Volvo V70 R AWD Comfort (1999) #2

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	V70 R AWD Comfort
Versnellingen	5, Automaat
Bouwjaar	1999
Jaar van aanschaf	2006
KM-stand bij aanschaf	141.000 km
KM-stand laatst	0 km

ERVARINGEN

5 juli 2007

Vanaf december 2006 rij ik nu in mijn Volvo V70 R AWD Comfort in de kleur Laserblue. Dat laatste is met name van belang aangezien dit de kleur is die me ooit deed vallen voor deze auto.

Eerst maar weer eens terugkijken; toen ik in een ‘grijs’ verleden mijn lease Toyota Carina E 1.8 GTSi Station parkeerde voor de deur van de lokale surfzaak, hoorde ik achter mij een donkere grom…. Ik draaide mij uiteraard snel om en verwachtte één of andere rappe sportbolide. Niet dus! Het was een donkergroene Volvo 850 T5R estate. Ik wist niet wat ik zag; met die donkere velgen en die aangepaste bumper en achterspoiler leek het een totaal andere auto, en dat geluid… geweldig. Uiteraard zat ie bij lange na niet in mijn leasebudget maar vanaf dat moment had de auto volop m’n aandacht.

Dit alles werd nog erger toen ik dezelfde auto zag in het geel, Cream Yellow om precies te zijn. Wederom dat geluid maar nu ook nog meer de looks. Begrijp me niet verkeerd, donkergroen is heel mooi op een T5R, maar Cream Yellow? In één woord geweldig. Je kunt zeggen dat ik vanaf dat moment ‘hooked’ was. De auto stond vanaf dat moment helemaal op 1.

Naarmate ik ouder werd en mijn ‘carrière’ zich ontwikkelde, steeg ook mijn leasebudget. In 1997 mocht ik weer gaan nadenken over een nieuwe auto. Inmiddels was al duidelijk dat het hoe dan ook weer een station zou moeten worden. Was het eerst wel handig voor de surfplanken, nu ging het gewoon om de looks. Helaas was mijn loopbaan nog niet zover dat een Volvo 850, of vanaf dat moment de V70, er in zat. Ik heb toen een proefrit gemaakt in de V40 diesel (na twee jaar LPI van Vialle in combinatie met de lean-burn motor had ik het wel gehad met gas) Wat viel die V40 tegen zeg! Mijn vaste route door Drenthe bevatte ook redelijke stukken slecht wegdek en daar werd het me al snel duidelijk dat dit ‘em niet zou worden.

Na veel proefritten werd het een nieuwe VW Passat 1.9 TDI (rooie I) Trendline. De auto werd zelfs verlaagd en voorzien van mooi lichtmetaal. Prachtige auto in de niet veel verkochte kleur ‘Gold Orange Metallic’. Die kleur kwam namelijk in de buurt van ‘Saffron’, de nieuwe kleur van de V70 R. Deze auto vond ik nog mooier dan de 850 T5R. De waarheid gebied me te zeggen dat de kleuren niet op elkaar leken. Zeker toen ik, volledig uitgedost voor een bruiloft, mijn Passat mocht parkeren naast zo’n Saffron ‘R’. Vanaf dat moment wist ik het helemaal zeker; deze auto komt er ooit!

Weer ruim een jaar verder en nog steeds (tevreden) Passat rijdend, werd mijn netvlies getroffen door de aanblik van een auto in een felblauwe kleur die wel op een V70 leek. Het was in een flits maar ik was hevig van mij à propos. Het zou toch niet waar zijn? Een nieuwe ‘R’ en ik wist het niet? Direct naar de Volvodealer alwaar duidelijk werd dat Volvo nog één keer de V70 op de kaart wilde zetten voordat ie in 2000 vervangen zou worden. Wat een auto, wat een kleur. Laserblue bleek het te zijn en voor mij was het de logische menging van Cream Yellow en Saffron (nog steeds denk ik dat als je die twee kleuren mengt dit Laserblue er uit komt)

In 2000 begon mijn loopbaan zich dermate te ontwikkelen dat zowaar de V70 binnen het bereik kwam. Weliswaar geen benzine maar een 2.5D werd een serieuze optie. Uiteraard ga je dan als rechtgeaard leaserijder en succesvolle ‘en-dat-wil-ik-weten-ook’ middendertiger ook naar ander auto’s kijken. Zo kwam het dat ik ruim de tijd nam. Inmiddels twee kinderen dus ook gekeken naar de VW Sharan en natuurlijk andere station’s van Audi, Mercedes, BMW (wat is dat toch heerlijk winkelen) Na verloop van tijd toch weer terug naar de Volvodealer waar inmiddels de nieuwe V70 in de showroom stond. Er stond zelfs een hele mooie demo ‘met alles er op en eraan’. Dit moest hem dan maar worden.

