A
Anoniem
Guest
Ik wil graag jullie advies bij iets wat al een paar maanden door mijn hoofd spookt.
In maart dit jaar kocht ik eindelijk mijn wens-auto: een Fiat 500. Deze stond al een aantal jaar op mijn lijstje, maar was altijd boven budget. En toen stond ie daar: een gloedjenieuwe, grijze Fiat 500. Een voorraadmodel, dus fijner geprijsd dan ze normaal gesproken zijn (en net zo duur als een occasion van van een paar jaar oud). Proefrit gemaakt, stuk snelweg gereden: fijn autootje, in techniek niet heel anders vergeleken met de Panda die ik hiervoor had.
Op vrijdag 13 maart mocht ik 'm ophalen. En ik vrees dat het daar al mis ging...
Hoewel ik altijd heb gezegd dat een Fiat 500 de enige uitzondering zou zijn op mijn 'ik wil een vijfdeurs auto' regel, mis ik tóch die achterportieren (boodschappen, hond in auto, een extra bijrijder). Daarnaast had het proefritmodel een in hoogte verstelbare stoel, iets wat die van mij niet heeft (tja, niet op gelet...) En hoewel ik niet héél enorm groot ben (denk ik, ik ben 1.80) blijk ik voor mijn eigen auto tóch wat te groot te zijn, waardoor de binnenspiegel eigenlijk een beetje in mijn zicht zit. Ik kan tijdens het rijden dan weer wél checken of mijn make up goed zit
Ik vind het nog steeds een superleuke auto, maar dat gevoel blijft, het blijft knagen of ik niet beter voor een íets grotere auto kan gaan (met vijf deuren!) Heb nu mijn oog laten vallen op een Kia Picanto (ooit anderhalve week in gereden toen mijn Panda door iemand de garage in was gereden...). Ook in een wat leuker kleurtje, want de kleur van mijn vorige twee auto's was véél leuker
Peugeot-dealer hier (waar ik laatst even was voor de auto van mijn ouders) raadde het af om mijn auto nu (na zeven maanden al) in te ruilen, omdat ik er dan héél veel op verlies. Maar gezien de aankoopprijs (die hij niet kent) valt dat 200% mee
Mijn vriend vind het zonde en dat ís het ook, maar als ik 'm nu inruil is het verlies wat ik maak te verwaarlozen. Mijn moeder zegt "gewoon doen", mijn broer ook.
Ik vind het best heel erg dat ik spijt heb van deze auto, juist ook omdat ik 'm altijd al heb willen hebben, maar ik weet niet of ik hier nog 8 á 10 jaar mee kan rijden, met in mijn achterhoofd altijd dat onbestemde gevoel van 'had ik maar...'
Dus tja: nu inruilen of tóch door blijven rijden en mezelf de komende jaren blijven irriteren aan die kleine dingetjes?
In maart dit jaar kocht ik eindelijk mijn wens-auto: een Fiat 500. Deze stond al een aantal jaar op mijn lijstje, maar was altijd boven budget. En toen stond ie daar: een gloedjenieuwe, grijze Fiat 500. Een voorraadmodel, dus fijner geprijsd dan ze normaal gesproken zijn (en net zo duur als een occasion van van een paar jaar oud). Proefrit gemaakt, stuk snelweg gereden: fijn autootje, in techniek niet heel anders vergeleken met de Panda die ik hiervoor had.
Op vrijdag 13 maart mocht ik 'm ophalen. En ik vrees dat het daar al mis ging...
Hoewel ik altijd heb gezegd dat een Fiat 500 de enige uitzondering zou zijn op mijn 'ik wil een vijfdeurs auto' regel, mis ik tóch die achterportieren (boodschappen, hond in auto, een extra bijrijder). Daarnaast had het proefritmodel een in hoogte verstelbare stoel, iets wat die van mij niet heeft (tja, niet op gelet...) En hoewel ik niet héél enorm groot ben (denk ik, ik ben 1.80) blijk ik voor mijn eigen auto tóch wat te groot te zijn, waardoor de binnenspiegel eigenlijk een beetje in mijn zicht zit. Ik kan tijdens het rijden dan weer wél checken of mijn make up goed zit
Ik vind het nog steeds een superleuke auto, maar dat gevoel blijft, het blijft knagen of ik niet beter voor een íets grotere auto kan gaan (met vijf deuren!) Heb nu mijn oog laten vallen op een Kia Picanto (ooit anderhalve week in gereden toen mijn Panda door iemand de garage in was gereden...). Ook in een wat leuker kleurtje, want de kleur van mijn vorige twee auto's was véél leuker
Peugeot-dealer hier (waar ik laatst even was voor de auto van mijn ouders) raadde het af om mijn auto nu (na zeven maanden al) in te ruilen, omdat ik er dan héél veel op verlies. Maar gezien de aankoopprijs (die hij niet kent) valt dat 200% mee
Mijn vriend vind het zonde en dat ís het ook, maar als ik 'm nu inruil is het verlies wat ik maak te verwaarlozen. Mijn moeder zegt "gewoon doen", mijn broer ook.
Ik vind het best heel erg dat ik spijt heb van deze auto, juist ook omdat ik 'm altijd al heb willen hebben, maar ik weet niet of ik hier nog 8 á 10 jaar mee kan rijden, met in mijn achterhoofd altijd dat onbestemde gevoel van 'had ik maar...'
Dus tja: nu inruilen of tóch door blijven rijden en mezelf de komende jaren blijven irriteren aan die kleine dingetjes?