afentoe
Kilometervreter
Honderd
Half augustus 2016, ergens op de Duitse autobahn. Met het aanhangertje achter de auto mag je maar 80, maar omdat zo’n tempo ons op de snelweg langzaam het bloed onder de nagels vandaan trekt rijdt op dit soort ritten zowaar mijn gehele reisgezelschap continu te hard, en staat de cruisecontrol op honderd. Nog altijd niet rap, zeker niet als je ziet hoe uitgestorven de weg is. Op de achterbank onderweg terug van vakantie heb meer dan genoeg om over na te denken.
Ik denk aan het voetbal, waar mijn niet bij naam te noemen Eindhovense eredivisiecluppie het tot nu toe uitstekend doet. De grote concurrent uit de hoofdstad heeft zich nu al drie keer op rij weten te blameren, en dan moet Rostov-uit nog komen (inmiddels is dat blamage nummer vier geworden, en is bekend geworden dat mijn cluppie in het najaar mag laten zien hoe het moet). Maar met alle respect, als je thuis verliest van Willem II, heb je dan echt wat in de Champions League te zoeken? Wel zonde, in de internationale competities kan elke Nederlandse club op mijn steun rekenen, en ooit gaat de landskampioen z’n ticket voor de poulefase ook nog eens kwijtraken. Toch niet genoeg spelers aan durven kopen? Dat is immers waar het voor mij echt aan schort bij de Amsterdammers, waar bijvoorbeeld Rotterdam en Eindhoven dat beter voor elkaar lijken te hebben. Is dat niet gewoon het verschil tussen een beursgenoteerd bedrijf, waarvan de aandeelhouders snel rendement willen, en een vereniging die meer naar de lange termijn kijkt?
Even een vrachtwagen voorbij. Hier op het onbeperkte deel van de weg zou dat voor mij betekenen: onder het motto van vlot inhalen, terugschakelen naar z’n vier en plankgas totdat ik er voorbij ben. Zo slecht is dat niet eens, de auto heeft op vakantie nog naar de garage gemoeten omdat er iets mis was met het roetfilter, waarop allerhande waarschuwingslampjes waren gaan branden. Dat was toch even zweten, vanuit een bergdorp terug naar het dal rijden in een logge MPV, met in je achterhoofd het idee dat de stabiliteits- en tractiecontrole misschien wel eens niet werken. Garage had de boel schoongemaakt, en zei dat het vaker voorkwam bij auto’s die weinig toeren maakten. Gewoon soms even doorgassen, roet verbranden, en dan kun je het thuis laten oplossen, zo luidde het devies. Uiteraard waren een handvol mensen de dag daarop vergeten mij dat te vertellen, waardoor ik me haast een rolberoerte schrok toen er op een steil bergweggetje bij 3400rpm ineens een dikke blauwe rookwalm uit de uitlaat kwam. Ook bij deze inhaalmanoeuvre zie ik die rook weer, maar het went voor nu.
“Verkehrsupdate, bitte Vorsicht auf der A3, bei Frankfurt gibt es einen Fußgänger auf der Strecken“. Hoe krijgen ze het soms ook voor elkaar? Waarschijnlijk verward. Weer zo’n stempel wat veel te snel en veel te gemakkelijk als werk- en strafbesparende smoes wordt gebruikt. Verward, of nog leuker, verminderd toerekingsvatbaar. Hij heeft drie overvallen gepleegd, maar is verminderd toerekeningsvatbaar, dus veertig uur schoffelen en ‘niet meer doen hè’ is wel redelijk. Alsjeblieft zeg, die mensen zouden hulp moeten krijgen voordat het te laat is, deels ook zodat ze in het geval dat het dan alsnog misgaat een fatsoenlijke straf kunnen krijgen. Dan houden de slachtoffers, of als het echt ernstig is de nabestaanden, misschien nog iets van vertrouwen in de rechters van ons landje. Bijkomend voordeel is dat er uiteraard veel minder slachtoffers/nabestaanden zullen zijn. Win-win toch?
Ik rijd een baustelle binnen. Deze zomer werken de Duitsers op honderden plekken aan de weg, in totaal zo’n duizend kilometer. Ik had nochtans al vóór de laatste koffiepauze het idee dat we die volle duizend kilometer al door waren gereden, maar kennelijk niet. Dát is nog eens slim gepland, in de vakantie, duizenden toeristen die je land doorrijden onderweg naar de Alpen en verder wat vertraging opleveren. Echt haast hebben ze toch niet, en zo doen ze die tank-/eet-/drinkstop dan nog net in jouw land in plaats van bij de buren. Wel vervelend voor de bouwvakkers, ik zie op de thermometer 32 graden staan en dan vereist hun fysiek zware werk de conditie van een topsporter.