Ik heb vervolgens een aantal jaren in deze auto’s gereden. Prima auto’s met veel comfort en een veilig gevoel. Auto’s die me ook nooit negatieve blikken opleverden. Daar kon je dus prima mee voor de dag komen. Toch bleef het al die tijd knagen… Een Saffron of Laserblue ‘R’ (inmiddels omgedoopt tot V70 Classic) bleef trekken. Toen mijn V70 voor een beurt naar de garage moest en er net een ingeruilde 850 T5R werd voorgereden kom ik niet nalaten te vragen; ‘mag ik even…?’ Uiteraard merk je op zo’n moment wel het verschil tussen een 850 van 1995 en een nieuwe V70. Maar toch, die auto had wat.

Een flinke tijd later, na van baan te zijn veranderd (zeg maar gerust na een carrièrematige trendbreuk te hebben gepleegd) en voor het eerst geen lease-auto te hebben, kon ik zelf kiezen; dat moest een V70 Classic worden (zie vorige review) Ik durfde het toch niet aan om een R aan te schaffen; te duur, te extreem, te onverstandig etc. Wel werd de V70 voorzien van mooie ‘R’ velgen (Volans voor de kenner) en overwoog ik ernstig om er ook een ‘R’-bumper op te zetten. Want ik keek nog steeds naar die ‘R’-en. Eigenlijk werd mijn vrouw er wel een beetje gek van. Toen ik na mijn vakantie in Italië vorig jaar wederom zat te zoeken en maar liefst vier Laserblue’s te koop zag, moest het dan toch maar eens gaan gebeuren. De eerste proefrit volgde uiteindelijk pas in oktober bij een Volvodealer in Emmen. Een hele mooie auto maar niet de allerlaatste die eigenlijk zocht (andere motor en automaat) De auto ging echt als de brandweer want was ook nog eens getuned door RICA Engineering. Wat een acceleratie, wat een wegligging. Niet te vergelijken met mijn ‘gewone’ V70. Wat een verbruik ook trouwens…. Dat kleine stukje daar in en om Emmen leverde een verbruik op van 1 op 7 (slik)

Uiteindelijk koos ik er voor om de auto aan me voorbij te laten gaan. De auto was ook zo weg. Met een flink katterig gevoel besloot ik om de zoektocht er maar aan te geven en de Laserblue maar uit mijn hoofd te zetten. Ik wist inmiddels dat er maar een paar (minder dan 20) in Nederland geïmporteerd waren dus de kans dat er weer één kwam was klein. Dat viel dus wel mee want in november stond er één op het Volvo 850 forum. Direct de man gebeld en een afspraak gemaakt. De auto was ‘ver weg’ maar toch op een zaterdagmiddag heen gereden. Na overigens eerst een proefrit te hebben gemaakt in een ‘nieuwe R’ die door een lokale garage werd aangeboden tegen een zeer scherp tarief. Die reed ook geweldig maar was eigenlijk te nieuw, te veel geld en vooral.. geen Laserblue.

Ik heb de Laserblue ‘van ver’ gekocht na eerst ook nog in een exemplaar in Friesland te hebben gereden. Die was technisch beter maar optisch dramatisch; heel veel lakschade (deuken, krassen) en van binnen een ‘smerig hok’ waarin tijdens de proefrit de sigarettenpeuken uit de asbak vielen, vlekken in de Alcantara en vele scheurtjes en gaten in interieurdelen opvielen. Dat voelde zeg maar niet goed. Wel gaf het me de mogelijkheid te kiezen als ik er onverhoopt niet zou zijn uitgekomen met de andere verkoper.

Inmiddels rij ik een 7 maanden in de auto. Ik heb er al heel wat kosten aan gehad (zie verder op) en de 1 op 7 is ook heel reëel. Ik heb er echter geen spijt van. De auto rijdt geweldig en ziet er nog steeds fantastisch uit. Het liefst zou ik hem in een mooie garage zetten met een Saffron en een Cream Yellow er naast. Doe ik echter niet. Een auto is uiteindelijk om in te rijden en ik rij nu met mijn hele gezin in mijn ‘hobbyauto’ dus wat wil een mens nog meer….?

Dat is natuurlijk nu de grote vraag. Ik kijk namelijk nog steeds veel naar auto’s en vind heel veel mooi! Een R van het huidige type is wellicht een logische keuze maar het kan ook zo maar heel wat anders worden. Voorlopig echter nog niets ander en geniet ik van mijn Laserblue; a dream come true….

