Omdat de Chrysler Saratoga voor een Amerikaan zo simpel was heeft hij Michiels sympathie

Hoe komt het toch dat bepaalde auto’s je mateloos kunnen fascineren, terwijl soortgelijke modellen je volkomen koud laten? Op die vraag bestaat uiteraard geen sluitend antwoord. Het is net zoiets als verliefdheid; je voelt iets speciaals voor iemand, terwijl een ander ‘gewoon’ leuk of wel aardig is. Het is een optelsom van factoren die de doorslag geven.

Neem de Chrysler Saratoga, een auto waaraan op het eerste gezicht helemaal niets valt te beleven. Een doodnormale Amerikaanse sedan van bescheiden formaat. Nu hebben sedans bij mij altijd al een streepje voor, dus helemaal blanco kan ik niet naar dit soort modellen kijken. Dat de wieg van de Saratoga in de VS stond, werkt ook zeker niet in zijn nadeel. Maar toch: waarom de Saratoga wél en, pak hem beet, een Neon níet? De kracht zit hem in zijn eenvoud, denk ik. Een rechthoekige grille, twee rechthoekige koplampen ernaast; ik heb Amerikaanse voorgevels wel eens fantasierijker gezien. Hetzelfde geldt voor de achterkant: een typische eind-jaren-80-invuloefening. Toch staat het hem als gegoten, met dank aan het traditionele, hoekige maar op de juiste plaatsen juist weer afgeronde koetswerk dat zich tussen front en kont bevindt. Kijk eens naar die rechtopstaande C-stijl; pure limousine-chic op een burgermanssedan. Beetje chroom langs de ramen, helemaal goed. Smeuïg V6’je erin: top. Naar goed gebruik is de Saratoga een telg uit het Chrysler-geslacht met de nodige halfbroers en vage neven, allemaal ontsproten uit de Dodge Spirit, die model stond voor de Saratoga zoals wij die kennen. De Amerikaanse autoliefhebber zal glazig staan te kijken bij de aanblik van de foto’s op deze pagina. Chrysler stofte de aloude modelnaam – Saratoga’s had je al in de forties – alleen voor Europa af. Het model vond, niet verrassend, slechts mondjesmaat aftrek bij ons. In zes jaar tijd werden er krap 1.000 op Nederlands kenteken gezet. Je koopt ze tegenwoordig voor de spreekwoordelijke drol en drie knikkers – áls je er al eentje kunt vinden. Een gewilde klassieker zal de Saratoga nooit worden en dat is begrijpelijk. Daarvoor is hij veel te gewoon. Maar juist die muurbloempjes weten bij mij doorgaans een grotere glimlach te ontlokken dan de usual suspects. Want wie een dertig jaar oude, afgeleefde Saratoga van € 1.500 koopt, is voor mij een grotere held dan degene die achteloos 50 mille neerlegt voor een piekfijn gerestaureerde Imperial.