Mazda 6 2.0 CiTD Executive (2008)
autoreview
148
Signalement
| Uitvoering | 6 2.0 CiTD Executive |
|---|---|
| Versnellingen | 6, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 2008 |
| Jaar van aanschaf | 2010 |
| KM-stand bij aanschaf | 63.000 km |
| KM-stand laatst | 82.000 km |
Joris Goedbloed is terug !!
Dag lieve lezers !
Herinnert u zich mij nog ? Joris met zijn Skoda Labia ? Ik schreef daar kort geleden een review over.
Die review werd redelijk vaak gelezen. Inmiddels ruim 85.000 keer. En dat is voor mij een van de redenen om ook over deze Mazda aan een review te beginnen. Ik had me zelf namelijk voorgenomen dat 65.000 een mooie grens was. Daarboven zou ik het vervolg gaan schrijven. Rare gedachte misschien, maar ik heb iets met cijfers.
Een tweede aanleiding is heel toepasselijk. Ik zit op dit moment in de wachtruimte van de Mazda-dealer. Die wachtruimte heeft zelfs een naam: het “Ford Café”. Dat komt omdat die dealer hier in dit nieuwe pand tevens Ford Dealer is. Volvo’s worden hier ook verkocht trouwens, maar voor Volvo-rijders is er een aparte ingang en receptie. Daar kan ik wel mee leven, ik hoef niet zo hoog nodig met hen aan één tafel te zitten.
De dealer biedt zijn klanten draadloos wifi aan. Dus daarom zit ik hier met mijn laptop dit verslag te tikken.
Waarom ik hier ben ? Mijn Mazda krijgt as we speak winterbanden. Die zitten namelijk in het leasepakket. De vorige berijder had nog niet de moeite genomen om ze er om te laten leggen. Die had wel wat anders aan zijn hoofd. Want hij zat midden in een ontslagprocedure. Weet u het nog: die vorige berijder was directeur binnen de groep waar ook ik werk. Hij ligt er inmiddels uit en ik nam zijn lease-auto over.
Ik rijd nu ruim drie weken in deze Mazda en hij bevalt me uitstekend.
Wat me vooral bevalt:
· De kracht en de stilte van de motor. De motor is ongelofelijk soepel en heeft al vanaf 2000 toeren een enorme trekkracht. Bovendien is hij enorm stil. Mede door een 6e versnelling rijd je op de snelweg rustig en laagtoerig.
· De wegligging van de auto. Je kunt deze wagen probleemloos met flinke snelheden de bocht intrekken. De Mazda is dan zeer koersvast, helt nauwelijks over en als het mis dreigt te gaan grijpt de ESP direct in.
· De zeer complete uitrusting. Xenonverlichting bijvoorbeeld, ik kan het iedereen aanraden. Het lijkt ’s avonds net of alle reflectoren langs de weg sterke lampen zijn. Ook de witte wegbelijning licht extra op.
Parkeersensoren voor en achter, ook erg handig. Een beetje storend zijn de voetgangers op het zebrapad. Het is sowieso al vervelend dat je als automobilist voor die voetgangers moet stoppen. En daar komt dan nog bij dat ze ook nog 's de voorsensoren laten piepen, als ze langs de Mazda schuifelen.
Verder lederen bekleding, inklapbare spiegels en een uitgebreide Böse-installatie. Allemaal zaken die het verblijf in deze Japanner aangenamer maken.
Wat me minder bevalt:
· De ruitensproeier op de Xenon-lampen. Als je de sproeier gebruikt, dan wordt niet alleen de voorruit besproeid, maar ook de koplampen. Dat geeft een spectaculaire waterwolk rond de auto (erg handig bij irritante bumperklevers) maar betekent ook dat je vijfliter reservoir heel snel leeg is…..
· Op besneeuwde wegen heeft de achterkant van de auto heel snel de neiging om uit te breken. De ESP corrigeert dit weliswaar, maar het is toch een vervelend gevoel. Straks met de winterbanden zal dit wel verholpen zijn
. De auto is op de snelweg wat "zoekerig". Je moet constant hele kleine stuurbewegingen maken om hem in het spoor te houden. Heel vroeger heb ik een Mazda 626 gehad en die had precies hetzelfde. Het geeft een wat onrustig gevoel in het stuur.
Hier eindig ik mijn eerste verslag, want de receptionist komt op me af: de auto is klaar. Ik kom hier gauw terug om jullie verder bij te praten over het wel en wee van Joris Goedbloed. Heeft hij bijvoorbeeld een eenzame Hazes-kerst gehad ???
Wordt vervolgd.
Ook Grietje leest autoweek.nl
Onlangs dus de winterbandjes onder de Mazda gekregen. Nou, dat scheelt een slok op een borrel. Op de laatste sneeuwresten van vorige week heb ik het kunnen uitproberen: de achterkant van de auto glijdt nu niet meer weg.
Maar genoeg over de Mazda. En verder met het onderwerp dat u het meest bezig houdt: hoe staat het met het liefdesleven van Joris Goedbloed ? Met wie vierde hij de feestdagen ?
In de commentaren hieronder werd al druk gespeculeerd. Was het met Joke, was het met Mirjam of was het toch met Grietje ? Of wellicht met alle drie ??
Laat ik dan maar het verlossende woord spreken: het was met Grietje. Hoe kwam dat zo, vraagt u zich af. Het was toch uit ? Ja, dat dacht ik zelf ook, maar als ik één ding in mijn leven geleerd heb is het wel het volgende. Ons leven zit vol met onverwachte wendingen. Zaken waar je rekening mee houdt, die je min of meer verwacht, die blijven uit. En uiteindelijk wordt ons leven bepaald door totaal onverwachte wendingen. Was het niet John Lennon die ooit zei: “het leven is iets dat je overkomt, terwijl je andere plannen maakt” ?
En dat onverwachte, dat geldt nu ook voor Grietje. Na onze avonturen in Bödefeld (lees hierover in mijn review over de Skoda Fabia) is er veel in haar leven gebeurd. Haar oudste zoon Donald wilde na de geweldsexplosie van zijn jongere broertje Mark niet meer onder hetzelfde dak wonen. Donald is van de ene dag op de andere bij de ouders van zijn vriendin gaan wonen. En een paar weken later is Mark opgenomen in een gesloten inrichting. Speciaal bedoeld voor jongeren met een ernstige bipolaire stoornis. Want dat bleek hij te hebben. Het was een politiearts die Grietje op dit spoor zette.
Inmiddels zit Mark alleen nog maar het weekeinde in die inrichting. Door de week woont hij nu bij zijn vader, want die woont vlak bij de inrichting. Grietje woont dus voorlopig alleen. Dit alles hoorde ik van Grietje zelf. Om u te vertellen hoe dat zo gelopen is, moet ik bij het begin beginnen.
Grietje heeft op haar werk verslag gedaan van ons avontuur in het Sauerland. En toen ging er bij een collega van haar een lampje branden. Die collega bleek één van de 70.000 lezers van mijn Labia-review te zijn. En zo kwam Grietje op het spoor van mijn literaire avonturen. Ze was geraakt, diep ontroerd zelfs, door de manier waarop ik over haar schreef. En omdat ze daar met me over wilde praten stuurde ze me heel vroeg op een zaterdag deze sms: ‘Ben diep onder de indruk van je autoweek-verhaal. We verdienen een tweede kans. Met Kerst wil ik niet alleen zijn. Als je er ook zo over denkt, bel me dan”.
Nu ben ik de beroerdste niet en ook al wist ik toen nog niets over het laatste nieuws rond haar zonen: ik heb direct gebeld. Ze vertelde me in grote lijnen het verhaal, dat u al kent. Omdat die ontwikkelingen volop aanknopingspunten boden, nodigde ik haar uit voor de koffie. In mijn huis, een uur later. Want ik wilde me nog douchen en scheren.
Ik liep nog in mijn badjas rond, toen na een kwartier al de bel ging. Het was Grietje, die tegen de afspraak in direct gekomen was. We zoenden bij de deur, en ik liet haar uiteraard binnen. Ze zag er heel goed uit en haar lange blonde haren roken heerlijk fris alsof ze net een gezonde boswandeling achter de rug had.
Ik zei dat ik heel blij was haar te zien, maar dat ze eigenlijk iets te vroeg was en dat ik nog moest douchen. “Gekkie”, zei ze “snap je dan niet dat ik hier ben om je rug te wassen ?” En zo, beste lezers, kon het gebeuren dat we vijf minuten later samen onder mijn stomende douche stonden.
Na een half uurtje waterplezier dronken we alsnog koffie. Ik had er vier croissants bij opgewarmd en we genoten van dit ontbijt.
Grietje had de Mazda voor de deur zien staan en vroeg wat er met de Skoda gebeurd was. Ik vertelde haar dat ze dat had kunnen lezen: de Faab was naar Gonnie gegaan. Ik had de Skoda vooraf door de wasstraat gehaald en hem ook van binnen helemaal schoon gemaakt. En om de overdracht feestelijk te omlijsten had ik voor Gonnie een grote bos geurende bloemen gekocht en die op de achterbank gelegd. Gonnie was erg geraakt door dit gebaar. Ook mij had het een goed gevoel gegeven om op deze leuke wijze de auto aan haar over te dragen.
