Tijdens de Kerstdagen hebben we een uitstapje gemaakt naar het VK. En voor die gelegenheid de ë-C4 ook even vakantie gegund en omgewisseld voor een auto met benzinemotor (mijn echtgenote vindt het plannen van laadstops niet prettig). Dat werd een Renault Mégane estate, en toevallig exact dezelfde die we eerder al naar de andere kant van de Noordzee hadden meegekregen.
Natuurlijk leuk om op deze manier min of meer ad random andere auto's te kunnen rijden. Zo hadden we in de afgelopen jaren als 'wisselauto' ook een Toyota Corolla TS, een Citroën C5 Aircross en een Kia Ceed SW meegekregen.
Wat opvalt was in ieder geval dat je met een elektrische auto soepeler wegrijdt, zeker als het start/stopmechanisme in actie komt moet je best secuur zijn om schokvrij van zijn plaats te komen. Verder is er weinig aan deze auto af te dingen: hij rijdt in principe goed, lekker vlot wel. Doordat het model een generatie ouder is heb je nog geen last van de bemoeiwaarschuwingen en -ingrepen. Ook zijn de meeste zaken die je gemakkelijk wil bedienen ook eenvoudig te bereiken. Kortom: op de weg door de bank genomen een lekkere auto, zeker als je (wat we deden) hoofdzakelijk op de snelweg rijdt. En dan kom je op een tank ook de nodige kilometers ver...
Aan bagageruimte geen gebrek, maar een cross-over gewend valt het op dat de tildrempel van deze stationwagon érg laag is. Je schuift de reistassen en andere spullen er bij wijze van spreken zó in. Maar ook dat went gemakkelijk.
De reis ging dan ook redelijk vlot. Echter het venijn zat 'm in de staart. Op de terugweg zag ik op de TomTom (Go) ineens een vertraging van 38 minuten opduiken, aan het einde. We waren nog zo'n beetje bij Londen dus we gokten op een algoritme-vergissing die een uur later wel zou zijn opgelost. We zagen de tijd ook wisselend flink teruglopen. Echter, we bleken toch vóór de check-in aan te mogen sluiten in de inmiddels al aardig opgelopen wachtrij.
Doordat een Eurostartrein in de tunnel was gestrand (en moest worden weggehaald) was de check-in gesloten doordat het terrein voor de Engelse terminal was volgelopen. We stonden dus ruim twee uur zonder enig bericht op deze desolate plek. Ja, op een gegeven moment zagen we op de website dat er een vertraging was door een Eurostar trein maar dat was het dan ook wel. Grappig is dan wel dat mensen naast honden uitlaten, frisbeeën en voetballen ook andere activiteiten verzonnen. Bijvoorbeeld kaarten op de motorkap van de auto:
Het was enigszins hilarisch toen de rij zich wat verplaatste. Het kaartspel werd snel ingepakt waarna enkele tientallen meters verder het spelletje weer op de motorkap werd vervolgd. Ik denk dat iedereen blij was dat het droog weer was met een redelijke temperatuur! Ergo: de Eurotunnel/LeShuttle gaat normaal genomen goed maar áls er een kink in de kabel komt, dan ben je er wel even zoet mee.
Lang verhaal kort: in plaats van rond 19.30 als gepland kwamen we rond 23.30 aan bij onze eindbestemming (dat was in dit geval niet thuis). En eerlijk is eerlijk: dan ben je blij dat je bij de reistijd niet nog eens enkele laadstops hoeft te tellen wat bij de ë-C4 zeker nodig zou zijn geweest.
Intussen is de auto terug omgeruild en staat Madame Caramel weer ter beschikking.
