Chevrolet Corsica 2.2 LT (1994)

Uiterlijk onderscheidt hij zich nauwelijks van de gemiddelde Europese of Japanse middenklasser: de Chevrolet Corsica heeft dan ook niets meer gemeen met de uitbundige feestmobielen die in het verleden het Amerikaanse verkeersbeeld beheersten. In feite is de Corsica zelfs nog wat soberder dan de meeste van zijn hedendaagse klassegenoten. Hij is eigenlijk alleen aan zijn typeplaatje te herkennen als een auto uit het Land van de Onbegrensde Mogelijkheden.
In die bijna anonieme bescheidenheid schuilt waarschijnlijk de aantrekkelijkheid van de Corsica: als bezitter van een kleine Amerikaan rijd je behoorlijk exclusief, terwijl je toch echt niet van snobisme kunt worden beschuldigd. Daar komt nog eens bij, dat zo'n aparte Corsica in verhouding tot andere min of meer vergelijkbare auto's met een prijs van zo'n 39.000 gulden zeker niet extreem duur is.
Overigens is het heel lastig om uit te maken in welk segment van onze markt de Corsica thuishoort, want in de VS kijkt men nu eenmaal heel anders tegen dit soort auto's aan. Om te beginnen is de in deze test optredende Corsica een 'kale' uitvoering, hetgeen betekent dat de uitrusting volgens onze normen nogal sober is. Zo moet de bestuurder het stellen zònder elektrisch bediende zijruiten en moet hij ook zijn buitenspiegels met de hand instellen. Zelfs een centrale portiervergrendeling ontbreekt en over wissers met intervalschakeling of een verstelbaar stuurwiel moeten we maar helemaal niet praten. Maar daarentegen zijn airbag, ABS en radio-cassetterecorder bij de prijs inbegrepen, evenals de viervoudig verstelbare bestuurdersstoel. Alles bij elkaar zouden zulke waardevolle uitbreidingen bij een ietwat aangeklede Europese of Japanse middenklasser al gauw zo'n 6- à 7.000 gulden extra kosten.
Over zitten gesproken: de kleine Chevrolet mag zich dan wel niet als een typische Amerikaan vertonen, maar onderhuids verloochent hij zijn afkomst bepaald niet. De vering en schokdemping zijn nog echt helemaal Detroit en ook de stoelen hebben een soort van onpersoonlijk comfort waarover je niet echt kunt klagen, maar dat toch naar wat meer steun doet verlangen.

Deinen en overhellen
Een rit over gevarieerde wegdekken heeft in de verte iets weg van een boottochtje: de 1,2 tons-carrosserie deint behoorlijk en in de bochten wil hij ondanks zijn torsiestabilisatoren knap ver overhellen. De bestuurder ervaart dat nog sterker, want hoewel de bekrachtiging best enig gevoel doorgeeft, werkt hij vederlicht, waardoor haarscherp sturen aparte vaardigheden vereist.
Degene die altijd rustig afremt voor iedere bocht en zelden meer gasgeeft dan strikt nodig is, zal dat over-comfortabele Pullman-gevoel wellicht waarderen. Maar getoetst aan de huidige Europese normen is het veerkarakter van de Corsica beslist veel te veel van het goede. Nog iets heel on-Europees is de verdeling van de ruimte in het interieur: kennelijk denkt men in de VS dat een 'compact' eigenlijk niet bestemd is om het hele gezin mee te nemen. Voorin zit je in alle standen als een vorst, maar als er mensen op de achterbank meereizen, moeten de voor-inzittenden flink inschikken. Met de stoelen in de achterste stand kan er achter de rugleuning nog maar nèt een smal attachékoffertje staan...
Ten slotte zijn motor en versnellingsbak meer afgestemd op het gelijkmatige highway-verkeer dan op het wat driftiger rijgedrag in onze contreien. Een typisch Amerikaans trekje: veel trekkracht onderin en een vrij vlakke vermogensontwikkeling.
Bij het opmaken van de balans moet zeker nog aan de orde komen dat deze Amerikaan zowaar met voorwielaandrijving is uitgerust en dat die techniek goed functioneert. In extreme situaties voel je de aandrijfkracht sterker dan bij de meeste moderne Europeanen of Japanners, maar dat is meer iets voor de fijnproevers.
En ten slotte heeft de forse, degelijk-zware Corsica nog een verrassing in petto: zelfs met stevig doorrijden en fors optrekken is het brandstofverbruik slechts met moeite onder de 1:10 te krijgen.