Alfa Romeo Giulia 2.0T (2017)

We rijden een fijne 200 pk-benzineversie van de Alfa Romeo Giulia. Dat is de instapper op benzine, dus Alfa toont zich niet bepaald kinderachtig met zijn nieuweling. De 2.0T Super, zoals deze uitvoering heet, heeft een achttrapsautomaat en een monster van een motor. Het maakt de Giulia fel en hij klimt gretig in de toeren: een snelle auto met een erg fijne gasrespons. In de Dynamic-stand is het zelfs een hitsig apparaat, dat nauwelijks tijd nodig heeft om de turbo op gang te krijgen. Je zou hem bijna als sportauto gaan zien, terwijl het 'gewoon' een sedan is. De besturing is hyperdirect en licht en doet denken aan een Ferrari. Anders dan bij sommige concurrenten wordt de eerste beweging opgevolgd door een wagonlading grip, waarbij je merkt hoe licht de Giulia is. Gezien de fijne balans heb je, zeker op nat wegdek, een auto waarmee je flink wat dwars plezier kunt hebben. Vreemd genoeg kan het ESP niet uit, terwijl de auto toch gemaakt is voor dit soort spielerei.

Achterin scoort de Giulia voldoende en de cockpit oogt fris en modern, maar is kwalitatief wel onder de maat. Te veel goedkoop plastic met harde randjes, knoppen waarvan je je afvraagt of ze het wel 200.000 kilometer uithouden en een erg verouderd multimediasysteem. Voor een normale D-segmenter is het prima, maar Alfa heeft nog een lange weg te gaan voordat het het predicaat premium kan claimen. Niettemin zit de auto goed in de spullen; voor zo'n € 55.000 heb je alles erop en eraan. Alfa heeft alles overboord gezet om de meest dynamische middenklasser te creëren. Wat het streven naar premiumkwaliteit betreft laat de Giulia te wensen over, maar de focus lag op wat een Alfa moet zijn: een Italiaanse, hitsige stuurmachine. In dat opzicht is de missie uitstekend geslaagd.