Grietje stelde voor om een ritje te maken in de Mazda. Ze was onder de indruk van de luxe aan boord. Ik had stiekem haar stoelverwarming op de hoogste stand gezet. Ze zei al snel dat ze warme billen had. Dat verbaasde me niets, antwoordde ik: “je hebt net een stevig warm uurtje achter de rug met de meest begeerde vrijgezel van Nederland”..
“Dat is zeker waar Joris, maar het komt vooral door je stoelverwarming” Terwijl ze dit zei, klikte ze de verwarming uit. Ze had het dus gewoon gezien….
Grietje speelde een tijdje met de electrisch verstelbare stoel en het ingebouwde navigatiesysteem. De bediening daarvan is erg makkelijk: je kunt het vanaf het stuur bedienen (vooral makkelijk voor de thuislocatie en eerdere bestemmingen) of via het grote touchscreenscherm. Via RDS ontvang je bij files snel een alternatieve route. Het enige dat me tegenvalt is dat de navigatie-dvd’s hopeloos verouderd zijn. De auto, en dus ook de dvd’s, is van 2008 maar zelfs in 2008 was het systeem al niet meer up to date. In ons dorp hebben we al minstens sinds 2006 een rotonde en die staat er nog als gewone kruising in.
Ik reed met Grietje naar Planken Wambuis, de plek van onze eerste ontmoeting. Daar aangekomen dronken we opnieuw koffie en herhaalden we onze allereerste wandeling. Het werd een hele fijne dag en we spraken af dat we de tweede kerstdag samen zouden vieren. Op eerste kerstdag had ik al met mijn eigen kinderen afgesproken, en Grietje toevallig ook.
Een volgende keer vertel ik u graag verder over de gezellige kerst die we samen hadden. Tot dan !
Over plofmuizen en de tweets van Joris
Hallo lezers. Het is even stil geweest rond Joris Goedbloed. Dat komt omdat ik het nogal druk heb gehad met mijn werk. De oplettende lezer weet nog dat ik per 01-01-2011 een nieuwe baan heb: ik promoveerde naar een bijna onuitspreekbare functie: executive key-account manager NO-Nederland.
Een commerciële functie, waarvoor ik vorige week op cursus ben geweest. Maar liefst drie dagen in een hotel. Man man man, wat was dat intensief zeg. Het ene rollenspel na het andere. Maar ik weet nu echt álles over koopsignalen, behoeftepeilingen, luistertechnieken, de vertaalslag naar klantbehoefte en gesprekstechnieken.
Ik geef u graag één belangrijk leermoment mee. We hebben twéé oren, twéé ogen en één mond. Daarmee wordt bedoeld dat luisteren en kijken belangrijker is dan zélf praten. Soms wilde ik dat de trainer zelf wat minder zou praten. Hij vond zichzelf nogal interessant namelijk….
Ik heb best veel geleerd, maar vond mijn medecursisten niet zo boeiend eerlijk gezegd. Ze waren allen jonger dan ik en constant in de weer met hun Blackberries en I-phones. Veelbelovende HEAO’ers, maar als ze zo naar hun schermpjes zaten te loeren vond ik ze eigenlijk contactgestoorde nerds.
Maar terug nu naar Grietje en onze kerst, want dat had ik u beloofd.
Ik weet niet hoe het ú is vergaan, maar ik vond het maar een rare kerst dit jaar. Gewoon in het weekeinde, niks geen extra vrije dagen. Maar het was wel een gezellig weekeinde. De eerste kerstdag was ik met mijn kinderen. Het deed me goed om zo met zijn drietjes bij elkaar te zijn. De kinderen zitten goed in hun vel, wonen al jaren in Amsterdam en Utrecht, studeren beiden in een lekker tempo en lijken geen last te hebben van de scheiding van hun ouders.
Tweede kerstdag vierde ik met Grietje, gezellig met zijn tweetjes. We hebben samen gekookt en veel rode wijn gedronken. Na afloop zaten we uitgeteld uit te buiken op de bank. Joortje, haar kat, kroop gezellig bij me op schoot.
Tussen kerst en oud en nieuw heb ik gewoon gewerkt. Ik merkte dat de Mazda nu met zijn winterbanden op een natte weg net iets minder grip heeft. Op weg naar mijn werk ligt een rotonde, die je met flinke snelheid kan nemen. Het had geregend en ik voelde op de rotonde de auto ietsjes schuiven. Dat zou met de zomerbanden niet gebeurd zijn. Niks ernstigs, maar wel iets om rekening mee te houden.
Met oudjaar beleefde ik nog iets grappigs met Joortje. Grietje had al verteld dat haar kat nogal bang is voor vuurwerk. Hij kruipt dan achter de koelkast en laat zich dagen niet zien.
Toen ik op 31 december bij Grietje was, riep ik Joortje en hij kwam tot Grietje’s verbazing direct tevoorschijn. Wat Grietje nog niet wist, is dat ik een kattenfluisteraar ben. Ja, ik zie u al lachen, maar het is echt waar. Als ik over straat loop, dan komen de katten altijd op mij afgelopen. Ik spreek ze dan toe en zeg dan meestal: “Doe eens rollen”. Acht van de tien katten gaan dan spinnend van plezier over de straatstenen kronkelen.
Ik aaide Joortje en keek hem recht aan. Ik zei dat hij geen enkele reden heeft om bang voor vuurwerk te zijn.
“Sterker nog”, vervolgde ik: “vuurwerk is leuk. Want die knallen die je hoort, dat zijn plofmuizen. Éen keer per jaar krijgen alle muizen spontaan lontstaarten. Dan gaan die staartjes zonder enige aanleiding branden. De muizen zijn dan stomverbaasd, kijken naar hun staart, kijken naar andere muizen bij wie de staarten ook opeens roken. En voordat ze goed en wel door hebben wat er gebeurt, knalt de ene na de andere muis uit elkaar. De vleesresten vliegen in het rond, net zoals in Irak als er op een doordeweekse drukke markt weer eens een plofterrorist de lucht in gaat, maar dan in het klein.”
Mijn woorden hadden een geruststellende uitwerking op Joortje. En verdomd als het niet waar is: hij is de hele avond niet meer weg gekropen. En iedere keer als er een rotje knalde, krulde zijn kattenbekkie naar een gulle lach. Dan leek het net alsof hij dacht: “Hatsiekiedee, daar gaat weer een plofmuis…”.
Grietje was stomverbaasd, dit was de eerste keer in zestien jaar dat Joortje niet bang was voor vuurwerk. Dus beste lezers, hou het in de gaten, binnenkort voor al uw kattenproblemen de nieuwe site van Joris: www.catwhisperer.com
Tot zover mijn update. Voor de twitteraars onder u: u kunt me vinden op @Joris_Goedbloed. Ik heb al 48 trouwe followers, maar met meer dan 70.000 lezers moet dat aantal flink omhoog kunnen !
Ik spreek u de volgende keer weer !
Over plofventielen en problemen op Grietjes werk.
Sjonge jonge jonge, dat was me het weekje wel zeg. Het weekje van de plofventielen. Watskeburt ?
Ergens vorige week reed ik over de snelweg en het oranje bandenspanningwaarschuwingslampje (wat een woord zeg…) ging branden. Ik stopte bij een benzinepomp en zag dat de rechtervoorband aan de slappe kant was. Ik zette de oppompnippel op het ventiel en al bij het aanraken brak dit ventiel af. Pats, in één keer de band leeg, met zoveel kracht dat het op de velg achtergebleven restant van het ventiel helemaal bevroren was. Mijn Mazda heeft geen reservewiel, alleen een plaksetje met een compressor erbij. Zo’n plaksetje, daar begin je niks mee als je ventiel afgebroken is, dus uit arrenmoede maar de Mazda Eurohulpdienst gebeld. Die kwam me binnen een uurtje halen en sleepte de auto naar een nabijgelegen Mazda dealer. Die had dit sensor-ventiel niet op voorraad dus is er een normaal ventiel ingezet en kon ik weer verder rijden. Het lampje bleef branden, dat is softwarematig niet uit te zetten. En dat is jammer.
Een paar dagen later, in de buurt van mijn werk, kreeg ik wéér een zachte band, dit keer links voor. Het gebeurde vlak bij mijn dealer, dus langzaam doorgereden. Bij de garage aangekomen bleek ook linksvoor het ventiel helemaal afgebroken te zijn. De band had het niet overleefd, die moest vervangen worden. De garage zou gelijk ook de ventielen achter vervangen. Ik kreeg een leenauto mee ( een nieuwe Ford Ka) en hoorde de volgende dag dat de sensorventielen voorlopig niet leverbaar zijn omdat hetzelfde probleem bij meer Mazda’s speelt. Dus voorlopig rij ik rond met vier normale ventielen en brandt het lampje constant. Ik kreeg de wagen keurig gewassen mee, dat dan weer wel. Complimenten voor de dealer !
