Alfa Romeo Giulietta 2.0 JTDm 170 Distinctive (2012)

Alfa Romeo kwam er jarenlang mee weg, weinig betrouwbare auto's bouwen en dat verhullen met een prachtig koetswerk. Je rijdt een mooie auto en dan neem je de ongemakken graag voor lief. De tijden zijn in dat opzicht gelukkig veranderd: het merk maakt momenteel fraai gelijnde en tegelijkertijd goed in elkaar geschroefde auto's en schoot raak met de beeldschone Giulietta. Om te kijken of de auto meer kwaliteiten heeft dan alleen dat fraaie uiterlijk, kozen we voor een 2.0 JTDm-versie daarvan in vol ornaat: de Distinctive mét nieuwe TCT-bak met dubbele koppeling.

Om meteen maar met die TCT (Twin Clutch Technology) af te trappen: die beviel best goed in de Mito met 1,4-liter benzinemotor die we eerder testten. In combinatie met de dieselende Giulietta, waarbij de software van de bak anders is afgestemd, raakten we er niet ondersteboven van. Het traag reagerende start-stopsysteem helpt daarbij ook niet. Je zou zeggen dat ze bij Fiat Powertrain Technologies tijd genoeg hebben gehad om Volkswagens DSG-kat uit de boom te kijken en deze eventueel te verbeteren. Daar zijn ze helaas toch niet in geslaagd; de TCT-bak mist het raffinement en de subtiliteit die een DSG-transmissie in een Golf wel heeft. Vooral bij lage snelheden ontkoppelt de TCT nogal snel, waardoor vloeiend rijden op filetempo lastig is. Bij accelereren lijkt de koppeling niet direct aan te grijpen. Er zit een kleine vertraging in, alsof je met een handbak wegrijdt met slippende koppeling. Deze TCT is ons wat te onstuimig. Daar zit echt ruimte voor verbetering, hoewel-ie wél goed bij de les is in de Dynamic-stand. De Giulietta geeft je door z'n automaat het gevoel dat-ie niet zo snel is, maar dat valt behoorlijk mee: op vochtig wegdek sprintte de Giulietta van 0 tot 100 km/h in 8,4 seconden.

Echte Alfa

Dat de Giulietta qua rijden (weer) een echte Alfa is, daar waren we in eerdere kennismakingen met de Italiaanse middenklasser al achter gekomen. De besturing werkt direct en communicatief, het slimme Q2-sperdifferentieel zorgt voor veel grip en het (sport)onderstel is geweldig. Wel wat aan de harde kant, maar dat zorgt juist voor het sportieve accent dat Alfa-rijders over het algemeen wel kunnen waarderen.

Zo elegant het koetswerk van deze auto is, zo smaakvol is het interieur. Een dashboardje ontwerpen, dat kun je wel aan Italianen overlaten, en ook van de Giulietta-werkplek hebben ze een stijlvol geheel gemaakt. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan dat fraaie paneel over de volledige breedte, bij het optionele Pack Sport 3 van donker getint, geborsteld aluminium. Dat de ergonomie er daarbij een beetje bij is ingeschoten, ach, het zij Alfa vergeven. Toch blijft het wel lastig dat de draaiknoppen op de middenconsole zo plat zijn dat je soms nauwelijks grip hebt en dat de bedieningslogica en menustructuur soms indruisen tegen je eigen logica en intuïtie.

Veel ruimte op de achterbank zoek je in de Giulietta tevergeefs. Voor volwassenen is het daar gewoon krap, je zit al snel met je benen in de leuning voor je te porren en ook schuurt je kruin tegen het dak.