rke
Wegverkenner
Een tweetal jaar geleden werd mijn werkritme van altijd bezig - altijd gevraagd worden voor opdrachten ineens onderbroken. Ik was er aan gewend geraakt dat werkgevers mij graag binnen haalden. Mijn uitspraken werden gewaardeerd en er werd nagedacht of er misschien iets bruikbaars zat in mijn voorstellen.
Ik vind zelf dat ik er door enkele werknemers uitgewerkt ben. Ik werd door het management beschuldigd van te weinig communicatie terwijl de collega's eerder het idee hadden dat ik veel te veel communiceerde. Ik denk zelf dat ik niet genoeg met meepraatte maar te veel tegengas gaf.
Ik ben behoorlijk pragmatisch en ik heb een echte Rotterdamse instelling. Als ik iemand zie prutsen (al is het Wim-Lex himself) kan ik het niet nalaten daar een opmerking over te maken. In mijn verdediging: Ik vind het prima als iemand een terechte opmerking over mijn gepruts maakt. Graag zelfs, dat kan ik gebruiken om mijn kennis aan te vullen.
Een korte opdracht tussendoor bij onze zuiderburen had meer weg van een spoedcursus lijmen en slijmen. En ik ben grandioos gezakt voor het examen. Gezakt met vlag en wimpel, ik kon echt niet meer met chefke door een deur. Ja, door een deur richting de ring 'bel voor de eerste ronde', dat was nog wel gelukt....
Maar nu?
Ik ben ouder (bijna 60) en ik heb diploma's uit de tijd van Ben Hur. Diploma's van cursussen die begonnen met uitleggen wat een computer is. Ik heb ook 30 jaar ervaring en ik heb altijd de ontwikkelingen gevolgd. Maar ervaring.... dat telt niet mee.
Anyway, ik stuur een CV op, de recruiter slingert het CV door een scanner en die software vist er kernwoorden uit. Kernwoorden die de scan-software niet in mijn CV kan terugvinden. En daarom vindt de oude garde van recruiters dat ik deskundig ben (zij kennen opleidingen als AMBI nog) maar de jonge garde zegt al snel 'wasda'?
Ik kan beter een cursus kantklossen vermelden, dat wordt tenminste direct door iedereen als bladvulling opzij geschoven.
Ik solliciteer mezelf dus een slag in de rondte. Ik solliciteer op iedere functie waarvan ik denk dat ik die aan kan en daar zijn zelfs heel eenvoudige baantjes bij. Niets ten nadele van eenvoudig werk, maar ik heb op een sollicitatie een keer letterlijk de vraag gekregen: Wat gaat u doen als een andere werkgever u meer dan het dubbele salaris wil geven? Uiteraard kwam op dat moment mijn Rotterdamse eerlijkheid naar boven en ik heb geantwoord dat ik dan een ontslagbrief zou schrijven.
Fout antwoord, maar welke werknemer gaat een verdubbeling van salaris af slaan? Wees toch eerlijk...
Maar nu?
De wetgever heeft een prachtig doolhof van regeltjes gemaakt om ons van sociale zekerheid te voorzien. Daar zit heel veel werk in en ondanks al dat werk zijn er nog steeds zielige gevallen die nog steeds tussen wal en schip vallen. Maar wat heeft dit nog steeds veranderende doolhof voor mij in petto? Moet ik straks 'mijn huis opeten' en geld wat ik als pensioen gereserveerd had opmaken om met hoge vaste lasten ergens in een achterbuurt een flatje te huren? Het grotendeels afbetaalde huis geconverteerd naar een dikke geldverslindende Mercedes en een garagebox huren om met beunpraktijken wat bij te klussen? Zodat ik later nog steeds een keer met de sleurhut naar Winterswijk op vakantie kan? Of ga ik zielig achter een geranium op mijn kinderen wachten en eten bij de voedselbank scoren?
Een van de meest noodzakelijke bezigheden van een mens is dat hij plannen maakt voor de toekomst. Ik ben dus bezig met cursussen om mijn certificatenverzameling aan te vullen. Natuurlijk zoek ik die cursussen uit waarmee ik misschien ooit als zzp-er, zwartwerker of beun de haas iets kan gaan doen. En ondertussen zo veel mogelijk solliciteren, al is het net een loterij.
Ooit heb ik de jackpot, van de staatsloterij of de arbeidsmarkt. Waar de jackpot vandaan komt maakt mij niet uit, ik weet alleen dat ik er erg blij mee zal zijn. Hoewel, de staatsloterij winnen betekent dat ik nog steeds iets moet gaan bedenken om te doen.
