Afgelopen zomer was ik een weekje in de Zuid-Italiaanse stad Napels en omgeving. Napels is een stad met een rijke historie, maar heeft ook een slechte naam. De aan de Camorra gerelateerde misdaad, vuilniscrisis van enkele jaren terug en gifdumpingen in de omgeving bijvoorbeeld, zoals beschreven in boeken en verfilmd in (geweldige) speelfilms en series, zijn daar een debet. Het welvaartsniveau ligt in Zuid-Italië bovendien beduidend lager dan in het noorden. Maar, hoewel ik de eerste dagen even moest acclimatiseren, vond ik Napels uiteindelijk een heerlijke stad om in te vertoeven. De stad heeft niet echt een heel fotogeniek bouwwerk zoals de kathedraal van Florence, de toren van Pisa of het Colosseum en het Vaticaan in Rome, maar alsnog zijn er talloze prachtige kerken, kapelletjes, kastelen, grotten, kenmerkende krappe steegjes, veel hoogteverschil, uitzicht op zee en meestal heerlijk weer en de Vesuvius-vulkaan, de Pompeii en Ercolano ruïnes en de decadente Amalfi-kust en jetset-eiland Capri liggen in de buurt en zijn eenvoudig bereikbaar via het prima en betaalbare openbaar vervoer. Napels staat bekend om zijn Napolitaanse keuken, het is de geboortestad van de pizza en de lekkerste pizza's kosten maar een paar euro. De sfeer maakt Napels zo uniek, het is met geen enkele andere stad te vergelijken wat mij betreft en heel anders dan bijvoorbeeld steden in Centraal-Italië. De gebouwen stralen een beetje vergane glorie uit, omdat niet alles goed is onderhouden, ik heb nog nooit zoveel graffiti gezien en op straat ruik je de dampen van riool, de zilte lucht, eten, verse vis, uitlaatgassen van auto's en scooters en hondenpoep, maar het ongepolijste maakt van Napels wel zo'n unieke stad. Dit promopraatje wilde ik even doen omdat Napels elders op dit forum als een levensgevaarlijke stad werd afgeschilderd waar je ieder moment onder vuur kan worden genomen (oké, een beetje overdreven), maar dat beeld wilde ik even nuanceren, want ik vind Napels wel heel tof en vind het een aanrader.

