Test: Honda Civic Type R (2015)

"Omdat de uitlaatkleppen bij lage toerentallen dankzij VTEC verder opengaan, komt er sneller gas bij de turbo en is er bijna geen turbogat, ondanks de afwezigheid van variabele geometrie." Zeker weten dat de technische man van Honda het gisteravond heeft gezegd. Maar die bewering blijkt theoretisch, want een turbogat is er wel degelijk, als een soort stilte voordat de orkaan losbarst. Misschien is het een seconde dat je moet wachten, en dan blaast, stampt en worstelt de Civic Type R z'n 310 pk en 400 Nm op het asfalt en schiet de auto als een op hol geslagen neushoorn naar voren. De tweede versnelling is kort, in razend tempo lichten de LEDjes op, eerst groen dan oranje, dan rood. Gas los, koppeling in, een heerlijk korte slag van de pook naar drie, koppeling en gas weer terug erop. Weer dat moment van twijfel, en daarna weer die enorme ruk naar voren. Wát is dit een brute auto! Z'n atmosferische motor met een toerenbereik tot de maan heeft de Civic Type R dan wel ingeleverd, maar z'n wilde haren is de Honda allerminst verloren.

Niet alleen in de aandrijflijn trouwens, want met z'n uiterlijk scoort de Type R een 9 op de schaal van tuning. Luchthappers, evenveel uitlaatpijpen als cilinders, een enorme diffusor en natuurlijk een picknicktafel achterop, het is alsof je per ongeluk met een WTCC-auto van het circuit afgereden bent. En het is allemaal functioneel zeggen de engineers. Goed, van de vier luchtroosters boven de wielen zijn er dan wel twee dichtgeplastict, maar inderdaad dienen de andere twee een doel. En die vleugel en diffusor genereren ook daadwerkelijk downforce, al moet je op een circuit rijden om daar echt de vruchten van te kunnen plukken. Maar aandacht trekken doe je er zeker weten mee, ingetogenheid kun je 'm niet verwijten. Daar moet je van houden, maar aan de andere kant: voor terughoudendheid kun je altijd nog bij andere merken terecht.

Vertraging

Bijvoorbeeld bij Seat, dat met de Leon Cupra één van de twee directe concurrenten in huis heeft. De andere komt uit Frankrijk en heet Mégane RS. Met die twee auto's heeft de Japanse hot hatch de afgelopen maanden overhoop gelegen om uit te zoeken wie de snelste voorwielaandrijver op de beruchte Nordschleife heeft. Japan won, de nieuwe Type R heeft 7:50,63 nodig voor een rondje Ring. En dat voel je dan ook meteen nadat je wegrijdt. Plankhard is de Civic niet, maar het scheelt niet veel. Het onderstel communiceert elke oneffenheid in het wegdek, alles voel je door de stoel heen in je billen. Een prettige eigenschap in een auto die zoveel snelheid mee kan nemen in de bocht. Stuur in met de buitengewoon directe inrichting en de auto verandert direct van richting, vrijwel ongeacht de snelheid waarmee je instuurt. Het is vooral de met sperdifferentieel uitgeruste vooras die het karakter van de auto domineert, geef gas en de neus trekt in eerste instantie naar binnen. Geef teveel gas en de voorzijde wil het liefst de andere kant van de bocht op. Omdat er een vertraging zit tussen het moment waarop je gas geeft en het moment waarop de turbo daadwerkelijk op stoom komt eist de Civic al je aandacht op. Als je je concentreert is het een machtig wapen, maar elk moment van onachtzaamheid wordt afgestraft. Misschien dat een Mégane RS nog net iets gewilliger reageert bij wisselende gas-input, fractioneel beter te corrigeren is als je op het randje van grip en tractie rijdt, maar vast staat dat dit één van de meest indrukwekkende voorwielaandrijvers van het moment is. Zelf zegt Honda dat dat nog meer geldt voor de +R-modus. Dan neemt de mate van stuurbekrachtiging af, de gasrespons wordt feller, het ESP-systeem grijpt later in en de adaptieve dempers worden straffer. Die gasprespons en dat lossere ESP zijn fijn, maar die hardere dempers maken dat elk kuiltje de auto in beweging brengt. Helaas kun je er niet voor kiezen om slechts drie van de vier zaken in +R-stand te zetten.

Minpunten

Nu we toch bezig zijn: er zijn nog wel een paar kleine minpunten, al zou je ze door de storm van geweld die de snelle Civic op je loslaat bijna over het hoofd zien. Het turbogat scharen we onder het kopje karakter, maar de doordringende brom die de motor produceert wordt op den duur irritant. Geen soundengineering, maar de soundtrack is niet inspirerend genoeg om zo nadrukkelijk aanwezig te zijn. Verder hadden de stoelen net iets verder naar beneden moeten kunnen, al ondersteunen ze fantastisch, en zitten rem- en gaspedaal iets te ver uit elkaar om heel-and-toe makkelijk toe te kunnen passen. En het interieur is een beetje een rommeltje met al die schermen. Kleine zaken, maar voor € 44.390 mag je kritisch zijn. Een Leon Cupra of Mégane RS is aanzienlijk goedkoper. Bovendien is de Leon meer allround en de Mégane speelser. Maar wat zou het. Dit is een Type R, en dus in alle opzichten extreem. Wat een aanwinst voor het segment.