Over topsport gesproken, denk ik, de Olympische Spelen, die waren er ook nog. Vanwege twee weken in het buitenland heb ik amper iets van het toernooi gezien, maar uiteraard kwamen wel elke ochtend de nieuwsberichtjes voorbij. Ik denk gelijk met een glimlach aan de medaillevoorspellingen die een niet bij naam te noemen nieuwssite vlak voor het toernooi postte, en met name aan de mate waarin ze het uiteindelijk soms fout bleken te hebben. Het moest “wel heel gek lopen” wilde Nederland op de openingsdag géén medaille winnen. En zowaar. Het lijkt wel alsof haast alle “zekerheidjes” een slechte dag hadden. Zwemmen, atletiek en hockey zijn toch wel de sporten waar heel Nederland (een of) meerdere gouden medailles van verwacht had. Twee weken later staat de score nog steeds op nul. Verbazend. Wel leuk is dat de slechte dagen van de topfavorieten werden gecompenseerd door sommige verrassingen. Na het Yuri-debacle en de niet helemaal soepel verlopen rekstokoefening van Zonderland was het Wevers die verrassend de Nederlandse turntopper was. De volley- en handbalteams, die in vermakelijke wedstrijden toch bijna een medaille pakten. Churandy Martina, eindbaas van de bovenste plank, die zelfs als het tegenvalt een big smile blijft hebben.
De pannenkoek van het toernooi? Die prijs zou ik willen uitreiken aan onze ‘chef de mission’. De pannenkoek die, door de halve olympische equipe nog voor het eind van het toernooi op het vliegtuig naar Nederland te zetten, de héle Olympische teamspirit eruit haalt. Datgene wat de Olympische Spelen uniek maakt, zoveel sportdisciplines en sporters in één toernooi, weet hij vakkundig te minimaliseren. De pannenkoek die, ondanks de vermakelijke wedstrijden, stelt toch teleurgesteld te zijn omdat #teamNL (ook zoiets vreemds, maar soit) met slechts 19 medailles. Ik zeg, tijd voor een vervanger.
Nieuwsupdate. Ondanks, of mag ik na twee jaar Duitse les zeggen dankzij, mijn niveau in de Duitse taal krijg ik mee dat er weer e-mails van Hillary Clinton zijn uitgelekt. Ik sla een welgemeende zucht, omdat ik nu bijna zeker weet dat Hillary en e-mails ongeveer net zo goed samengaan als Trump en subtiliteit. Als Ajax en Feyenoord, als AC/DC en Mozart, als een Dacia en een supercar, als Ivo Niehe en iemand die Ivo Niehe niet kent. Zoiets. Dat wordt nog leuk als ze straks president wordt, al lijkt Trump me niet veel beter. Daaraan denkend stoor ik me een stuk minder aan het politieke klimaat in Nederland. Als partijen één en twee je hier niet bevallen, kun je hier altijd nog stemmen op partijen drie; vier; enzovoort. In Amerika kan je kiezen voor rechts en christelijk of voor nog rechtser en christelijker, dat was het wel ongeveer. Nee, zo slecht hebben we het op dat gebied niet getroffen.
De nieuwslezer leest ondertussen gestaag door en komt bij de verkeersupdate, die in Duitsland uitgebreider zijn dan aan deze kant van de grens. Tussen Venlo en Mönchengladbach is een auto over de kop geslagen, gelukkig voor ons in de andere richting. Daar zullen we straks nog wel langskomen, denk ik terwijl de nieuwslezer meldt dat het waarschijnlijk vermoeidheid van de bestuurder betreft. Alsof ‘ie erop zat te wachten rijdt mijn chauffeur een Raststätte op, met de aankondiging dat ik het een stukje over mag nemen. De avondspits is inmiddels voorbij, ik hoop deze shift meer dan 200km te overbruggen, waarmee we alweer dicht bij de Nederlandse grens komen. Twee uur rijden, en genoeg om over na te denken, bij dat rustige gangetje van honderd.
Twee dingen achteraf
Ten eerste wil ik alle bloggers die al langer deelnemen dan ik [size=x-small](dat is volgens mij iedereen)[/size] feliciteren met het bereiken van de honderdste contest.
Ten tweede wil ik melden dat dit een opinieblog is over van alles en nog wat, en wat ongeveer bij elke nieuwe paragraaf van onderwerp wisselt. Zoals jullie wellicht van mij gewend zijn een non-fictieve blog. Aan degenen die het ergens niet met mij over eens zijn en in discussie willen gaan: voel je niet bezwaard, maar voor het overzicht is het handig als je de betreffende paragraaf 'selectief' quote, dat alleen dat stuk er staat.