Van zakkenrollers heb ik geen last gehad, misschien dat die wijselijk mij als krenterige rugzaktoerist oversloegen.
Omdat het kan hier eerst twee foto's waar auto's niet centraal staan. Allereerst dit filmpje (klikken op foto voor link naar video) vanaf Castel Sant'Elmo met het fraaie uitzicht over de stad:
En deze foto vond ik wel leuk omdat het de essentie van Napels wat mij betreft aardig vangt:
Al mijn non-auto foto's staan
HIER.
Goed de auto's, want de rest is natuurlijk totaal oninteressant. Ik heb ook veel gespot in Napels en het nabij gelegen Ercolano, Portico, San Giorgio a Cremano en Positano. Dat het welvaartsniveau in Napels minder hoog ligt is te merken aan het wagenpark, want er rijden nauwelijks echte klassiekers rond, buiten het nationaal erfgoed op wielen van Italië, de Fiat 500. Wel rijden er nog vele oude auto's uit de jaren tachtig, begin negentig rond, uiteraard voornamelijk van Italiaanse makelij. Auto's als de Autobianchi Y10, Fiat Uno en Alfa Romeo 33 zijn er nog veel te zien. Ik sla af en toe een paar (minder interessante of zeldzame) spots over die wel op mijn account staan. Voor wie alles wil zien kan
HIER klikken.
Een Tata Indigo SW 1.4 TD, de motor die is afgeleid van de TUD5-dieselmotor uit de Peugeot 106:
Een Fiat 127 uit 1978 en een 131 uit 1982:
In Italië kon met de Palio in meer smaken bestellen dan hier: er was niet alleen een Weekend, maar ook de driedeurs en hatchback werden vanuit Brazilië ingevoerd.
Wordt goed gebruikt en hoewel dat te zien is, ziet deze Kadett er nog solide uit:
Op papier een Opel Corsa uit 1984, al heeft 'ie in ieder geval nieuwere bumpers.
Helemaal uit Polen, deze Wartburg 1.3!
Een Citroën Visa Club. Het tweecilinder boxermotortje met kleine cilinderinhoud zal wel goed hebben gelegen in het Italiaanse belastingsysteem.
De Fiat Duna is de sedan en stationcar op basis van de (Braziliaanse) Uno en daarmee de voorloper van de Siena en Palio Weekend:
Nog een Ibiza. Er kwam nog een reactie op de foto van een Italiaan, die eerder vanuit Milaan naar Napels gevlogen was om de auto te bekijken, maar blijkbaar was er behoorlijk aan de auto gerommeld.
De Skoda Felicia is nog veelvuldig te zien in Napels en zal het dus wel goed gedaan hebben in Italië. Dat laatste geldt wellicht ook voor voorganger Favorit, maar daar zag ik er maar een van:
Heerlijk duo en onmogelijk om zoiets in Nederland aan te treffen: een Uno en een Y10. En niet zomaar een Fiat Uno, maar een Fiat Uno CS. Da's de Braziliaanse versie van de Uno, die onderhuids grote overeenkomsten vertoont met de Fiat 147 (127) en te herkennen is aan de schelpvormige motorkap, net als de Fiat Duna en Fiorino. De Uno CS werd als instapmodel onder de Italiaanse Uno geleverd.
Een Fiat 131 Maratea uit 1986. Fiat 131 werd in 1983 opgevolgd door de Regata, maar op de Regata Weekend was het langer wachten. Om de tijd te overbruggen bleef de 131 Panorama in het gamma als 131 Maratea met licht opgefriste grille en het logo met vijf strepen.
Een Tata Indica Vista:
Fiat 131 Supermirafiori uit 1982.
In de loop van de jaren negentig werd de Fiat Uno CS opgevolgd door de Innocenti Mille en de Duna werd vervangen door de Innocenti Elba. In principe dezelfde auto, zij het in opgefriste vorm en met Innocenti-badges, zodat de Innocenti-dealers na het verscheiden van het type Small (de Bertone Mini) nog een paar jaar wat te verkopen hadden. Eind jaren negentig kreeg de Mille overigens nog een facelift, waarbij men overstapte van de Braziliaanse Uno naar de in Polen gemaakte Fiat Uno.
Redelijk veel te zien: de kleine Dr 1 stadsauto ofwel de (Chery) Riich M1.
Er stond zowaar nog een Innocenti Mille in de binnenstad.
Een Lancia Thema uit 1990. Grotere Italianen zijn ook maar nauwelijks te zien in Napels. Deze auto heeft een kenteken uit de Italiaanse stad/provincie L'Aquila en ziet er net zo gehavend uit als de een aantal jaren geleden zwaar door een aardbeving getroffen stad.
De Dedra is een stuk gangbaarder.
Een Seat Marbella 850. De 850-motor werd niet in Nederland geleverd (alleen de 900) en had het 843 cc benzinemotortje uit de Fiat 850 met 34 pk.
Een Alfa Romeo 33 uit 1985.
Een leuk duo, waarbij de BX beslist de meest zeldzame van de twee is. Het is een BX 11 met een 1,1-liter benzinemotor (54 pk), die werd geleverd als instapmodel in landen als Italië, Portugal en Griekenland (bron: MWH

). Wederom een motor die goed aansloot bij het toenmalige Italiaanse belastingklimaat.
De Innocenti Koral is nog zo'n zalige curiositeit. Innocenti had begin jaren negentig een wel heel inconsistent modellengamma bestaande uit de Small, ofwel de Bertone Mini, met Daihatsu benzine- en dieselmotoren, en daarnaast dus de Mille en Elba afgeleid van de Fiat Uno en Duna en deze Innocenti Koral, een rebadge van de Zastava (Yugo) Koral.
Een Fiat Panda 45 uit 1981.
Een Renault 12 TS uit 1976.
Ook in Italië inmiddels zeldzaam: een Fiat Ritmo 1.7 diesel uit 1986.
Deze VW Superkever ofwel 1303 Maggiolino komt uit 1972:
Suzuki SJ 410 uit 1985.
Oude Japanse auto's zijn een zeldzaamheid in Italië, nog veel meer dan Frankrijk was de Italiaanse markt afgeschermd en waren er hoge invoerheffingen. Deze Nissan Vanette Cargo komt uit 1992 en ziet er dus ouder uit dan 'ie is; dit model werd in Spanje gebouwd en deed het vooral goed in markten met protectionistische maatregelen tegen geïmporteerde Japanse auto's - in Nederland hadden we toen allang het uit Japan ingevoerde nieuwere model.
Alweer een oude Fiat Panda (1984) met nieuwe grille:
De vriendelijke eigenaar van deze auto liet enthousiast zijn mooi gerestaureerde Fiat 500 zien, inclusief het vinyldakje en de motorruimte en kofferbak voorin.
Matige foto van een oude Iveco vrachtauto (aangezien ik even optrok met een Duitse toerist en niet om de haverklap wilde stoppen voor een leuke spot

):
Veel zeldzamer dan je misschien zou denken in Napels: de Kappa.
Dat geldt ook voor de Alfa 164.
Dat was deel 1, binnenkort meer!