Marcos Mantara Spyder (1995)

Wie voor het eerst oog in oog staat met een Marcos, zal even moeten slikken. Hij is enorm laag - een indruk die door de slanke motorkap nog wordt versterkt. De sensueel gelijnde neus, die op dezelfde manier scharniert als bij een Jaguar E-Type, loopt uit in een spits gevormde, wijd opengesperde haaiebek. Het achteraanzicht is eveneens heel eigenzinnig met een hoog ruggetje dat erg schuin afloopt maar toch onverwacht veel plaats biedt aan wat bagage.
Als we diep door de knieën gegaan zijn en ons lijf achter het stuur hebben gemanipuleerd, wacht een nieuwe verrassing. Vrijwel automatisch grijp je naar verstelhendels voor de stoel, maar... niks. Je moet de stoel maar nemen zoals hij is. Het verrassende is dat de pedalen verstelbaar zijn: met een knopje onder de stuurkolom laat je ze elektrisch naar de juiste positie bewegen. De fabriek houdt overigens bij de fabricage van de auto rekening met je lengte om tot een ideale basispositie van het voetenwerk te komen. Eenmaal gezeten kun je geen kant meer op. Rechts zit de forse middentunnel en links is er precies genoeg ruimte in het portier om je arm kwijt te kunnen. Je zit zó laag dat het helemaal niet erg is dat de portierruiten niet helemaal naar beneden kunnen: met je arm uit het raam zou buitengewoon oncomfortabel zijn. Recht voor je neus staat vrijwel verticaal het leren stuurtje. Op de stuurkolom zitten diverse controlelampjes en erachter een grote toerenteller en snelheidsmeter. De andere instrumenten zitten boven de middentunnel, vergezeld van een batterij tuimelschakelaars. Uiteraard is het geheel royaal gevat in hout en leer. Wie wat verder vooruit kijkt, ziet prominent de enorme bult voor het inlaatsysteem in de motorkap in beeld, aan beide kanten geflankeerd door een omhoog bollend spatbord.

Beproefd recept

Men neme een onverwoestbaar buizenchassis, hange daar een dikke motor in en beklede het geheel met een in het oog springende kunststof huid. Had de overgrootvader van de Mantara nog een 1,8-liter vierpitter, de moderne Marcos is pas tevreden met een 3,9-liter (Rover) V8. Voor de Mantara heeft hij 190 paardekrachten paraat en de slechts 1080 kg wegende auto komt daar bijzonder goed mee uit de voeten. Onder begeleiding van een forse uitlaatbrul snelt de Mantara in iets minder dan 6 seconden naar de 100 km/h en krijgt er pas bij 225 km/h genoeg van. Cijfers die aardig tot de verbeelding spreken, maar het rijden zelf zorgt pas echt voor sensatie.
Start de motor en het diepe gesputter uit de uitlaat bezorgt menigeen kippevel. Eenmaal op temperatuur staat hij bij een stoplicht gewoon een partijtje ongegeneerd te schudden. Natuurlijk heeft de Marcos nog meer lekker eigenwijze trekjes. Zo doet de kachel het bijvoorbeeld altijd; je moet een tuimelschakelaar op de middenconsole indrukken om 'm uit te schakelen. Krijg je het echt te warm, dan is er nog een airco leverbaar. Het vrij eenvoudig geconstrueerde maar strak gelijnde kapje ('open top', zoals de Engelsen zeggen) hebben we maar meteen neergeklapt.
Hoe laag de Marcos echt is merk je pas als je naast een andere auto staat. Je zit zó diep dat je niet over de motorkap van een normale auto heen kunt kijken.
We geven flink gas en schakelen onder begeleiding van dat mooie, volle uitlaatgeluid een steeds hogere versnelling in. De koppeling grijpt later aan dan gebruikelijk en er is niet echt plaats om je linker voet te parkeren. De versnellingsbak vraagt enige gewenning, maar laat zich dan goed bedienen. Met de kap open en de ramen neer buldert de wind flink langs je oren op hogere snelheden. Het echte sportkarakter merk je ook aan de vering die je nooit in het ongewisse laat over ook maar de kleinste details van het wegdek. De besturing is zoals je hem van een dergelijke auto verwacht: zeer direct en met een goed gevoel. Door zijn lage zwaartepunt laat de Marcos zich moeiteloos hard door elke bocht sturen, waarbij hij lang een neutraal stuurkarakter houdt. Wel moet je altijd bij de les blijven; de Mantara reageert meer dan gewone auto's op richels en dergelijke. Ook bij harde remacties vergt hij iets meer aandacht van de bestuurder. Dat zijn allemaal ingredi‰nten die bij het speciale karakter van de Marcos horen.