Een garagebedrijf beginnen om mooie klassiekers op te knappen, misschien. Klassiekers zoals de Ford Taunus, de BL Mini, de Renault 4 en de Toyota Tercel. Goed leren lassen, de geheimen van oude technieken doorgronden en lekker opknappen zonder winstoogmerk.
Ik vind zelf dat ik er door enkele werknemers uitgewerkt ben. Ik werd door het management beschuldigd van te weinig communicatie terwijl de collega's eerder het idee hadden dat ik veel te veel communiceerde. Ik denk zelf dat ik niet genoeg met meepraatte maar te veel tegengas gaf.
Ik ben behoorlijk pragmatisch en ik heb een echte Rotterdamse instelling. Als ik iemand zie prutsen (al is het Wim-Lex himself) kan ik het niet nalaten daar een opmerking over te maken. In mijn verdediging: Ik vind het prima als iemand een terechte opmerking over mijn gepruts maakt. Graag zelfs, dat kan ik gebruiken om mijn kennis aan te vullen.
Een korte opdracht tussendoor bij onze zuiderburen had meer weg van een spoedcursus lijmen en slijmen. En ik ben grandioos gezakt voor het examen. Gezakt met vlag en wimpel, ik kon echt niet meer met chefke door een deur. Ja, door een deur richting de ring 'bel voor de eerste ronde', dat was nog wel gelukt....
Maar nu?
Ik ben ouder (bijna 60) en ik heb diploma's uit de tijd van Ben Hur. Diploma's van cursussen die begonnen met uitleggen wat een computer is. Ik heb ook 30 jaar ervaring en ik heb altijd de ontwikkelingen gevolgd. Maar ervaring.... dat telt niet mee.
Anyway, ik stuur een CV op, de recruiter slingert het CV door een scanner en die software vist er kernwoorden uit. Kernwoorden die de scan-software niet in mijn CV kan terugvinden. En daarom vindt de oude garde van recruiters dat ik deskundig ben (zij kennen opleidingen als AMBI nog) maar de jonge garde zegt al snel 'wasda'?
Ik kan beter een cursus kantklossen vermelden, dat wordt tenminste direct door iedereen als bladvulling opzij geschoven.
Ik solliciteer mezelf dus een slag in de rondte. Ik solliciteer op iedere functie waarvan ik denk dat ik die aan kan en daar zijn zelfs heel eenvoudige baantjes bij. Niets ten nadele van eenvoudig werk, maar ik heb op een sollicitatie een keer letterlijk de vraag gekregen: Wat gaat u doen als een andere werkgever u meer dan het dubbele salaris wil geven? Uiteraard kwam op dat moment mijn Rotterdamse eerlijkheid naar boven en ik heb geantwoord dat ik dan een ontslagbrief zou schrijven.
Fout antwoord, maar welke werknemer gaat een verdubbeling van salaris af slaan? Wees toch eerlijk...
Maar nu?
De wetgever heeft een prachtig doolhof van regeltjes gemaakt om ons van sociale zekerheid te voorzien. Daar zit heel veel werk in en ondanks al dat werk zijn er nog steeds zielige gevallen die nog steeds tussen wal en schip vallen. Maar wat heeft dit nog steeds veranderende doolhof voor mij in petto? Moet ik straks 'mijn huis opeten' en geld wat ik als pensioen gereserveerd had opmaken om met hoge vaste lasten ergens in een achterbuurt een flatje te huren? Het grotendeels afbetaalde huis geconverteerd naar een dikke geldverslindende Mercedes en een garagebox huren om met beunpraktijken wat bij te klussen? Zodat ik later nog steeds een keer met de sleurhut naar Winterswijk op vakantie kan? Of ga ik zielig achter een geranium op mijn kinderen wachten en eten bij de voedselbank scoren?
Een van de meest noodzakelijke bezigheden van een mens is dat hij plannen maakt voor de toekomst. Ik ben dus bezig met cursussen om mijn certificatenverzameling aan te vullen. Natuurlijk zoek ik die cursussen uit waarmee ik misschien ooit als zzp-er, zwartwerker of beun de haas iets kan gaan doen. En ondertussen zo veel mogelijk solliciteren, al is het net een loterij.
Ooit heb ik de jackpot, van de staatsloterij of de arbeidsmarkt. Waar de jackpot vandaan komt maakt mij niet uit, ik weet alleen dat ik er erg blij mee zal zijn. Hoewel, de staatsloterij winnen betekent dat ik nog steeds iets moet gaan bedenken om te doen.
Een garagebedrijf beginnen om mooie klassiekers op te knappen, misschien. Klassiekers zoals de Ford Taunus, de BL Mini, de Renault 4 en de Toyota Tercel. Goed leren lassen, de geheimen van oude technieken doorgronden en lekker opknappen zonder winstoogmerk.