Die Ford Ka, dat is echt een stadsautootje. Leuk speels karretje met een kleine draaicirkel. Maar op de snelweg rijdt-ie niet echt lekker, het is een zwabberkar met een jankend hoog toerental.
Met Grietje en mij gaat het nog steeds goed, maar ze is wel behoorlijk aan het piekeren over het werk. Grietje heeft een ambulante functie, ze begeleidt het implementeren van een bepaald software-programma. Gedurende ongeveer een maand leert ze dan het personeel hoe ze met het nieuwe programma om moeten gaan. Ze is nu net klaar bij het bedrijf waar ze rond de jaarwisseling werkte. Dat is maar goed ook, want die collega van haar die deze review volgt, had natuurlijk ook met rode oortjes mijn update met de douche- scène gelezen. En die gozer had al een paar keer op suggestieve wijze een banaan zitten eten op de afdeling. Erg pijnlijk voor Grietje, Grietje (jawel, ook zij leest mee..) ook vanaf deze plaats nogmaals sorry, ik ben een beetje dom geweest…
In haar arbeidsovereenkomst staat dat Grietje tot maximaal 40 kilometer rond haar woonplaats kan worden uitgezonden. Maar de werkgever wil dit openbreken en er 80 kilometer van maken. Dat betekent dus meer reistijd voor Grietje. Als pleister op de wonde biedt de werkgever dan wel een lease-auto aan, maar die moet dan wel uit de 14 % categorie zijn. Ja inderdaad, hoor ik u al denken: bijvoorbeeld een Skoda Fabia 1.2 TDI ! Bovendien wil die werkgever dat de medewerkers een eigen bijdrage van 100 € per maand gaan betalen. Grietje rijdt nu met haar eigen Opel en krijgt daar een goede kilometervergoeding voor. Ik heb Grietje beloofd dat ik het binnenkort allemaal voor haar zal doorrekenen….
Dit weekeinde heb ik weer een hoop oude zooi naar de kringloop gebracht. Wat erg handig is bij de Mazda: vanuit de kofferbak kun je de achterstoelen plat gooien. Je trekt dan in de kofferbak aan twee lussen en dan duw je leuningen zó naar voren. Je hoeft dus niet via de achterportieren te prutsen. Daar is goed over nagedacht !
Grietje en ik vinden dat het weer tijd wordt voor een weekendje weg. Na ons mislukt reisje naar Bödefeld (zie mijn review over de Skoda Fabia) zijn we daar wel aan toe. We gaan daar deze week naar kijken. Wat het gaat worden, dat leest u de volgende keer !
Tot slot: het aantal twitter-followers stijgt gestaag, ik ga nu richting 100 volgers.
Volg de Mazda-rijder, nu ook op Twitter @Joris_Goedbloed.
Over het Donkere Geheim van Grietje
Ergens had ik het al zien aankomen. Een klein stemmetje dat fluisterde: “hier klopt iets niet Joris”. De sms-jes die Grietje soms kreeg en waarover ze niets zei. De ontwijkende antwoorden als ik haar vroeg hoe haar ervaringen waren geweest op zoekeenknuffel.nl, de datingsite die ons bij elkaar had gebracht. Ze had er tenslotte langer op gestaan dan ik, dus zo gek was mijn vraag nog niet.
Vorige week was ze op een avond bij me. Kreeg ze weer een sms-je dat ze snel las en daarna wegklikte.
Ik besloot om nou maar eens door te vragen. En met een vasthoudendheid waar de Spaanse Inquisitie jaloers op zou zijn geweest kreeg ik haar aan de praat.
Ze zat nog half in een relatie met Marvin. Ook hem ontmoette ze via zoekeenknuffel.nl. Maar ze was wantrouwig geworden omdat ze hem nooit thuis mocht bellen. Dus was ze op onderzoek uitgegaan. Ze was hem gevolgd en had vervolgens aangebeld.
Deed er een vrouw open, die vertelde dat ze getrouwd is met Marvin. Marvin was toen naar buitengekomen en had Grietje geslagen en weggestuurd.
Later kwam hij weer langs om zoete broodjes te bakken. Zei hij, dat veel mannen uit zijn etnische groep een zogenaamde “buitenvrouw” hadden, vaak met medeweten van de wettige echtgenote.
En dat hij spijt had dat hij gelogen en haar geslagen had. Dat hij binnenkort zijn vrouw zou verlaten en dan verder met haar, met Grietje zou gaan.
Maar ze had hem niet geloofd, lichamelijk geweld is sowieso uit den boze en ze had het uit gemaakt. Dacht ze.
Grietje was inmiddels aan het huilen. Ik gaf haar een papieren zakdoek. Ze ging verder. Ruim anderhalf jaar geleden had ze het dus uitgemaakt. Marvin had er geen genoegen mee genomen. Hij bleef langskomen, zij ging soms weer door de knieën en zo was er een knipperlicht-relatie ontstaan. En om definitief een punt achter Marvin te kunnen zetten, had ze weer een profiel aangemaakt op zoekeenknuffel.nl. Ze hoopte een man te vinden die haar Marvin zou doen vergeten. En toen ontmoette ze mij.
Ik vroeg haar van alles. Waarom ze me dit niet eerder verteld had bijvoorbeeld, wanneer ze hem voor het laatst gezien had en of het nu écht voorbij was. Ze biechtte op, dat ze hem ook na ónze ontmoeting een paar keer gezien had, begin januari voor het laatst. Ze had toen verteld over mij, haar nieuwe vriend. Marvin had haar toen gebeten. Nu ze dat zo zei, herinnerde ik me dat Grietje inderdaad een tijdje lang een t-shirt had gedragen en dat niet uit wilde doen in bed. Marvin had haar in een borst gebeten, waarschijnlijk als een soort “bezet-signaal” richting mij.
Ik was behoorlijk ondersteboven van al deze informatie. Ik zei Grietje, dat ze mij met niemand hoefde te delen en dat ik omgekeerd hetzelfde verwacht. Ik zei haar verder dat ze volgens mij te weinig ruggengraat had. Hoe kun je nu half in een relatie blijven met een man, die liegt, slaat en bijt ? Grietje voerde aan, dat ze al vanaf haar scheiding aan de kalmerende middelen was. Dat hielp haar om rustig te blijven maar het tastte ook haar wilskracht aan. Daarom kon ze ook moeilijk weerstand bieden aan het aandringen van Marvin. Marvin had haar ooit gezegd: “het is pas uit tussen ons als ík zeg dat het uit is”. En dat zinnetje had haar als het ware gehypnotiseerd.
Grietje is die avond niet gebleven. Ik had haar namelijk gezegd dat ik behoefte had om alleen te zijn en alles op een rijtje wilde zetten. Dat is nu bijna een week geleden en eerlijk gezegd: ik ben er nog steeds niet uit.
Vanochtend heb ik bloed laten prikken in het ziekenhuis hier. Het leek me namelijk niet onverstandig om een HIV-test te laten doen. Het zou me niets verbazen als die Marvin nog veel meer Grietjes had rondlopen. Ik wou in ieder geval zeker weten dat mijn avontuur met Grietje geen relatiegeschenk had achtergelaten.
Ik had daarnet de juffrouw van het laboratorium flink te grazen trouwens. Ik leverde het formulier van de huisarts in en zei haar met een stalen gezicht dat ik verhuisd was en voortaan hier voor mijn maandelijkse HIV-test kwam. Ze keek me raar aan en vroeg wat ik bedoelde. Toen ik haar zei, dat in mijn beroepsgroep zo’n maandelijkse HIV-test verplicht is, viel het kwartje en moest ze blozen. Ze keek opgelucht toen ik “Geintje!” riep…..
Over een paar dagen krijg ik via de huisarts de uitslag. Het zal hopelijk allemaal wel loslopen. Volgende keer hoort ook u deze uitslag. Ik hoop er dan ook uit te zijn wat Grietje betreft en natuurlijk vertel ik u dan ook weer iets over de Mazda. Want om de Mazda is het allemaal begonnen en dat is de reden dat u deze review leest, toch ?
Goedbloed gaat gummen.
Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Eerst het goede. Mijn HIV-test was negatief, dus dat is positief nieuws.
Het slechte nieuws is dat Grietje en ik voorlopig voorgoed uit elkaar zijn. Ik heb haar vorige week gemaild dat ik een adempauze van vier weken wil. In die vier weken dus even geen mails, telefoontjes of sms-jes.
Tot nu toe houden we ons er allebei goed aan. Natuurlijk ben ik verdrietig en natuurlijk mis ik haar wel, maar de wetenschap dat ik niet de enige was, drukt dat verdriet wat naar de achtergrond. Boosheid en verdriet vermengen zich tot een malende draaikolk in mijn hoofd.
