rke
Wegverkenner
Het mobiele leven.
Zou er inmiddels al een app zijn om te leven? Zodat je op het mobieltje kan leven?
Het mobieltje is extreem populair aan het worden. Mensen bouwen hele sociale netwerken op via de mobiele telefoon. En, eerlijk gezegd, het is handig dat ik met een oude vriend kan discussiëren zonder eerst te moeten reizen. Bedenk ook: vrienden worden vaak oude vrienden omdat je de tijd niet hebt om elkaar te ontmoeten.
Toch, mensen hebben een intern prioriteitenlijstje. De menselijke hersencomputer werkt in timesharing modus. Bij verschillende signalen hebben we een lijstje welke signalen het eerst verwerkt worden. Daarnaast zijn er situaties die zonder signaal aandacht opeisen. Bijvoorbeeld ik wandel en de koers gaat recht op een obstakel af. Ik heb dus aandacht nodig om niet tegen het obstakel te lopen.
We begrijpen ieder voor zich prima welke prioriteit deze zaken moeten hebben. Als je de situatie bespreekt van bewegend met iets anders bezig zijn (met het mobieltje prutsen), begrijpt iedereen direct en zonder nadenken dat dit soort mensen extreem dom bezig is. Het bewegen an sich is een situatie die aandacht opeist zonder signalen; dat wil zeggen, de signalen komen niet of (veel te) laat. Een waarheid als een koe en iedere peuter begrijpt al dat dat niet kan. Vaak doordat het kind lachend naar mama knetterhard tegen die lantaarnpaal aanliep die niet opzij wilde springen....
Toch, de menselijke evolutie verliest het van de technische revolutie. Peuters leren niet met de signalen van mobieltjes en telefoons omgaan en aangezien de basisvaardigheden erg jong geleerd worden, snappen volwassenen het maar slecht. Het snappertje van volwassenen werkt nu eenmaal erg slecht, dus vaak zijn er meerdere bots-objecten nodig voordat de volwassene het begrijpt.
Het gevolg is dat volwassenen denken dat zij kunnen kletsen, telefoneren, app-en en allerlei andere dingen terwijl men beweegt. En raar genoeg, deels is dat waar. Ik denk zelf ook beter door te ijsberen.
Maar hoe werkt dat denkproces tijdens het ijsberen dan? Ik denk een paar seconden over een probleem terwijl ik langzaam een bekende route loop die ik vooraf ruwweg verkend heb. Dat moet dus een vertrouwde omgeving zijn, in mijn geval vaak de gang van het kantoor. Na een paar seconde als een zombie rondgelopen te hebben, weet ik dat ik opnieuw de omgeving moet verkennen. Al is het maar om mijn koers bij te stellen. De beweging helpt de doorstroming van vers bloed naar de hersens op gang te houden. En dat opnieuw verkennen dwingt mij dus ook mijn laatste gedachten opnieuw te evolueren, ik heb het probleem even terzijde gelegd en daarmee moet de gedachtegang geëvolueerd worden.
Dit proces heb ik waarschijnlijk al geoptimaliseerd toen mijn problemen zich nog op het niveau van 'hoe zwaar is mijn luier' bevonden - mijn geheugen laat mij ernstig in de steek op dit punt. Later in mijn jeugd kwam daar de telefoon bij. Dat was toen nog een zwart bakelieten gedrocht met een snoer naar de muur wat met een een bel waarmee doden wakker gemaakt konden worden vertelde dat iemand contact met je zocht. De telefoon was de moderne communicatie en werd al snel in prioriteit boven alles gezet. Deze telefoon is geëvolueerd tot een draagbaar computertje waarmee we altijd midden in de sociale groep bent. De hoge prioriteit is gebleven, terwijl iedereen weet dat er heel veel zaken zijn die hogere prioriteit hebben.
Ik ervaar ook het rare verschijnsel dat men er moeite mee heeft dat ik de prioriteit van het mobieltje laag zet. Als ik met vrienden praat, kijkt men raar op wanneer ik niet op het bliepje van telefoon, sms, mail, whatsupp of facebook reageer. Toen ik nog woon-werk op de motor reed, werd het als ongewoon (maar begrijpelijk) ervaren dat ik niet direct reageerde op het geluid van het belsignaal.
Ik denk dat het tijd is om de sociale netwerken opnieuw te evolueren. Wil je face to face sociaal netwerken of wil je digitaal netwerken? Wil je iemand kunnen aanraken of wil je slechts kus-smileys kunnen versturen? Klopt het persoonlijke prioriteitenlijstje nog wel, moet de live-video-mode van feestboek echt gebruikt worden als er iemand dood ligt te bloeden?
Voegt dat iets toe? Heeft het slachtoffer iets aan het filmpje, zit jouw sociale groep daar wel op te wachten?
Zet het mobieltje eens uit. Ik snap dat je even op moet zoeken hoe dat moet, maar probeer het eens. Zoek gelijk de code van je sim-kaart even op, die ga je nodig hebben.
