Dick maakte van twee Simca's 1000 één, maar een schroevendraaier van de politie betekende einde

Dick, wij tellen niet één maar twee Simca’s op de foto met de twee jonge knapen. Wat is het verhaal?

“Mijn broer wilde mij wel zijn auto verkopen, maar de motor had het net begeven. Hij kon toen de witte Simca op de kop tikken, maar die was te ver doorgeroest om nog de weg mee op te kunnen. Het motorblok was wel goed. Je ziet mijn broer Erik tegen de auto aanleunen met het motorblok nog op de grond en ik zit in het lege motorcompartiment van de witte Simca. Met de motor uit de witte in de rode Simca als ontvangende partij maakten wij van twee slechte auto’s één goede. Dat past wel in de tijdgeest van toen: wat is het probleem en hoe kunnen we dat zo simpel mogelijk oplossen.’’

Wat staat je nog goed bij aan de kleine Fransman?

“Hij reed behoorlijk leuk en lichtvoetig, een echt fijn gooi-en-smijt-autootje. Brandstoftank en motorblok lagen achterin en om al dat gewicht te compenseren had ik een paar stoeptegels voorin gelegd. De Simca had rijeigenschappen waarvan je je nu afvraagt of dat vandaag de dag nog de weg op zou mogen. Maar je zat droog. Kort voor de transplantatie konden we via via de spuitruimte van de Ambachtsschool in Leiden gebruiken, waardoor de rode Simca weer goed in de lak kwam. Het was leuk om lekker te knutselen en bezig te zijn met die auto, hoewel ik zelf echt niet handig ben. Mijn broer is dat gelukkig wel. Ik volgde voornamelijk zijn aanwijzingen. De auto gebruikte ik veel voor familiebezoekjes. Dan reed ik van Utrecht naar Apeldoorn en moest ik in Amersfoort motorolie bijvullen en water in de radiateur gooien. Uiteindelijk heb ik een paar maanden plezier gehad van de Simca. Het was mijn eerste auto en dat geeft je op die leeftijd toch wel het gevoel dat je de hele wereld aankunt.”

Dankzij de schroevendraaier van de Rijkspolitie kwam er een vroegtijdig einde aan het Simca-avontuur.

“Traumatische ervaringen kun je altijd herbeleven, vandaar dat ik dit verhaal nog in geuren en kleuren kan vertellen. Ik was onderweg naar mijn werk toen ik werd ingehaald door de heren van de Rijkspolitie. Of ik ze even wilde volgen. Ik weet nog precies waar dit was: op de A2 tussen Utrecht en Tiel, net voorbij de brug bij Vianen. We namen de eerste afslag en reden naar een garage. De Simca ging op een brug omhoog en de agent stak zonder moeite een schroevendraaier in de kokerbalk en merkte op dat daar een gat zat. Ja, vanaf dat moment wel. Ik voelde aan mijn water dat het einde oefening was. Kennelijk had de Rijkspolitie een goede neus voor doorgeroeste auto’s, of misschien kwam het door het merk en dachten ze: ‘Daar hebben we er weer een’. Want aan de buitenkant zag je er niets van.”

Dus een enkeltje naar de sloperij?

“Ik moest over de vluchtstrook met een slakkengang achter de Rijkspolitie naar de dichtstbijzijnde sloperij rijden. Met de agenten aan mijn zijde werd mijn onderhandelingspositie natuurlijk ernstig verzwakt, maar ze wilden er zeker van zijn dat ik hem van de hand zou doen. Ik kreeg nog vijftig gulden voor de Simca in de handen gedrukt en kon mijn weg lopend vervolgen naar de dichtstbijzijnde bushalte. Zo kwam er na een paar maanden een einde aan mijn Simca-avontuur.”

Dick Gaasbeek

Bouwjaar 1954

Woonplaats Blaaksedijk

Beroep Organisatie en communicatieadviseur

Eerste auto Simca 1000 uit 1965

Gekocht voor 250 gulden van zijn broer in 1973

Droomauto “Alfa Romeo Giulia Quadrifoglio.”