Evert, u weet wel, de bevriende advocaat die kwam weer eens leuk uit de hoek met de uitdrukking “once you go black, you never go back”. Hij voorspelde, dat Grietje zich niet zal kunnen losrukken van Marvin. En zelfs als dat zou gebeuren, dan zou haar voorkeur blijven uitgaan naar een minnaar uit dezelfde groep als Marvin. En ook zijn opmerkingen draaiden vrolijk mee in de draaikolk in mijn kop.
Om die kop leeg te krijgen, ben ik dit weekeinde met de Mazda naar Duitsland gereden. Om het rubber van de banden eens goed op temperatuur te brengen, kortom om gewoon ordinair te
gummen !
Via de A 50 en de A 12 chauffeerde ik richting Oberhausen. In Nederland natuurlijk netjes 120 gereden, maar eenmaal op de A3 vol het gas er op. Op weg naar Duitsland had ik trouwens allerlei gekke gedachtes. Over de tweede wereldoorlog bijvoorbeeld. Natuurlijk is het goed dat de Duitsers die oorlog verloren hebben.
Maar stel je nou eens voor dat ze gewónnen hadden.
Dan hadden we dus niet naar Duitsland hoeven rijden om te gummen. En het had weer één vak gescheeld op school. En we hadden ons in de zomer niet hoeven opwinden over al die kuilen op het strand…..
Ik schudde die hersenspinsels van me af en concentreerde me weer op het verkeer. Het was redelijk rustig op de weg, dus reed ik waar het mocht op de linkerbaan met een gangetje van 200 km. Met die snelheid haalde ik o.a. een groene Polizei-auto in, dat blijft een raar gevoel, maar het mág !
De Mazda gedraagt zich fantastisch bij die snelheid. Hij ligt als een blok op de weg en stuurt superstrak. Op een recht stuk snelweg klom de wagen naar zijn top: 230 op de teller. Bij die snelheid begonnen de buitenspiegels wel wat lawaai te maken, maar het bleef allemaal binnen de perken.
Via het Kreuz Oberhausen en Bottrop reed ik over de A31 weer naar het noorden en op het Kreuz Schüttorf haakte ik weer in op de E30 richting Hengelo. Een heerlijk rondje, ideaal om je hoofd en je tank helemaal leeg te rijden !
Ik heb tot nu toe maar een echt groot minpunt aan mijn Mazda kunnen ontdekken en dat betreft de achterruit. Ik heb de sedanuitvoering en die heeft geen wisser op de achterruit. Als het regent blijft er erg veel water op de achterruit liggen, ook als je rijdt. De enige oplossing is dan dat je de achterruitverwarming aanzet, maar dan droogt het water nogal lelijk op en zo zie je eigenlijk constant een lelijke ruit in je achteruitkijkspiegel. Het begint te wennen, maar hier hebben de Japanse ingenieurs toch echt een steekje laten vallen.
Voor de liefhebbers onder u heb ik afgelopen zondag drie foto’s hier op de site gezet. Ik vind ze aardig gelukt, al zeg ik het zelf. En omdat ik toch op internet zat, heb ik ook maar weer eens in de snoepwinkel van zoekeenknuffel.nl rondgekeken. En van het een kwam het ander. Maar daar vertel ik u een volgende keer verder over. Tot zolang: volg de Mazda-rijder op twitter @Joris_Goedbloed !
Foxylady1966 stuurt hete berichtjes.
Het eerste dat ik op de datingsite deed, was zoeken naar het profiel van Grietje. Kijken of die nog actief was. Het antwoord was ja en nee. Ja, omdat het profiel nog zichtbaar was, nee omdat ze het volgende geschreven had. “Na een moeilijke periode ben ik hier weg, omdat ik een leuke man heb ontmoet. Hij heeft me weer hoop gegeven, ik zie het weer helemaal zitten. Nu weet ik dat er op deze site gelukkig ook eerlijke mannen zijn“.
Aan de datum van haar laatste bezoek aan de site te zien, sloeg deze ontboezeming op mij. Ik begon toch wel iets van ontroering te voelen. Een begin van.
Maar voor weke gevoelens had ik nu even geen tijd.
Snel klikte ik verder naar mijn inbox, nieuwsgierig naar nieuwe, spannende berichten. Weer veel rode hartjes. Dat zijn berichtjes van vrouwen die een gratis profiel hebben en dus geen echte berichten kunnen sturen. Of het zijn dames, die te lui zijn om een origineel verhaal te schrijven.
Hoe dat ook zij, ik ben allergisch voor rode hartjes. Het viel me op, dat er alweer een hartje bij zat van Bessie180, een dikke bijstandsmoeder. Dat was nou voor de derde keer. Volgens mij slaat die 180 op het aantal kilo’s dat haar weegschaal kreunend en krakend laat zien. Ik was Bessie180 behoorlijk beu, dus ik stuurde haar tien “geen interesse”berichten en vervolgens blokkeerde ik haar. Dat zou haar leren !
Na eerst routineus alle overige hartjes te hebben weggeklikt opende ik een handgeschreven bericht van Foxylady1966. Die knalde er gelijk goed in zeg !
Dit is wat ze schreef:
“Lieve Joris (ze negeerde mijn nickname). Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. Ik heb in mijn leven tot nu toe diverse mannen gekend. Daar waren literaire, geestige, slimme, speelse, sportieve en knappe mannen bij. Maar nog nooit in één persoon verenigd. En toen las ik jouw profiel en je autoweek avonturen. We móeten afspreken. En ik zorg dat je alle Gonnies, Mirjams en Grietjes van deze planeet in één klap vergeet. Wil je dat ook, reageer dan direct….
p.s. speciaal voor jou heb ik de foto, waar ook mijn Golden Retriever op staat, verwijderd”
Ze had maar liefst vijf foto’s, het maximum, aan haar profiel toegevoegd. Foto’s in de keuken, een foto in de tuin en een foto bij een cabriolet, een MX5. Nu heb ik het niet zo op een foto bij een auto, maar voor Foxylady maak ik voortaan een uitzondering. Sjonge jonge, wat is die vrouw fotogeniek zeg. Kort donker haar, verleidelijke ogen, vrouwelijke rondingen, maar nergens té rond.
Nadat mijn hartslag weer op een normaal niveau was teruggekeerd, begon de verstandige Joris me direct van alles in te fluisteren. Dit was te mooi om waar te zijn, dit kan niet kloppen. Wat deed zo’n vrouw op een datingsite ? Wat zag ze in mij ? Was het niet gewoon een mannenverslindster, die in gedachten al weer met de vólgende man bezig is ? Twijfels, twijfels.
Aan de andere kant: één van mijn lijfspreuken is dat je beter spijt kunt hebben van de dingen die je wél hebt gedaan in je leven, dan van de dingen die je níet deed. Dus ik heb haar teruggemaild. Kort maar krachtig schreef ik het volgende: ”En wat ga je doen dan, om me al die andere vrouwen te laten vergeten ?”
Ik zal haar antwoord hier niet herhalen, de critici onder u zouden er namelijk wellicht een licht ordinaire ondertoon in ontdekken. Maar het was allemaal zonder spelfouten geschreven en ik vond er voldoende aanleiding in om naar haar 06 te vragen.
Die kreeg ik vrijwel direct en daarna raakte alles in een stroomversnelling. Volgende keer meer !
Goedbloed bezoekt een privé-museum
Heeft u ook wel eens het gevoel gehad dat je leven in een achtbaan terecht is gekomen ? Dat je het idee hebt dat je een hoofdrol in je eigen speelfilm speelt ? Vast wel. Het is mij de laatste twee weken overkomen.
Laat ik maar weer bij het begin beginnen. Ik kreeg een 06 nummer en belde direct met Foxylady. Ze had een vlotte stem. Wat ik eerst vreemd vond is dat ze al vrij snel in het gesprek naar mijn opleiding vroeg. Nu hoef ik me op dat vlak nergens voor te schamen, want ik heb na het Gymnasium Nederlands gestudeerd. Omdat ik geen leraar wilde worden, ben ik later via via boekhouder geworden. Ik vertelde dit aan Astrid (want zo zal ik Foxylady voortaan noemen) en die vertelde opgetogen dat ze natuurkunde heeft gestudeerd. Ze was duidelijk op zoek naar een goed opgeleide man.
Astrid wilde zo snel mogelijk met me afspreken. En dat hebben we gedaan. In de buurt van een hele grote stad in het westen van Nederland. Want Astrid woont en werkt in de Randstad, ver weg van mijn eigen woonplaats. Voor een date met Astrid had ik de lange reistijd wel over. Bovendien rijd ik sinds ik de Mazda heb min of meer gratis.
Het was een zeer boeiende ontmoeting. Astrid zag er anders uit dan op de foto’s op zoekeenknuffel.nl, maar oogde nog steeds buitengewoon aantrekkelijk.
