s velthuis zei:
rke zei:
De auto die ik qua rijgedrag nog het meest als een kart vond rijden was de klassieke BL Mini. En dan bedoel ik niet de spierpijn in je armen van een echte kart maar je kon zelfs een bochtig dijkweggetje asociaal snel nemen zonder een enkele keer overpakken. Gewoon met twee handen continu aan het stuur vrijwel iedere bocht insturen en op de millimeter nauwkeurig kunnen voorspellen waar de bandjes over het asfalt zullen gaan. Voelen of er een muntje op het asfalt ligt.
Pas geleden voor het eerst de eer gehad in zo'm klassieke Mini te mogen rijden. Driftig in de weer met het directe stuurtje, de 1 liter carburateur tor en de directe bediening van die paar elementen die bediend kunnen worden. Een lach van oor tot oor en de kwajongensachteige neiging om het karretje op de kant te proberen te krijgen, wat totaal onmogelijk lijkt. Wat. Een. Lol. Vroeger was alles beter is gel#l, maar auto's hebben zo langzamerhand hun naam echt te veel eer aangedaan en zijn de lol wat dat betreft definitief kwijt. Doodgeknuffeld, zoals veel hedendaagse elementen.
Vroegah.
Toen auto's van blik en mannen van staal waren.
Juist het inperfecte van een auto noemen we karakter en juist dit inperfecte geeft rijplezier.
De opgevoerde carburatiemotor die verzuipt onder de 2000 rpm, de zware kont die het rijgedrag onvoorspelbaar maakt, de starre achteras die als een jonge hinde over het wegdek dribbelt, de stugge vering die iedere put voelbaar maakt, de belofte van heftige pijn (of erger) als je een fout maakt, de sensatie dat je met een primitief mechaniekje jezelf te snel aan het voortbewegen bent.
Nee, saai en voorspelbaar moet het zijn.
Zodat je zonder een enkele extra hartslag de dagelijkse filesleur mag beleven. Zodat je uit pure verveling toch kijkt naar de feestboekplaatjes van de scheitkat van de buurvrouw. Zodat je alle deuntjes van de internationale hitgenerator niet meer uit het hoofd krijgt.
Zodat je toch vooral verlangt naar nog meer veiligheid, nog zachtere vering, nog minder kracht voor de bediening, nog minder geluid, nog meer rijhulpjes en nog betere klimaatregeling.
Zodat het werkelijk onvoorstelbaar is dat die motorrijder willens en wetens zijn leven waagt om te genieten van het rijden.
Zodat racen een werkelijk suicidale mentale afwijking lijkt te zijn.
Je zou toch willen karten, bijvoorbeeld.
Is daar geen pilletje voor? Een paracetemolleke, een ritalinnetje of een prozacje?
Een maak-mij-een-zombie-snoepje?
Je kan van gevaar genieten. Echt waar.
Ik wel tenminste
