel goed over het hoofd zien, omdat het zo volslagen anoniem is. Voor de leek, althans. 
Wij, mensen van de goede smaak, weten natuurlijk wel beter.

De Mitsubishi Sigma, elders Diamante geheten, is feitelijk niets meer dan een chique Galant, maar dat doet niets af aan het feit dat ik altijd gefascineerd ben geweest door het voorkomen van deze verder behoorlijk pretentieloze sedan (hij was er ook als Wagon). De brochure orakelt in wollige jaren 90-taal: ‘Het is niet gezegd dat grensverleggende technologie gehuld dient te zijn in een revolutionair uiterlijk. Integendeel, het getuigt van distinctie als een automobiel ingetogen klasse koppelt aan superieure technische kracht.’

De foldervertaler had de Sigma niet beter kunnen kenschetsen. Het is vooral die eenvoudige, stoere grille die de Sigma onweerstaanbaar maakt. Kijk hem 
eens zelfverzekerd de Europese premiumklandizie aanstaren, 
manmoedig negerend dat hij zich in een volkomen kansloze positie bevindt. Het gedeelte dat volgt áchter de grille mag dan in de ogen van velen inwisselbaar zijn, wij zien – net als Mitsubishi zelf – ‘een vloeiende belijning waaraan de wetten van aerodynamica ten grondslag liggen’. Zo is het maar net.

Van het dashboard valt helaas weinig mooiers te maken dan het uithangbord van de Japanse fantasieloosheid dat het is. Gelukkig zijn de stoelen tenminste bekleed met leer. Nee, dan de techniek. Traction control, ESP, elektronische dempers, vierwielbesturing, cruisecontrol, ABS, een fraaie V6-24-klepper; de Sigma was in het begin van de jaren 90 een technologisch vooruitstrevende auto, maar zonder daarmee te koop te lopen, zoals het een goede Aziaat betaamt. Het kenmerkt en siert de auto, maar het is juist de reden dat de Sigma nooit het gedroomde succes heeft gehad. Daarvoor was het model simpelweg te anoniem in een segment waar  de guldens liever werden besteed aan de Europese alternatieven. Voor mij is de Sigma een degelijke, tijdloze schoonheid die beter had verdiend dan het handjevol connaisseurs (678 om precies te zijn) dat dit Mitsubishi-model destijds heeft besteld. De kleine zelfstandige die een representatieve, oerbetrouwbare youngtimer zoekt, is bij dezen getipt.