Ze onthulde dat ze de foto’s door een beroepsfotograaf had laten maken en dat ze zich vooraf had laten restylen door een visagist en een kapster. Later in het gesprek werd me duidelijk, dat ze daar geld genoeg voor heeft…
Astrid schetste me in korte, goed geformuleerde zinnen haar levensverhaal. Hoe ze natuurkunde had gestudeerd en dat ze daarbij gegrepen werd door de wetenschap. Dat ze haar leven als het ware in dienst van de natuurkunde had geplaatst en snel carrière had gemaakt.
Ze was nu hoogleraar aan een universiteit in Nederland en deels in Londen. Internationaal befaamd door haar baanbrekend onderzoek op het gebied van…
Oei, ik moet hier niet te specifiek worden, want ik wil Astrid op haar werk niet in dezelfde problemen brengen als destijds met Grietje gebeurde. Dus de specialisatie van Astrid, die houdt u even van mij tegoed.
Voor relaties had ze weinig tijd en animo gehad, maar ze was uiteindelijk toch getrouwd met een ingenieur. Het huwelijk bleef kinderloos en helaas was haar man op jonge leeftijd overleden. Die droeve gebeurtenis was voor haar aanleiding om zich nog meer op het werk te storten. Haar man was uitvinder geweest en één van zijn uitvindingen vind je vandaag de dag terug in menig huishouden. Ik zal niet verklappen voor welk apparaat haar man de techniek ontwierp, maar er zijn er in de loop der jaren vele tientallen miljoenen van verkocht.
Door het octrooi werden Astrid en haar man hemeltje-schatrijk. Astrid erfde het octrooi en tot op de dag van vandaag levert dit haar, naast haar salaris als professor, een goed inkomen op. En daar loop ik, Joris Goedbloed met zijn rijtjeswoning, dan tegen aan !
Onze eerste date kreeg al een paar dagen later een vervolg in haar huis. Ze bleek in een grote villa te wonen, aan een groot water. Ze gaf me een rondleiding door het huis. Weer viel me daarbij op hoe bescheiden ze zich opstelde ten aanzien van haar rijkdom. Het was haar allemaal ook maar overkomen, zo was haar houding.
Het hoogtepunt, het pièce de résistance, zoals Astrid het noemde, was een grote loods achter op het erf. Ze opende de deuren, knipte het licht aan en zei daarna niets meer. Dat was ook niet nodig. Want in de loods bevonden zich een stuk of vijftien auto’s. Vooraan stond inderdaad de MX5, verder zag ik onder andere een Jaguar MK2, een Simca Matra Bagheera, een Toyota MR2 Cabrio en een Bentley Continental GT. “De Bentley is niet van mij hoor”, die is van mijn broer. “Maar de andere auto’s, dat waren de speeltjes van Mark. Jammer dat hij er nauwelijks van heeft kunnen genieten”.
Ze vervolgde: “met de Mazda rijd ik nog wel eens, maar voor de rest staan ze hier maar. Misschien wil jij er eens mee rijden ?”
Ik stond te kwijlen in de deuropening. Het eerste wat me te binnen schoot, is dat hier voor minstens 20 jaar aan autoreviews bijeen was gebracht. Ik zou beginnen met een review over de MK2, de auto van inspector Morse, zo dwaalden mijn gedachten in het rond.
Het was inmiddels etenstijd en een bestelauto van Maison van den Boer kwam het diner brengen. Ze had geen zin om te koken en de catering van de Boer was van een verbluffende kwaliteit. Hoewel ze me daartoe wél uitnodigde, ben ik die nacht niet blijven slapen. Natuurlijk wilde ik graag in Astrid’s slaapkamer op ontdekkingreis maar even sterk was mijn behoefte om even alleen te zijn. Een moment van rust om al deze plotselinge indrukken te verwerken.
We spraken af elkaar twee dagen later weer te zien op zaterdag 12 februari. Daarna ging ik naar huis. Het zou voorlopig de laatste keer zijn, dat ik mijn eigen huis zag. Want dat weekeinde ben ik weer naar Astrid gereden en sindsdien ben ik er niet meer weggegaan.
Hoe dat verder verliep, dat vertel ik u de volgende keer.
Goedbloed groet u vanuit Arona, Tenerife
Morgen wordt het hier 21 graden. De zon zal dan net zo uitbundig schijnen als vandaag. Astrid heeft een afspraak in het schoonheidsatelier van het hotel. En uw Joris zit buiten in de botanische tuin onder een parasol, met zijn laptop op schoot, dit stuk te tikken.
We zijn hier al een dag of acht en ik ben het besef van dag en tijd eigenlijk verloren. We zitten in een viersterren tophotel en de verzorging is meer dan uitstekend. Ik heb zojuist een half flesje rosé gekregen met wat hartige hapjes erbij. “Ja, zet u maar op kamer 26” zeg ik tegen de vriendelijke ober “si, habitacion veintiséis por favor”. Een kamer heet hier habitacion. Om precies te zijn: we hebben een habitacion doble, een slaapkamer en een huiskamer. Maar het mooiste vind ik de badkamer, groot en met veel beige marmer. In het grote ronde bad hebben Astrid en ik al veel plezierige uurtjes doorgebracht…
De ober knikt vriendelijk, natuurlijk weet hij dat Astrid en Joris in kamer 26 zitten. Ik kijk bewonderend naar zijn smetteloos witte colbert, de mouwen zijn met gouden koorden versierd. Ik vraag me af hoe vaak hij per dag van jasje wisselt, want het colbert ziet er ’s avonds nog even onberispelijk uit als in de ochtend.
Natuurlijk heeft het hotel wifi en natuurlijk had ik al veel eerder dit verslag kunnen schrijven. Maar het kwam er gewoon niet van. Want ik ben helemaal los van Nederland, los van mijn werk en –het spijt me om te zeggen- ook tijdelijk los van u, mijn trouwe lezers.
Maar als u hier aan mijn tafel zou zitten en rond zou kijken, dan zou u het begrijpen. Dat voel ik, dat weet ik.
De tuin straalt rust en ruimte uit. De chinese roos staat al uitbundig in bloei en de palmen wuiven zachtjes in het briesje dat vanuit zee een zilte belofte het land in voert.
Het was Astrid’s idee geweest, om zo maar van de ene op de andere dag weg te gaan. Het was vakantie op de universiteit en ze was toe aan een mini-sabbatical, zoals ze het zelf noemt. Het faculteitsbestuur dringt er al jaren bij haar op aan om nu eens echt vrij te nemen, dus ze plakt een paar weken extra aan de krokusvakantie vast.
Een reisburo regelde alles, de vlucht, het hotel, de huurauto. Die auto, een Seat Exeo, gebruiken we nauwelijks. Ja, van het vliegveld naar het hotel en een dag of vijf geleden bezochten we het natuurschoon van het Parque Rural de Anaga. Maar het liefst zijn we bij het hotel.
We genieten van de luxe, van het heerlijke eten, van de rust en van elkaar. De narigheid op mijn werk was ik al snel vergeten.
Had ik u dat al gemeld ? De nieuwe Amerikaanse eigenaar van ons bedrijf is in eigen land failliet gegaan. Ze hadden verkeerde adviezen aan een bank met staatssteun gegeven en dat is ze opgebroken. Alle werknemers van Double Fork Accountancy Nederland hebben een brief gekregen dat tot nader order de Nederlandse activiteiten worden opgeschort. Er wordt geprobeerd een doorstart te maken. Voorlopig is er nog wel geld om de salarissen over te maken, maar lang zal dat waarschijnlijk niet duren.
Mijn werk, mijn Mazda, mijn review, het lijkt allemaal zo ver weg. Ik kan me er echt niet meer druk om maken. Want wat heeft een man nog meer nodig dan een flesje Rosé, een prachtig uitzicht en een rijke vriendin ?
De vriendelijke ober vraagt me op een gepaste afstand of alles naar wens is. “Si, todo está bien” fluister ik hem tevreden toe. Ik laat me achterover glijden in mijn leunstoel en kijk geboeid naar de vele papegaaien, die van palm naar palm vliegen. Af en toe vliegt er een meeuw de tuin in, die achter de papegaaien aan jaagt. Maar hij doet het gemoedelijk en met weinig overtuiging en laat zich makkelijk wegjagen. Het is een niet alledaags en rustgevend tafereel.
Gisteren hebben we in een heerlijk restaurant geluncht, aan de baai van Los Christianos. Het restaurant heet Las Velas, ik kan het u echt aanraden. Vandaag eten we hier in het hotel, in de serre. We hebben onze bestelling vanochtend al doorgegeven, tijdens het ontbijt. Het personeel stelt dat op prijs en we werken er graag aan mee.
Vandaag nemen we allebei gegrilde tonijn met kruiden uit het Canarische gebergte. Op zijn Spaans klinkt het zo mogelijk nog lekkerder: “Atún al grill con hierbas del monte canario”.
Ik was van plan om nog enkele regels te wijden aan mijn mening over de Seat Exeo, maar eerlijk gezegd staat mijn hoofd er niet echt naar. Liever schenk ik me nog een glaasje rosé in, wat gaat zo’n half flesje toch snel leeg !
