Edwin had een Ford Capri als eerste auto en daardoor is sportief rijden er altijd ingebleven

Je was 21 jaar oud en had per ongeluk een Ford Capri gekocht, hoe gebeurt zoiets?

“In die tijd begon ik met mijn eerste baantjes en op die leeftijd wilde je natuurlijk een auto hebben. Dus al mijn salaris, wat toen nog niet veel was, ging naar de spaarpot. Het hoefde niet per se een Capri te worden, maar ik liep er tegenaan, toen ik binnenliep bij een Ford-dealer in de buurt. Daar stond dit exemplaar te koop. We praten over 1987, dus hij was toen al op leeftijd, maar deze Capri was afkomstig van een Ford-monteur. Altijd goed onderhouden en misschien nog wel belangrijker: het ding was van top tot teen in de tectyl gezet. Zelfs onder de motorkap was ‘ie behandeld met die dikke zwarte drap, maar de roest kreeg er in ieder geval geen vat op. Dit moest hem gewoon worden. Ik heb er ongeveer 2.000 gulden voor betaald.”

Dan ben je wel het mannetje in zo’n sportieve coupé?

“Dit waren wel de auto’s die je wilde hebben als jonge gast. Het was een 1.6 vierpitter en had iets van 90 pk, dus met de bril van nu valt het allemaal wel mee met dat sportieve. Als je heel goed je best deed, kon je er 1 op 10 mee rijden. Maar die stoere looks deden het hem. Die lange motorkap reikte tot het einde van de wereld en het bruinkleurige vinyl-dak stond hem schitterend. In het interieur waren bruine stoelen gemonteerd met ruitjespatroon, die de Golf GTI’s in die tijd ook hadden. In de Capri zat je niet in de auto; je lag erin, en ook lekker laag bij de grond natuurlijk. Het droeg allemaal bij aan de beleving.”

Je hebt het over de sportieve beleving. Gaf je de Capri weleens flink op zijn falie?

“Je bent jong en dan vreet je dingen uit waarvan je je later afvraagt of dat wel zo handig was. Stoplichtsprintjes met andere jonge gasten waren altijd leuk. Als ik degene naast mij niet uitdaagde, was ik wel degene die werd uitgedaagd. Soms kwam ik dan als eerste weg met de Capri. Later kocht ik een Ford Escort met de 1.1 motor. Ik kan je vertellen dat ik daarmee nooit een sprintje heb gewonnen. Een ritje naar Duitsland hoorde er natuurlijk ook bij om te testen hoe hard ‘ie kon. Het zou zomaar 200 km/h geweest kunnen zijn. Maar ook 160 km/h. Het is te lang geleden om me dat nog te herinneren, maar die snelheid en het bijbehorende kabaal maakten toen in ieder geval veel indruk op mij.”

Heb je hem een beetje origineel gehouden?

“Optisch pakte ik wat kleine zaken aan. Dat hoorde erbij. Een zonneband waar groot ‘FORD’ op prijkte en spoilertjes op de ruitenwissers. Die waren toen helemaal in de mode. Op technisch vlak heb ik mij nergens aan gewaagd. Zo handig ben ik niet. Een autoradio en alarm inbouwen was al een flinke prestatie voor mij. Verder werd de Capri elk weekend goed in de was gezet. De auto moest er altijd goed uitzien.”

Mis je de Ford Capri nog wel eens?

“Er heeft nog jarenlang een poster van die auto bij ons thuis aan de muur gehangen en de originele brochure heb ik nog steeds. Dat zegt genoeg. Na de Capri heb ik onder meer een Opel Kadett 1.6 GT, Honda CRX en Lancia Delta HPE gereden. Die sportieve inborst is nooit helemaal weggegaan. Maar ik ben nu wat ouder. Ze zeggen dat je dan rustiger wordt. Stoplichtsprintjes doe ik niet meer. Tenzij een jonge gast mij uitdaagt. Dan kan ik het nog steeds niet laten.”