Dit is weer het schoolboekvoorbeeld van de commerciele snelle (marketing) jongens versus de techneuten.
Technisch/praktisch weten we al sinds de eerste auto's en deuren met afstandsbediening of RFID pasjes dat je niet zomaar met een vaste code kan werken. De 'RFID tags' kwamen al in de jaren 70 in gebruik voor tol en toegangspasjes. De betrokkenen of 'hackers' (elektronicaliefhebbers) hadden toen al vrij vlot door dat je een vast nummer (serienummer) kan kopieren naar andere pasjes of elektronicadoosjes.
Daarom is er zeker sinds begin deze eeuw altijd een vorm van versleuteling. De OV-chipkaart had dit al, toen nog een heel goedkoop chipje dus die was eenvoudig te kraken. Er waren toen al veel betere chipkaarten op de markt.
De laadpaalboys begonnen hun avontuur echter gewoon met het serienummer van de pasjes, zonder enkele encryptievereisten, terwijl die vaak wel op zo'n chipkaart aanwezig zijn. Vergelijk het met een Windows 10/11 laptop die geen wachtwoord vraagt, lekker makkelijk.
Voor een demonstratie of pilotfase is dat natuurlijk super makkelijk, de laadpaal onthoudt een lang serienummer en de laadduur en je systeem werkt. Alleen in de dagelijkse praktijk (kopieren, wanbetalers, verlopen passen) krijg je dan wel een probleem.
Ik zag pas een filmpje dat de ondergrondse container in een gemeente in Nederland met allerlei passen zoals van de bank, fitness of kantoor ook opengaat. Je kan dan natuurlijk zeer makkelijk illegaal of onbetaald vuil storten. Ze hadden daar blijkbaar niet eens de moeite genomen alleen een bepaalde reeks serienummers te accepteren zodat je in ieder geval alleen zelf uitgegeven passen (of kopieën daarvan) accepteert.
Als je bij TU Delft parkeert kan je ook met je fitnesspas de parkeergarages in. Daar werken ze dan echter met het systeem dat je via een automaat of app betaalt en ook nog op kenteken wordt herkend. Dus de fitnesspas van iemand snel kopieren op het moment dat deze persoon van automaat naar auto loopt is mogelijk maar wel heel omslachtig én je kenteken gaat dan nog meespelen.