En wie komt daar lachend op me aflopen in haar prachtig straksluitende witte katoenen zomerbroek ? Het is Astrid en God wat is ze mooi….
Greetings from the Hyde Park Penthouse, London
Aan dit leven kan ik wel wennen…
Na een leuke tijd op Tenerife zijn we doorgevlogen naar London. Astrid heeft hier een penthouse vlak bij Hyde Park. Herinneren jullie je nog dat ze deeltijd hoogleraar in Londen is ? Voor die baan blijkt ze ter plekke een pied-à-terre te hebben. En wat voor pied ! Een heerlijk ruim appartement op de zesde, tevens hoogste, verdieping met aan alle kanten ramen . Aan de ene kant kijk je uit over Hyde Park en aan de andere kant zie je de tuinen van Buckingham Palace. Jammer dat je het paleis zelf niet ziet, but you can’t win them all, can you ?
Het penthouse heeft een ruime logeerkamer. Daar logeert sinds een paar dagen Bas. Bas is de broer van Astrid, inderdaad de eigenaar van die Bentley Continental. Bas is een moordgozer, boordevol mooie anekdotes en smeuïge verhalen. Hij heeft me uit de doeken gedaan waarom hij nu juist die Bentley kocht. Maar voordat ik dat vertel moet je weten dat ook Bas “rondom gevuld” is. Dit zijn zijn eigen woorden en het betekent dat hij tot de nouveau riche behoort. U wilt niet weten waarmee hij zijn rijkdom vergaard heeft. O, u wil het juist wel weten ? Het is echt te gek voor woorden en het moet dus wel even onder ons blijven. Komt-ie.
Bas heeft een ingenieursbureau, gespecialiseerd in ruimtelijke ordening. En hij werkt vooral voor Nederlandse gemeentes en provincies. En die lokale overheden hebben de laatste jaren Nederland volgeplempt met rotondes.
Nu hebben die gemeentes zelf allerlei dure ingenieurs in loondienst. Maar deze werknemers hebben niet het lef of de energie om zelf de planning en uitvoering van de aanleg van al die rotondes te begeleiden. Dus daar huren ze Bas voor in. Bas zorgt voor alle tekeningen en berekeningen. Bovendien maakt hij rapporten over de effecten op de verkeersstromen en zo.
Dit lijkt ingewikkeld, maar dat is het niet. Overal in Nederland heeft Bas al honderden keren hetzelfde kunstje met vrijwel dezelfde tekeningen gedaan en iedere keer declareert hij gigantische bedragen. Belastinggeld inderdaad, maar wat zou ú doen als u de kans kreeg ?
Bas is er giga rijk door geworden en hij is al weer bezig met het volgende kunstje. De opdrachtenstroom rond de rotondes is ietsjes aan het opdrogen en Bas voorspelt dat geluidsschermen de nieuwe hype worden. “Mark my words” zei hij, dat kwam vooral omdat we in Engeland zijn…
Dan nu het waarom van de Bentley. Daar is maar een reden voor. Duitsland.
De Bentley (een GT Speed om precies te zijn) blijkt een van de weinige auto’s te zijn waarvan de snelheid niet begrensd is. De auto heeft een top van 330 km. per uur. Ideaal voor de hobby van Bas. Bas’ liefhebberij is namelijk om met een vaartje van zo’n 200 km. per uur op de linkerbaan een treintje te maken. Daarmee bedoelt hij dat er wat geagiteerde Porsches en BMW’s achter hem komen rijden die er langs willen. Als de trein lang genoeg is, dan trapt Bas het gas in en spuit de auto met twaalf brullende cilinders weg tot boven de 300 km. per uur. De begrensde Porsches en BMW’s worden dan heel snel klein. Verschil moet er zijn.
Bas en ik hebben al afgesproken dat we dat geintje binnenkort in Duitsland gaan herhalen, dus dat wordt dan aflevering twee van “Goedbloed gaat gummen”.
Voor de rest rijdt Bas niet in de Bentley. Dat komt onder andere door de zeer beperkte actieradius van, als je stevig door rijdt, slechts een paar honderd kilometer. De auto heeft een G-label !
In het dagelijks leven rijdt Bas in een bescheiden BMW 7, die hij ieder jaar inruilt voor een nieuwe. Want –zo is de mening van Bas- niets is zo armeuig als het rijden in een wat oudere BMW. Let op: het zijn zíjn woorden. Ik zelf vind een BMW van een paar jaar oud nog best wel kunnen !
Gisteren was Astrid de hele dag op de University of London. Bas en ik zijn toen op stap geweest met de Mini van Astrid, die hier beneden in de garage staat. Het is exact dezelfde Mini als die ze in Nederland heeft, op het stuur na natuurlijk. Dat zit aan de rechterkant en –ik reed- dat was wel even wennen.
Gelukkig is het een automaat en heb je aan het schakelen geen omkijken. De navigatie loodste ons probleemloos de stad uit richting Oxford. Na twee uurtjes rijden kwamen we daar aan en wat een prachtige stad is dat. Ik kende het alleen maar van inspector Morse. De sfeer van die serie vind je 100 % terug in de stad. Ik wil er zo snel mogelijk weer naar toe, maar dan met Astrid.
Het lijkt of Astrid en ik elkaar al jaren kennen. Met haar heb ik een klik die ik nog met geen enkele vrouw eerder heb mogen meemaken. Dat mij dit overkomen is, ik kan er maar niet over uit.
Eind van de week keren we terug naar Nederland. Daar heb ik best zin in. Lekker bijkletsen met de kinderen en weer eens in mijn eigen Mazda rijden. Want het wordt nu ook langzamerhand tijd om de review rond de Mazda te updaten !
Ik spreek u volgende keer weer, bij leven en welzijn vanuit Nederland.
Mijlpaal: 100.000 keer gelezen
Vraagje. Wat hebben Gordon Ramsay, Frank Sinatra, Jamie Cullum en Joris Goedbloed gemeen ?
Het zijn alle vier mannen, hoor ik u zeggen. Maar dat is niet wat ik bedoel. Ik zal u helpen: ze hebben alle vier dezelfde kleermaker….
Die kleermaker heet Chester Barrie, Savile Row in London. Savile Row is hét straatje waar alle beroemdheden zich een maatpak hebben laten aanmeten. Het is best wel een smal straatje, vlakbij Picadilly Circus. Het heeft niet de grandeur van de P.C. Hoofstraat en toch is dit de straat waar veel koninklijkheden, filmsterren, wereldleiders en Joris Goedbloed hun pakken laten maken.
Hoe is dat zo gekomen ? Het was uiteraard weer Astrid’s idee om mij eens in een écht pak te laten hijsen. Want eind april is er op haar universiteit hier een groot feest ter ere van het huwelijk van William en Kate. En dan moeten we er allebei tiptop uitzien. Dus togen we in een zwarte Londense cab naar de wijk Mayfair. Dat aanmeten van een pak is een heel avontuur, vooral de eerste keer. Heeft de tailor eenmaal een dossier van je, dan is het aanmeten van de volgende pakken gelukkig stukken simpeler.
Ik moest een zwarte strakke Ninja outfit aantrekken, waarna een vriendelijke, afstandelijke en bejaarde Brit al mijn maten opnam. De ouderen onder u herinneren zich wellicht de serie “Are you being served” . De man die mij hielp had veel van de manieren van mr. Humphries….
Onze keus voel op een mooie donkerblauwe wollen stof van het Merino-schaap. Dat is de fijnste wol die er bestaat. Je wil niet weten wat je allemaal nog meer moet beslissen als je een maatpak bestelt. Je moet keuzes maken voor de soort stiksels, knopen en knoopsgaten. En of je je eigen initialen aan de binnenkant van het colbert wil laten zetten. Ja, dat leek me wel wat. Hoe breed worden de revers ? Wil je een enkele of een dubbele split. En wat dacht u van een extra zakje op het colbert ?
Mijn gedachten dwaalden steeds af. Wat leek het lang geleden, dat ik met mijn C&A pak de showroom van Skoda binnen liep….
Ik werd er helemaal gestoord van maar Astrid vond het prachtig. Na anderhalf uur zweten mochten we eindelijk naar buiten. Het pak is over twee weken klaar.
Astrid stelde nog voor om naar Paddington Street te gaan voor handgemaakte schoenen bij James Taylor and Son, maar dat wuifde ik weg. Het was genoeg geweest voor vandaag.
Ik heb het sowieso al een beetje gehad met Londen. Leuk voor een paar dagen, maar de drukte verveelt snel. Daar komt bij dat de stad op zijn kop staat in verband met het huwelijk van William en Kate op 29 april aanstaande. Affiches op straat, kranten vol met Koninklijke Flauwekul, de meest vreselijke souvenirs in de winkels, tv-programma’s die nergens anders over gaan.
Afgelopen vrijdag zei Astrid nog dat we via haar werk uitgenodigd waren voor de kerkelijke inzegening in Westminster Abbey. Nu moet ik echt niets hebben van koningshuizen en dat weet ze, dus ik vloog gelijk in de gordijnen. Ze kon veel van me verlangen, maar ik ga écht niet naar dat huwelijk. Maar ze bleek me flink beet te hebben, het was 1 april….