Half augustus 2016, ergens op de Duitse autobahn. Met het aanhangertje achter de auto mag je maar 80, maar omdat zo’n tempo ons op de snelweg langzaam het bloed onder de nagels vandaan trekt rijdt op dit soort ritten zowaar mijn gehele reisgezelschap continu te hard, en staat de cruisecontrol op honderd. Nog altijd niet rap, zeker niet als je ziet hoe uitgestorven de weg is. Op de achterbank onderweg terug van vakantie heb meer dan genoeg om over na te denken.
Ik denk aan het voetbal, waar mijn niet bij naam te noemen Eindhovense eredivisiecluppie het tot nu toe uitstekend doet. De grote concurrent uit de hoofdstad heeft zich nu al drie keer op rij weten te blameren, en dan moet Rostov-uit nog komen (inmiddels is dat blamage nummer vier geworden, en is bekend geworden dat mijn cluppie in het najaar mag laten zien hoe het moet). Maar met alle respect, als je thuis verliest van Willem II, heb je dan echt wat in de Champions League te zoeken? Wel zonde, in de internationale competities kan elke Nederlandse club op mijn steun rekenen, en ooit gaat de landskampioen z’n ticket voor de poulefase ook nog eens kwijtraken. Toch niet genoeg spelers aan durven kopen? Dat is immers waar het voor mij echt aan schort bij de Amsterdammers, waar bijvoorbeeld Rotterdam en Eindhoven dat beter voor elkaar lijken te hebben. Is dat niet gewoon het verschil tussen een beursgenoteerd bedrijf, waarvan de aandeelhouders snel rendement willen, en een vereniging die meer naar de lange termijn kijkt?
Even een vrachtwagen voorbij. Hier op het onbeperkte deel van de weg zou dat voor mij betekenen: onder het motto van vlot inhalen, terugschakelen naar z’n vier en plankgas totdat ik er voorbij ben. Zo slecht is dat niet eens, de auto heeft op vakantie nog naar de garage gemoeten omdat er iets mis was met het roetfilter, waarop allerhande waarschuwingslampjes waren gaan branden. Dat was toch even zweten, vanuit een bergdorp terug naar het dal rijden in een logge MPV, met in je achterhoofd het idee dat de stabiliteits- en tractiecontrole misschien wel eens niet werken. Garage had de boel schoongemaakt, en zei dat het vaker voorkwam bij auto’s die weinig toeren maakten. Gewoon soms even doorgassen, roet verbranden, en dan kun je het thuis laten oplossen, zo luidde het devies. Uiteraard waren een handvol mensen de dag daarop vergeten mij dat te vertellen, waardoor ik me haast een rolberoerte schrok toen er op een steil bergweggetje bij 3400rpm ineens een dikke blauwe rookwalm uit de uitlaat kwam. Ook bij deze inhaalmanoeuvre zie ik die rook weer, maar het went voor nu.
“Verkehrsupdate, bitte Vorsicht auf der A3, bei Frankfurt gibt es einen Fußgänger auf der Strecken“. Hoe krijgen ze het soms ook voor elkaar? Waarschijnlijk verward. Weer zo’n stempel wat veel te snel en veel te gemakkelijk als werk- en strafbesparende smoes wordt gebruikt. Verward, of nog leuker, verminderd toerekingsvatbaar. Hij heeft drie overvallen gepleegd, maar is verminderd toerekeningsvatbaar, dus veertig uur schoffelen en ‘niet meer doen hè’ is wel redelijk. Alsjeblieft zeg, die mensen zouden hulp moeten krijgen voordat het te laat is, deels ook zodat ze in het geval dat het dan alsnog misgaat een fatsoenlijke straf kunnen krijgen. Dan houden de slachtoffers, of als het echt ernstig is de nabestaanden, misschien nog iets van vertrouwen in de rechters van ons landje. Bijkomend voordeel is dat er uiteraard veel minder slachtoffers/nabestaanden zullen zijn. Win-win toch?
Ik rijd een baustelle binnen. Deze zomer werken de Duitsers op honderden plekken aan de weg, in totaal zo’n duizend kilometer. Ik had nochtans al vóór de laatste koffiepauze het idee dat we die volle duizend kilometer al door waren gereden, maar kennelijk niet. Dát is nog eens slim gepland, in de vakantie, duizenden toeristen die je land doorrijden onderweg naar de Alpen en verder wat vertraging opleveren. Echt haast hebben ze toch niet, en zo doen ze die tank-/eet-/drinkstop dan nog net in jouw land in plaats van bij de buren. Wel vervelend voor de bouwvakkers, ik zie op de thermometer 32 graden staan en dan vereist hun fysiek zware werk de conditie van een topsporter.
Over topsport gesproken, denk ik, de Olympische Spelen, die waren er ook nog. Vanwege twee weken in het buitenland heb ik amper iets van het toernooi gezien, maar uiteraard kwamen wel elke ochtend de nieuwsberichtjes voorbij. Ik denk gelijk met een glimlach aan de medaillevoorspellingen die een niet bij naam te noemen nieuwssite vlak voor het toernooi postte, en met name aan de mate waarin ze het uiteindelijk soms fout bleken te hebben. Het moest “wel heel gek lopen” wilde Nederland op de openingsdag géén medaille winnen. En zowaar. Het lijkt wel alsof haast alle “zekerheidjes” een slechte dag hadden. Zwemmen, atletiek en hockey zijn toch wel de sporten waar heel Nederland (een of) meerdere gouden medailles van verwacht had. Twee weken later staat de score nog steeds op nul. Verbazend. Wel leuk is dat de slechte dagen van de topfavorieten werden gecompenseerd door sommige verrassingen. Na het Yuri-debacle en de niet helemaal soepel verlopen rekstokoefening van Zonderland was het Wevers die verrassend de Nederlandse turntopper was. De volley- en handbalteams, die in vermakelijke wedstrijden toch bijna een medaille pakten. Churandy Martina, eindbaas van de bovenste plank, die zelfs als het tegenvalt een big smile blijft hebben.
De pannenkoek van het toernooi? Die prijs zou ik willen uitreiken aan onze ‘chef de mission’. De pannenkoek die, door de halve olympische equipe nog voor het eind van het toernooi op het vliegtuig naar Nederland te zetten, de héle Olympische teamspirit eruit haalt. Datgene wat de Olympische Spelen uniek maakt, zoveel sportdisciplines en sporters in één toernooi, weet hij vakkundig te minimaliseren. De pannenkoek die, ondanks de vermakelijke wedstrijden, stelt toch teleurgesteld te zijn omdat #teamNL (ook zoiets vreemds, maar soit) met slechts 19 medailles. Ik zeg, tijd voor een vervanger.
Nieuwsupdate. Ondanks, of mag ik na twee jaar Duitse les zeggen dankzij, mijn niveau in de Duitse taal krijg ik mee dat er weer e-mails van Hillary Clinton zijn uitgelekt. Ik sla een welgemeende zucht, omdat ik nu bijna zeker weet dat Hillary en e-mails ongeveer net zo goed samengaan als Trump en subtiliteit. Als Ajax en Feyenoord, als AC/DC en Mozart, als een Dacia en een supercar, als Ivo Niehe en iemand die Ivo Niehe niet kent. Zoiets. Dat wordt nog leuk als ze straks president wordt, al lijkt Trump me niet veel beter. Daaraan denkend stoor ik me een stuk minder aan het politieke klimaat in Nederland. Als partijen één en twee je hier niet bevallen, kun je hier altijd nog stemmen op partijen drie; vier; enzovoort. In Amerika kan je kiezen voor rechts en christelijk of voor nog rechtser en christelijker, dat was het wel ongeveer. Nee, zo slecht hebben we het op dat gebied niet getroffen.
De nieuwslezer leest ondertussen gestaag door en komt bij de verkeersupdate, die in Duitsland uitgebreider zijn dan aan deze kant van de grens. Tussen Venlo en Mönchengladbach is een auto over de kop geslagen, gelukkig voor ons in de andere richting. Daar zullen we straks nog wel langskomen, denk ik terwijl de nieuwslezer meldt dat het waarschijnlijk vermoeidheid van de bestuurder betreft. Alsof ‘ie erop zat te wachten rijdt mijn chauffeur een Raststätte op, met de aankondiging dat ik het een stukje over mag nemen. De avondspits is inmiddels voorbij, ik hoop deze shift meer dan 200km te overbruggen, waarmee we alweer dicht bij de Nederlandse grens komen. Twee uur rijden, en genoeg om over na te denken, bij dat rustige gangetje van honderd.
Twee dingen achteraf
Ten eerste wil ik alle bloggers die al langer deelnemen dan ik [size=x-small](dat is volgens mij iedereen)[/size] feliciteren met het bereiken van de honderdste contest.
Ten tweede wil ik melden dat dit een opinieblog is over van alles en nog wat, en wat ongeveer bij elke nieuwe paragraaf van onderwerp wisselt. Zoals jullie wellicht van mij gewend zijn een non-fictieve blog. Aan degenen die het ergens niet met mij over eens zijn en in discussie willen gaan: voel je niet bezwaard, maar voor het overzicht is het handig als je de betreffende paragraaf 'selectief' quote, dat alleen dat stuk er staat.