Test: MINI Cooper (2007)

Als het om vormgeving gaat, vormt de Mini een klasse apart. Die hoort nergens bij, nou ja, alleen bij z'n voorgangers. Bij BMW hebben ze in elk geval heel erg hun best gedaan om de nieuwe Mini sterk te doen lijken op de succesvolle vorige nieuwe Mini uit 2001. Je moet de nieuwe en de vorige naast elkaar zetten om de verschillen te zien, maar als je dat doet, dan valt op dat er echt niets hetzelfde is. Er zit geen stukje plaatwerk aan de nieuwe dat op de oude past. Knap gedaan!

Grapje

Het Mini-dashboard is een verhaal apart. Het is weliswaar opnieuw getekend, maar wijkt qua opzet niet veel af van de vorige editie. Net als bij het uiterlijk van de auto geldt dat het allemaal weer net even iets anders is. Hoewel je na een korte gewenningsperiode vrij makkelijk je weg kunt vinden, is functionaliteit duidelijk ondergeschikt geweest aan de vorm-geving. Boven op de stuurkolom vinden we alleen de toerenteller, de grote snelheidsmeter zit centraal op het dashboard. Niet echt een opstelling die applaus verdient. Prettiger is het nog altijd wanneer je alle relevante informatie recht voor je hebt.
De knoppen van het audiosysteem zijn in de vorm van het Mini-logo in de ronde omlijsting van de snelheidsmeter weggewerkt en hetzelfde grapje wordt iets lager op de middenconsole herhaald met de knoppen van de airconditioning. Geinig, maar wel een beetje doorgeslagen.

Prima span

De gloednieuwe 1,6-liter viercilinder in de Mini is het resultaat van de samenwerking tussen BMW en PSA. Met z'n 120 pk weet hij de 1.040 kg wegende Cooper-versie vlot op snelheid te brengen. Bewegingen van het gaspedaal worden vrijwel direct beloond door de adequaat reagerende krachtbron. Deze beschikt over meer dan voldoende elasticiteit en vormt met de zesbak een prima span. Het enige minpunt is het geluid dat de vierpitter produceert. Niet dat het storend is of te sterk, maar de motor van de vorige Mini wist onder bepaalde omstandigheden een welhaast huilend geluid te produceren dat sterk deed denken aan dat van de kleine oer-Mini, een fraai staaltje van geluids-engineering dat nu niet of nauwelijks is terug te vinden. Voor het overige niets dan lof.

Stads karakter

Wanneer het gesprek over Mini's gaat, wordt al snel de vergelijking gemaakt met een kart. Dat was niet alleen bij de oer-Mini het geval, bij het vorige model was dat ook zo en bij de jongste versie is het niet anders. Onze verwachtingen waren dus hooggespannen. De Mini is langer geworden – bijna 7 centimeter – maar wel tien kilo afgevallen. De gewichts-besparing is voor een groot deel toe te schrijven aan een lichter onderstel. Derhalve hoopten we dat de rijdynamiek naar een nog hoger plan getild is. Misschien verwachtten we te veel, maar de extra scherpte waar we op gerekend hadden, blijft helaas uit. Oké, de nieuwe Mini is nog steeds een prettig sturend karretje, maar we hadden op iets meer evolutie gehoopt en op iets minder stuurbekrachtiging.

Met dit laatste verraadt hij een beetje z'n stadse karakter. Niettemin gaat de Mini nog immer strak de hoek om en spoort hij op de rechte stukken als een trein. Enige vorm van nervositeit is hem vreemd. Voor BMW is dat een reden om hem standaard zonder elektronisch stabiliteitssysteem aan te bieden.