Later op de dag pakte ik haar terug. Ik zei dat ik had ingelogd op autoweek.nl en dat mijn review over de Skoda en de Mazda inmiddels meer dan 100.000 keer gelezen was. “Ja, dag” zei ze “1 april”. Maar ik liet het haar zien: het was écht zo. Ze zoende me om me te feliciteren…..
Terug nog even naar die koningshuizen, dat is toch iets van vroeger. Dat moeten we niet meer willen. Ja, maar het hoort bij de Nederlandse cultuur en geschiedenis zegt iedereen dan. Flauwekul, Nederland is pas sinds 1813 een koninkrijk. Dus als je het over geschiedenis hebt: we zijn veel langer een republiek geweest dan dat we dat koningsgedoe hebben.
Zelfs koningin Juliana heeft ooit gezegd "Als ik geen koningin was, zou ik republikein zijn"
Ik heb echt niets tegen Beatrix, ze doet het zelfs goed. Ze vertegenwoordigt ons land op een uitstekende manier in het buitenland. Maar mijn bezwaar is dat ze niet gekozen is .
“Beatrix for president”, ik zou meteen op haar stemmen. Beatrix is een geweldige vrouw. En ook W.A. te Den Haag met zijn charmante Argentijnse bruid. Niets mis mee. Lieve mensen, leuke dochters ook. Maar baas van een land worden omdat je de oudste zoon van de vorige baas bent. Nee toch. Niet doen. Van alle 190 landen die bij de VN zijn aangesloten, zijn er maar 12 een koninkrijk. Dat geeft te denken.
Vraag me niet hoe we dit gaan oplossen. Zo radicaal en wreed als destijds met de Franse koninklijke familie of met de Russische tsaren werd afgerekend, dat is uiteraard absoluut geen optie. Ik denk dat het zich uiteindelijk wel zelf oplost. Want ik kan me niet voorstellen dat een van die leuke dochters van W.A. straks de ambitie heeft om in navolging van haar vader staatshoofd te worden. En anders komt het de generatie daarna wel. Ach, we zien wel. En 30 april is een nationale feestdag voor iedereen.
Vrij van school, vrij van het werk. Dat dan weer wel.
Over werk gesproken. Ik ben inmiddels alweer een paar dagen thuis. Bij thuiskomst lag De Brief op de deurmat. De Brief, die al wekenlang door mijn hoofd zeurde. De Brief waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had.
Volgende keer meer over De Brief.
RIP J. Goedbloed 12-03-'60 /21-4-'11
“ …………..hieronder volgt een korte verklaring over J. Goedbloed, onze vader.
Drie weken geleden is onze vader bij een verschrikkelijk auto-ongeluk in Duitsland om het leven gekomen. Hij reed samen met zijn nieuwe zwager Bas in een hele snelle auto over de A5 bij Riegel, richting Zwarte Woud. In een flauwe bocht verloor Bas de macht over het stuur en is de auto door de vangrail heen geschoten, diverse keren over de kop gevlogen en 30 meter lager tot stilstand gekomen. De bestuurder was op slag dood en onze vader heeft eerst twee dagen in coma gelegen en is daarna rustig in zijn slaap overleden. Mijn zusje Doris zei na de begrafenis nog, dat als onze vader achter het stuur had gezeten, dit vreselijke ongeluk vast niet gebeurd was.
U zult begrijpen, dat deze droeve gebeurtenis ons heel diep geraakt heeft.
Onze vader had diverse wachtwoorden in zijn agenda genoteerd, waaronder dat van Autoweek.nl.
Wij hebben geaarzeld of we wel op zijn account zouden inloggen. Maar omdat onze vader zo vaak liefdevol over zijn lezers gesproken heeft en trots op zijn trouwe fans was, besloten wij het toch te doen. Het leek ons goed u op de hoogte te brengen van deze dramatische ontknoping. Namens de familie Goedbloed, was getekend Gerrit Goedbloed……”
Tot zover een van de nare dromen, die ik hier tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis in Stuttgart heb. Ja, u leest het goed. Joris leeft nog, u kunt weer opgelucht ademhalen. Dat van dat ongeluk is overigens wél waar, maar Bas en ik hebben het allebei gelukkig overleefd. De Bentley niet trouwens, daar zitten meer kreukels in dan in het gezicht van Sonja Barend, dus die is total loss. En het was inderdaad Bas die in die bocht een stuurfoutje maakte. Kan gebeuren..
We liggen allebei aardig in de lappenmand: Bas heeft twee gebroken benen en kneuzingen over zijn hele lijf. Hij ziet zo blauw als destijds André Hazes na drie kratjes Heineken. Ik zelf heb (heeft u een momentje ?) van boven naar beneden een gebroken kaak, twee vermiste voortanden, een gebroken sleutelbeen (links) , een gebroken pols (ook links), een gebroken heup (rechts) en kreukels in mijn colbert.
Bas heeft ook nog eens een flinke tik tegen zijn hoofd gehad, want hij gedraagt zich een beetje vreemd.
Zo vertelt hij allemaal moppen over Duitsers. En dat kun je overal doen, behalve in…Duitsland. Hij heeft een vlotte Duitse babbel, met een onmiskenbaar Rudi Carrell accent. Uitgerekend op 4 mei vertelde hij aan de fysiotherapeut, dat het die dag Dodenherdenking is in Nederland. Dat we de hele dag stilstaan bij de doden uit WW2.
De fysiotherapeut was geschokt en zei ernstig, dat het Duitse volk ook erg geleden heeft in de oorlog en dat er ook in Duitsland honderdduizenden doden zijn gevallen. “Ja” zei Bas toen “dat weten we heus wel in Holland, dat vieren we mórgen….”
Die therapeut hebben we daarna nooit meer gezien.
In het begin was het personeel nog wel begripvol, maar toen Bas aan onze volslanke orthopedisch chirurg vroeg wat het toppunt van recycling was, wilde deze man het overduidelijk niet weten. Niettemin ratelde Bas door en zei: toppunt van recycling is een Duitser die varkensvlees eet. Sinds die flauwe grap krijgt Bas aanzienlijk meer medicijnen en werd hij stukken rustiger.
Geluk bij een ongeluk is, dat Bas en ik een kamer voor ons twee hebben. We hebben dus volop aanspraak aan elkaar. Bas ligt aan het raam en kijkt uit over een grote vijver op de binnenplaats. Gisteren nog vertelde hij, dat er een Duitser in die vijver gevallen was, die vervolgens “Hilfe, Hilfe” riep. Bas had toen zogenaamd naar die Duitser teruggeroepen dat-ie beter zwemmen dan Duits had kunnen leren…..
Vanochtend nog was Astrid aan de beurt: hoe Duitsers een oester openmaken ? “Ja, broertje, dat heb je gisteren ook al gevraagd “ verzuchtte zij “hij klopt hard op de schelp en roept AUFMACHEN….”
Astrid bleek ook onder deze zware omstandigheden een schat: ze zit hier in een hotel vlak bij en komt al drie weken drie keer per dag op bezoek. Ze heeft ook voor me geregeld dat ik sinds vandaag op internet kan. Daarom kan ik nu eindelijk –met één hand- deze update voor u tikken.
Bas en ik hebben veel geluk gehad. Als je de foto’s van de Bentley ziet dan snap je niet dat we daar levend zijn uitgekomen. Bovendien genezen onze breuken erg snel. Minstens drie keer per dag noemen we elkaar een Kalkrijke Jonge God en roepen we dat we daarom zo snel weer aan het opkrabbelen zijn.
Een volgende keer vertel ik u echt over De Brief, ik moet nu ophouden want het menuboekje voor de lunch (ze eten hier ’s middags warm) wordt gebracht en we moeten een Auswahl maken. Het menu is een heel dun schriftje en Bas roept alweer dat dat een kroniek is van 100 jaar Duitse Humor.
Hilfe !
Rijtest Pride Celebrity XL
Zacht zoemend hobbel ik naar het winkelcentrum. Sinds een paar maanden rijd ik daar vrijwel iedere dag naar toe. Nooit op zondag trouwens, want dan is het winkelcentrum gesloten. Ik blijf er meestal een paar uur, op mijn vaste plekje tegenover de Blokker. Van daaruit heb je een mooi overzicht over het winkelend publiek en de lift. Het is een glazen lift en hij wordt intensief gebruikt.
Ik scheur soms met mijn Pride de lift in, het liefst als hij al half vol is. Ik neem dan een flinke aanloop en rem pas in de lift weer af. De mensen moeten dan opzij springen. Dat vind ik leuk.
Maar meestal sta ik op mijn vaste plek. Ook nu. In gedachten noem ik deze plek mijn mijmerplek. Ik heb hier al vele uren gemijmerd. Over hoe ik in deze Pride terecht gekomen ben.
