Afgestoft: Aerocar

De vliegende auto spreekt al jarenlang tot de verbeelding. Hele volksstammen lijken ervan uit te gaan dat de snelwegen van de toekomst virtuele 'banen' door de lucht zijn (Back to the Future, bijvoorbeeld) en jongensboeken staan vol met voertuigen die aan deze omschrijving voldoen. Behalve uiterst interessant lijkt het concept dan ook ideaal. Een vliegende auto is in theorie immers een vervoermiddel dat je in een rechte lijn en zonder obstakels van deur tot deur kan brengen. Het was dan ook al in de beginperiode van de auto dat het eerste vliegende exemplaar op papier werd gezet. Dat was, voor zover wij weten, de Curtiss Autoplane uit 1917. Verder dan de concept-fase kwam het kindje van Glenn Curtis echter niet, mede vanwege de Eerste Wereldoorlog.

Google
Sindsdien zijn er talloze fabrikanten geweest die geld hebben geïnvesteerd in de ontwikkeling van een auto die kan opstijgen, maar door de technische complexiteit en lastige regelgeving bleef een doorbraak op dit gebied uit. Dat de vliegende auto niet alleen maar een droom is van al te ambitieuze dagdromers, bewijst Google-oprichter Larry Page. Hij investeert fors in een bedrijf dat het concept nader onderzoekt, al heeft dat tot nu toe niet tot serieuze wapenfeiten geleid.

Taylor
Degene die tot de komst van Pal-V het dichtst bij een productiemodel van een vliegende auto is gekomen, is waarschijnlijk de Amerikaan Moulton Taylor. Hij kwam in 1949 met de eerste conceptversie van de Aerocar op de proppen. Het was een klein, bol voertuigje met ver buiten de carrosserie staande wielen. Om te kunnen vliegen, moest er een omvangrijke set vleugels en een forse staart worden gemonteerd die dankzij een extra set wielen indien gewenst als een trailer achter de auto konden worden meegevoerd. De staart bevatte een propeller die werd aangedreven door de achterin geplaatste viercilinder boxermotor die normaliter de voorwielen aandreef. Dat laatste is opmerkelijk te noemen, maar vloeit voort uit het feit dat de Aerocar, zoals ieder ander vliegtuig, op z'n achterwielen landt. In de lucht bedroeg de topsnelheid van het opmerkelijk voertuig zo'n 188 km/h.

Zes stuks
Tussen 1949 en 1967 ontwikkelde Taylor z'n geesteskind steeds verder en halverwege die periode, in 1956, werd het model goedgekeurd door de Amerikaanse burgerluchtvaartautoriteit CAA. Helaas betekende dat niet het begin van een roemruchte carrière, want bij een poging tot het op de markt brengen van de Aerocar oogste Taylor niet genoeg geïnteresseerden om de serieproductie rendabel te maken. In totaal zijn er daarom niet meer dan zes exemplaren gebouwd, waarvan de meesten in een museum staan. Slechts één exemplaar rijdt en vliegt nog steeds, zoals James May in onderstaande video demonstreert.