Update oktober 2007:

Ik rij nu bijna een jaar in deze auto. Ik verwacht gedurende het jaar uit te komen op ongeveer 18 dkm. In deze km. zijn er weing spannende dingen gebeurd behalve de reeds genoemde. Momenteel heb ik een lichte resonantie rondom de 2.300 toeren (en alleen als de auto rijdt) Waarschijnlijk heeft dit te maken met de ophanging van de uitlaat óf een hitteschild. Het verbruik blijft aan de hoge kant maar hiervoor is ook een eenvoudige verklaring; ik rij te veel korte afstanden. Recentelijk heeft de auto een grote beurt gehad waarbij alle filters zijn vervangen, de achterste remblokken en nog wat andere dingen. Voor de winter laat ik de airco checken (lijkt raar maar ook dan heb je ’em vaak nodig)

Momenteel doet zich (naar alle waarschijnlijkheid) de situatie voor dat ik weer een zakelijke (lease) auto kan/mag.moet gaan rijden. Ik ben er nog niet uit wat het wordt. De kans dat ik de LBP wegdoe is echter heel klein, ik loop denk ik niet weer tegen zo’n mooi exemplaar aan. Ik overweeg wel de auto terug te laten tunen en de originele parameters er weer op te laten zetten. Ik heb onlangs in een standaard R gereden en persoonlijk vind ik dit mooier rijden, meer ’GT-achtig’ zoals de R volgens mij ook bedoeld is. Voor de rest blijft ie prachtig!

Update januari 2008:

Inmiddels is de volgende carrièrestap gezet, per begin februari 2008 kan/mag/moet ik weer gaan leasen. Ik heb inmiddels van alles en nog wat gereden; de nieuwe C Estate, de nieuwe V70 etc. Of de Laserblue blijft hangt toch af van wat dat kost. Én een auto bijtellen én de R nog privé rijden blijkt toch lastig te zijn. We zullen het wel zien... In ieder geval rijdt de Laserblue zoals je van zo’n auto mag verwachten, probleemloos dus. Ik heb er onlangs een rijvaardigheidstraining mee gedaan op het RDW-circuit te Lelystad. Daar bleek maar weer eens dat een bijna 9 jaar oude R zich nog makkelijk onderscheidt van een Laguna, Bora en ander auto’s die mee deden. De verschillen in remweg, aanrijsnelheid van de uitwijkproef waren zeer in het voordeel van de R.

De auto heeft geen problemen gegeven en de kosten hebben zich beperkt tot een grote beurt. Het brandstofverbruik is sterk afhankelijk van de soort afstanden die ik rij. Bij lange snelwegstukken en stevig doorrijden zakt het verbruik naar een acceptable 11L op 100 km. Is het daarentegen veel in en om de stad dan schiet het naar bijna 14L op 100km. Het gemiddelde bedraagt zo’n 13L op 100 over de laatste 4.000 km. Dit is inderdaad duur. Misschien valt het ook wel niet meer te rechtvaardigen nu je eigenlijk niet meer door kunt rijden. Heel af en toe kan dit nog en dan blijft het verbazingwekkend tot welke snelheden de auto blijft trekken. Ook wegligging is grandioos. Momenteel staat de auto op z’n wintersloffen en ondanks dat dit ook hoge snelheidsbanden zijn en de velgen van hetzelfde type zijn, is het verschil met de zomerbanden wel groot.

Vorige week heeft de auto nog een check gehad op alle bewegende onderdelen aan de onderzijde. Gelukkig geen verrassingen; alle stabilisatoren, dempers, veren, rubbers, aandrijfassen, homokineten enz. enz. zijn in prima conditie. Deze R gaat wat dat betreft nog heel lang mee.

PROBLEMEN

5 juli 2007

· Bij aanschaf de haakse overbrenging laten vervangen (gepland)
· Toen bleek ook de cardanas stuk te zijn (ongepland)
· De voorste schijven en blokken vervangen (ongepland en heel duur omdat het een ‘Volvo Big Brake Kit’ betreft
· Distributieriem laten vervangen met spanrollen en waterpomp (gepland)
· De auto hield in en is terug naar RICA gegaan. Daar bleek na veel speurwerk dat de LMM stuk was en dat er allerlei lekken en niet vast zittende slangen waren (niet gepland) de auto gaat nu weer als de brandweer
· Bijrijderairbag voorzien van nieuwe kabel (ongepland)
· Ook heb ik de auto verfraaid met nieuwe ruitenwissers, een nieuwe grille en heb ik wat gaatjes in interieurdelen laten repareren

7,5