Met dank aan deze inspirator:
Zou er inmiddels al een app zijn om te leven? Zodat je op het mobieltje kan leven?
Het mobieltje is extreem populair aan het worden. Mensen bouwen hele sociale netwerken op via de mobiele telefoon. En, eerlijk gezegd, het is handig dat ik met een oude vriend kan discussiëren zonder eerst te moeten reizen. Bedenk ook: vrienden worden vaak oude vrienden omdat je de tijd niet hebt om elkaar te ontmoeten.
Toch, mensen hebben een intern prioriteitenlijstje. De menselijke hersencomputer werkt in timesharing modus. Bij verschillende signalen hebben we een lijstje welke signalen het eerst verwerkt worden. Daarnaast zijn er situaties die zonder signaal aandacht opeisen. Bijvoorbeeld ik wandel en de koers gaat recht op een obstakel af. Ik heb dus aandacht nodig om niet tegen het obstakel te lopen.
We begrijpen ieder voor zich prima welke prioriteit deze zaken moeten hebben. Als je de situatie bespreekt van bewegend met iets anders bezig zijn (met het mobieltje prutsen), begrijpt iedereen direct en zonder nadenken dat dit soort mensen extreem dom bezig is. Het bewegen an sich is een situatie die aandacht opeist zonder signalen; dat wil zeggen, de signalen komen niet of (veel te) laat. Een waarheid als een koe en iedere peuter begrijpt al dat dat niet kan. Vaak doordat het kind lachend naar mama knetterhard tegen die lantaarnpaal aanliep die niet opzij wilde springen....
Toch, de menselijke evolutie verliest het van de technische revolutie. Peuters leren niet met de signalen van mobieltjes en telefoons omgaan en aangezien de basisvaardigheden erg jong geleerd worden, snappen volwassenen het maar slecht. Het snappertje van volwassenen werkt nu eenmaal erg slecht, dus vaak zijn er meerdere bots-objecten nodig voordat de volwassene het begrijpt.
Het gevolg is dat volwassenen denken dat zij kunnen kletsen, telefoneren, app-en en allerlei andere dingen terwijl men beweegt. En raar genoeg, deels is dat waar. Ik denk zelf ook beter door te ijsberen.
Maar hoe werkt dat denkproces tijdens het ijsberen dan? Ik denk een paar seconden over een probleem terwijl ik langzaam een bekende route loop die ik vooraf ruwweg verkend heb. Dat moet dus een vertrouwde omgeving zijn, in mijn geval vaak de gang van het kantoor. Na een paar seconde als een zombie rondgelopen te hebben, weet ik dat ik opnieuw de omgeving moet verkennen. Al is het maar om mijn koers bij te stellen. De beweging helpt de doorstroming van vers bloed naar de hersens op gang te houden. En dat opnieuw verkennen dwingt mij dus ook mijn laatste gedachten opnieuw te evolueren, ik heb het probleem even terzijde gelegd en daarmee moet de gedachtegang geëvolueerd worden.
Dit proces heb ik waarschijnlijk al geoptimaliseerd toen mijn problemen zich nog op het niveau van 'hoe zwaar is mijn luier' bevonden - mijn geheugen laat mij ernstig in de steek op dit punt. Later in mijn jeugd kwam daar de telefoon bij. Dat was toen nog een zwart bakelieten gedrocht met een snoer naar de muur wat met een een bel waarmee doden wakker gemaakt konden worden vertelde dat iemand contact met je zocht. De telefoon was de moderne communicatie en werd al snel in prioriteit boven alles gezet. Deze telefoon is geëvolueerd tot een draagbaar computertje waarmee we altijd midden in de sociale groep bent. De hoge prioriteit is gebleven, terwijl iedereen weet dat er heel veel zaken zijn die hogere prioriteit hebben.
Ik ervaar ook het rare verschijnsel dat men er moeite mee heeft dat ik de prioriteit van het mobieltje laag zet. Als ik met vrienden praat, kijkt men raar op wanneer ik niet op het bliepje van telefoon, sms, mail, whatsupp of facebook reageer. Toen ik nog woon-werk op de motor reed, werd het als ongewoon (maar begrijpelijk) ervaren dat ik niet direct reageerde op het geluid van het belsignaal.
Ik denk dat het tijd is om de sociale netwerken opnieuw te evolueren. Wil je face to face sociaal netwerken of wil je digitaal netwerken? Wil je iemand kunnen aanraken of wil je slechts kus-smileys kunnen versturen? Klopt het persoonlijke prioriteitenlijstje nog wel, moet de live-video-mode van feestboek echt gebruikt worden als er iemand dood ligt te bloeden?
Voegt dat iets toe? Heeft het slachtoffer iets aan het filmpje, zit jouw sociale groep daar wel op te wachten?
Zet het mobieltje eens uit. Ik snap dat je even op moet zoeken hoe dat moet, maar probeer het eens. Zoek gelijk de code van je sim-kaart even op, die ga je nodig hebben.
Met dank aan deze inspirator:
Blackadder the 5th zei:
