Haha, pijnlijke berekeningen. Ze laten zien dat leuk autorijden in NL echt onbeschoft duur is. Niet normaal.
Ja precies, eigenlijk wil je dit soort cijfers helemaal niet weten. Maar ja, dat geldt eigenlijk voor alles waarbij je een béétje volwassen met je geld moet omgaan. Het zijn van die “doe alsof je het niet ziet”-kosten. En vooral niet aan je partner laten zien hè, dit soort overzichten... haha.
Kijk maar uit dat je niet de hele familie Stellantis a.i. bots over je heen krijgt, daar zweven er hier nogal van rond op AutoWeek
Maar het klopt. Iedere vezel eigenzinnigheid is er vakkundig uitgezogen. Wat rest is een soort slap aftreksel van VAG en dat staat ook bijna gelijk aan generieke mallen met diverse sausjes en dressings.
De nieuwe tijd, net wat u zegt
Maar het maakt me wat melancholiek…
Ach, ze doen maar. Ik heb er een vrij duidelijke mening over en ben verder ook niet echt te porren voor ellenlange discussies daarover.
Ik heb mezelf nooit echt als citrofiel beschouwd, maar ik had altijd wel bewondering voor de eigenzinnigheid van Citroën. Ze durfden gewoon echt ánders te zijn dan andere merken. Met auto's die technisch en qua design hun tijd vaak ver vooruit waren. Denk aan de Traction Avant, de eerste massaproductie-auto met voorwielaandrijving en een zelfdragende carrosserie. Of de DS, een futuristisch icoon met z'n hydropneumatische vering en ongeëvenaarde aerodynamica. En natuurlijk de SM, die luxueuze coupé met geavanceerde techniek en een Maserati-motor. Het waren auto’s met lef, visie en een volstrekt unieke benadering van mobiliteit.
Na de overname door Peugeot bleef die geest aanvankelijk nog voelbaar. Modellen als de XM en Xantia hadden nog steeds karakter, mede door hun vering, vormgeving en die typische Citroën-logica. Maar vanaf halverwege de jaren negentig werd het steeds meer gladgestreken. De ruimte om echt iets bijzonders te doen werd kleiner, de durf verdween, en uiteindelijk bleef er weinig anders over dan een merk dat in dienst staat van de groepsstrategie. Wat ooit een merk van vernieuwers en buitenbeentjes was, is nu gereduceerd tot een budgetoptie zonder ziel.
Maar eerlijk gezegd zie je dat ook bij VAG gebeuren, ook daar zie je nu heel duidelijk dat er hard bezuinigd wordt. De afwerking is niet meer wat die geweest is, de materiaalkeuze voelt soms ronduit goedkoop aan en qua software is het echt een rommeltje geworden. De gebruikservaring is onnodig ingewikkeld gemaakt en vaak nog instabiel ook. Het merk lijkt zichzelf kwijt te raken in z’n eigen digitale ambities.. Ik heb altijd een zekere waardering gehad voor Volkswagen zelf. Niet vanwege spektakel, maar juist vanwege de ingetogen Duitse deugdelijkheid. Ze maakten auto's die niet per se opvallen, maar die wel klopten. Functioneel, goed gebouwd, en in het dagelijks gebruik vaak gewoon precies wat je nodig hebt. Geen opsmuk, geen flauwekul.
De rest van de groep voelt echter vaak als variaties op hetzelfde thema.
Audi had vroeger nog een eigen koers, met nadruk op technologie en een zekere ingetogen luxe, maar ook dat is tegenwoordig vooral badge engineering met wat chiquere accenten. Porsche is technisch gezien natuurlijk ook onderdeel van het concern, maar dat zie ik toch meer los van VAG. Die bewaken hun identiteit beter en lijken ook meer autonomie te hebben binnen de groep.
Al met al blijft er steeds minder ruimte over voor merken met een eigen gezicht. Alles moet schaalbaar, efficiënt, voorspelbaar. Maar juist daardoor verdwijnt het gevoel, het karakter, de verrassing. En dat maakt me ergens wel verdrietig. Want autoliefhebber zijn ging ooit ook over verwondering. Nu voelt het vooral als kijken naar de catalogus van een meubelgigant: veel keuze, weinig ziel.
Mijn boek ligt in de winkel, signeren kan om de hoek.