Van wat ik nu ga opschrijven kan ik me vrijwel niets herinneren. Bas en Astrid hebben het me later verteld en ik moet aannemen dat het waar is.
In dat Duitse ziekenhuis bleef Bas zich misdragen. Het personeel ging zelfs zover dat wij tweeën op een grote zaal werden gelegd, tussen allerlei andere patiënten. De hoofdverpleger had de hoop dat Bas zich koest zou houden onder de sociale controle van een volle zaal. Maar het schijnt averechts gewerkt te hebben. Bas werd nog opstandiger.
En toen een verpleegster bij een Duitse patiënt met een Joods keppeltje een zuurstoffles wisselde is het grandioos misgegaan. Bas vroeg haar op dat moment of ze zeker wist dat de fles geen Zyklon B gas bevatte…..
De poep heeft toen echt de ventilator geraakt en Bas en ik zijn van het ene moment op het andere uit het ziekenhuis gegooid. De ziekenhuisdirectie heeft de ANWB alarmcentrale gebeld. Of er twee ambulances konden komen om ons op te halen, und zwar sofort. Ondertussen stonden wij met bed en al buiten op het parkeerterrein te wachten. Naar verluidt heeft dat ruim vier uur geduurd. Gelukkig was het droog.
Van een zorgvuldige medische overdracht kon onder deze omstandigheden geen sprake zijn. Het is zelfs de vraag of onze medische gegevens überhaupt wel aan de ambulancebroeders zijn meegegeven.
En zo lieve lezers kon het gebeuren dat ik in Nederland medicijnen heb gekregen, die niet compatibel waren met de medicijnen die dagelijks in Stuttgart via een infuus mijn bloedbanen binnendruppelden.
Ik zal u de details besparen, maar die verkeerde medicijnen maakten mijn bloed zo dik als brinta-pap. Ik ben er onmiddellijk van in coma geraakt. Na twee weken ben ik uit een lange slaap ontwaakt, maar het leek de artsen toen beter om me nog een maand lang kunstmatig in comateuze toestand te houden.
En daarna ben ik langzaam gaan revalideren. Ik woon nu bij Astrid en heb de beschikking over een privéteam van paramedici, die dagelijks met me trainen. Spreken en schrijven gaat inmiddels erg goed.
Lopen gaat nog moeizaam, maar met mijn Pride Celebrity XL kom ik overal. Bas heeft wat aan de elektromotor zitten sleutelen en de standaardaccu’s vervangen door een serie hele sterke Li-ion batterijen. Mijn Pride heeft nu een actieradius van 30 km. en een topsnelheid van 45 km. per uur.
En dat is hard zat om mee door de supermarkt te racen. Met scherp sturen ben ik binnen de 85 seconden door de AH hier weer bij de kassa. Ondertussen gooi ik dan wat boodschapjes in het zwarte draadmandje voor op de Pride.
Zo’n coma, dat is beslist geen pretje beste mensen. Ik had voortdurend last van terugkerende nachtmerries. De ergste was nog dat ik als een soort pop in zwarte kleren werd gehesen en als crashtest-dummy in de bestuurdersstoel van een Toyota Prius werd vastgegespt. Een Prius, vreselijk ! Wat me het meest bij blijft uit die droom is het verpletterende gevoel in je rug als de auto gelanceerd wordt richting het betonblok…..
De vooruitzichten voor mijn herstel zijn overigens gunstig. De verwachting is dat ik uiteindelijk wel weer 100 % zal opknappen.
Tot zover, want het is nu tijd voor mijn rondje door de AH…….
Joris rijdt met open dakje.
Ik sta te wachten voor een verkeerslicht. Naast mij lacht een frisse dame mij toe. Haar kastanjebruin geverfde haar glanst prachtig in het zachte licht van het herfstzonnetje. Ze kijkt vanuit haar geopende Peugeot 207 CC naar mij en de zeldzame cabrio waarin ik rijd.
Vier carburateurs, twaalf cilinders en het potentieel van 295 paardenkrachten zorgen voor een sonoor brommend geluid. We lachen naar elkaar. Open rijden geeft een gevoel van verbondenheid. Wij weten hoe dat voelt, het geeft een stukje saamhorigheid.
Dan springt het licht op groen en weg ben ik. Ik kan het niet laten om ver voor de troepen uit het asfalt onder de wielen te laten wegschieten. Deze Jaguar E-type OTS serie 3 uit 1972 mag dan wel bijna 40 jaar oud zijn, hij rijdt als nieuw. En hij ziet er smetteloos uit. Dat is ook geen wonder, want het restauratiebedrijf M. heeft er maar liefst 10 jaar over gedaan om deze wagen in concoursstaat te brengen.
De helaas te vroeg overleden echtgenoot van Astrid had deze auto kort voor zijn onverwacht overlijden uit Californië laten importeren en het bedrijf M. carte blanche gegeven om ‘m in topconditie te brengen.
Hoe zou hij zich daarboven voelen, nu 10 jaar later Joris Goedbloed in zijn Jag rond rijdt. Ik schud de gedachte van mij af en vervolg mijn plezierrit in dit vorstelijk voiture.
U heeft een tijd niets van mij vernomen. Er is dan ook veel gebeurd. Om met Bas te beginnen: bij onderzoek in Nederland bleek dat hij als gevolg van onze crash in Duitsland een bloeduitstorting in de hersens had, die tegen een frontale kwab aandrukte. Dat verklaart ook zijn excentriek gedrag in het Duitse ziekenhuis. Een kleine hersenoperatie bracht direct verlichting. Hij doet nu eindelijk weer een beetje normaal, om onze blonde Geert maar eens te citeren.
Ik zelf ben ook voor 95 % opgeknapt. Alle breuken zijn keurig genezen. Ik heb alleen –als gevolg van mijn langdurige coma- nog veel last van concentratieproblemen, Ook het geheugen laat me regelmatig in de steek.
Dat van die medicijnen die van mijn bloed brintapap maakten, bleek een enorme medische misser te zijn van het ziekenhuis in R.
Mijn bevriende advocaat Evert heeft het ziekenhuis dan ook aansprakelijk gesteld. En eerlijk is eerlijk: het ziekenhuis heeft even Apeldoorn gebeld en de letselschaderegeling is daarna snel op gang gekomen. Ik heb mijn eerste voorschot van 35.000 € al binnen. Ieder nadeel heb ze voordeel.
De Mazda mag ik nog tot eind 2011 rijden, dan stopt mijn dienstverband. Double Fork Accountancy USA heeft definitief besloten om zijn Nederlandse vestiging te liquideren.
Gelukkig heb ik al een andere baan: ik word per 01-01-2012 bedrijfsleider bij het bedrijf van mijn zwager Bas. Binnenkort ga ik dan ook een nieuwe lease-auto uitzoeken. Een Peugeot 508, dat lijkt me wel wat voor het dagelijks verkeer.
In het weekeinde kies ik dan wel een snoepje uit de garage van Astrid. Zoals deze Jaguar.
Ik heb de laatste weken weer wat kilometers met de Mazda gemaakt. Ik blijf het een fijne auto vinden waar weinig op is aan te merken.
Wat me wél opvalt is hoe het beeld op de snelwegen is veranderd. Na een paar maanden afwezigheid op ‘s heren wegen valt me nu opeens op hoeveel BPM vrije autootjes je ziet. Ik heb het vooral over de 107-tjes, de C1-tjes en de Aygo’tjes….
Een beetje zielig zijn ze wel. Ik doel dan vooral op de beginnende leaserijders, die alles uit het driepittertje proberen te persen om een beetje mee te komen op de linkerbaan van de snelweg. Ze durven zelfs te bumperkleven !
En chagrijnig dat ze dan worden als ze moeten afremmen en de vaart uit hun koekblikje verdwijnt. Dan duurt het al snel zo’n minuut of vijf voordat ze weer naar 140 km. klimmen. Ik heb absoluut niets tegen deze kleine autootjes, maar ik zou deze vrekkenrijders willen oproepen om de beperkingen van hun voertuigje te accepteren en toch vooral op de rechterbaan te blijven.
Ik spreek jullie snel weer !
Afscheid van de Mazda 6
De Mazda is begin 2012 terug naar de lease-maatschappij gegaan. Daarmee rond ik deze review af.
Mijn eindconclusie: de Mazda is een fijne auto, waar eigenlijk maar twee zaken mis mee zijn:
1) het reservoir van de ruitensproeier is veel te snel leeg. Zoals hierboven beschreven komt dat door de douchepartijen van de xenonverlichting
2) de achterruit van de sedan wordt veel te snel vies. Omdat een wisser ontbreekt heb je bij regen eigenlijk altijd de ruitverwarming nodig. Hierdoor brandt het vuil als het ware in.
Inmiddels heb ik uiteraard ook mijn nieuwe auto: een Peugeot 508 Berline.
Ik zal daar zeer binnenkort een review over beginnen. Op deze site....
Ik spreek jullie !
7,5
- Betrouwbaarheid
- Prestaties
- Comfort
- Kosten
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? misschien
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
