Daihatsu Materia 1.5 Soul (2007)

Van sommige auto's weet je aanvankelijk niet wat je ervan moet denken. Dat de Daihatsu Materia zo'n auto is, is opmerkelijk omdat de fabrikant doorgaans tamelijk conservatief is. Hoge en korte, stompe neus, hoge taillelijn en lage raampartij: dreigend en mysterieus. Dikke dorpels en uitgeklopte wielkasten maken het af.
Alle wetten van de esthetiek worden de grond in gestampt, en het resultaat is leuk van lelijkheid. Veel nieuwsgierige blikken zijn ons deel tijdens de test. Voordat we de auto weer inleveren, tanken we hem nog even vol en krijgen bij de kassa een hele lofzang op 'onze' auto.

Mysterieuze knop
Ook het interieur zit vol met allerlei verwoede pogingen anders te zijn. De centraal geplaatste klokkenwinkel zagen we eerder, maar gemeengoed is die nog lang niet. Praktisch? Nee. Leuk? Ja. Wel zijn de klokken erg mooi vormgegeven, met de cijfers op een transparante ring, waarachter het licht opgloeit. Over opgloeien gesproken: bij je linkerknie zit een mysterieuze knop met opschrift 'illumi'. Druk je erop, dan komt er een blauw schijnsel rond de luidsprekers in de voorportieren en uit de portiergrepen. Ook dat kwamen we eerder tegen, maar alledaags is het niet. De geluids-installatie op de middenconsole zit onder een glanzend zwart paneel; helaas is die geluidsinstallatie groen verlicht, terwijl de klokken blauw schijnen.
Door de rechte daklijn biedt de Materia ook achterin lekker veel hoofdruimte. De beenruimte is echter wat aan de krappe kant. De zitpositie variabel, want de hellingshoek van de rugleuning is traploos verstelbaar. De kofferruimte is acceptabel, minder enthousiast zijn we over de hoedenplank. Een slap zeiltje dat met klemmetjes aan de hoofdsteunen vastzit en achteraan juist weer veel te stevig zit gemonteerd, waardoor je het niet zomaar even wegrolt.

Rumoerig
Wij rijden de Materia met de 1,5-liter-motor. Die gaat prima vooruit, maar als ons was verteld dat het de 1.3 was, hadden we het ook geloofd. Je moet de machine flink op toeren houden om er genoeg kracht uit te persen. Met 120 km/h in z'n vijf schurkt de naald van de toerenteller tegen de 4.000 aan en dat geeft een boel lawaai. De koppeling is prettig doseerbaar, maar de lange pook laat zich wat vaag bedienen.

Onderstuur
Zolang je rustig rijdt, is de Materia prettig en met veel gevoel te besturen. Zodra het wat enthousiaster aan toegaat, merk je dat de vering op comfort is gericht. De koets helt fors over en de wielen verliezen gauw grip, waardoor de auto behoorlijk onderstuurd raakt. Juist omdat deze auto met al zijn jeugdigheid probeert een jong publiek te overtuigen, zouden wij het onderstel wat steviger hebben afgestemd. Wel prima in orde is de zitpositie. Lekker hoog, maar niet zodanig dat het vervelend wordt. Ook hier moet echter een concessie worden gedaan aan het extravagante uiterlijk. Door de steile voorruit staat de bovenste rand ver naar voren. Verkeerslichten boven de weg kun je dan alleen maar zien door ver naar voren te bukken.
Onze Materia is bescheiden opgewaardeerd: extra speakers in de achter-portieren, een luxe mattenset en wielsloten. De Materia is standaard vrij compleet, met een handbediende airco, radio/cd-speler met mp3-mogelijkheid, hoogteverstelling van de bestuurdersstoel, elektrisch bediende zijruiten en lichtmetalen wielen.