Guest
[size=large]Wanneer wordt autorijden een gewoonte?[/size]
Blind typen is een merkwaardige vaardigheid. Met 26 letters en allerhande leestekens om steeds uit te moeten kiezen lijkt het, als je erover nadenkt, vrijwel onmogelijk om intuïtief en zonder erbij na te denken blind te typen. Toch kunnen de meeste mensen het. Deze zin kan ik bijvoorbeeld moeiteloos natypen op een lege tafel, op het tafelblad tikkend alsof er een toetsenbord op ligt. Om dit te kunnen, zul je eerst een leerproces moeten ondergaan. Voordat je blind kunt typen, moet je nadenken bij wat je doet en je volledig concentreren op het toetsenbord. Pas later gaat het vanzelf. Hetzelfde geldt voor schrijven met de hand of het precies kunnen mikken van een basketbal. Ook het leren bespelen van een instrument gaat vaak zo. Allemaal vaardigheden die, als je erover nadenkt, ingewikkeld lijken, maar uiteindelijk tweede natuur worden.
Ook autorijden valt in deze categorie. Tenminste, dat denk en hoop ik. Na een paar lessen heb ik het kunstje redelijk onder de knie, het gaat doorgaans soepel. Toch ben ik natuurlijk nog lang niet klaar om alleen op weg gestuurd te worden. Zolang er geen verrassingen zijn gaat het rijden voorspoedig, maar bij de minste afwijking van het voorspelbare gaat er iets fout. Als er een tractor de weg oprijdt slaat eerst de paniek toe, pas dan handel ik. Bij manoeuvres die afwijken van de reguliere flow van het rijden gaat er altijd wat fout, vaak vergeet ik iets simpels als op tijd terugschakelen om weer verder te gaan. Ik heb simpelweg niet genoeg ervaring om meteen te weten hoe ik moet reageren. Ook als mijn aandacht van het rijden wordt afgehouden, gaat er onvermijdelijk iets fout. Aan het einde van mijn vorige les moest ik de auto voor mijn huis parkeren. Omdat er twee bekenden op de stoep liepen, werd ik meteen daardoor afgeleid en liet ik de auto afslaan.
Is dit de normale gang van zaken? Het lijkt me wel. Zoals bij veel vaardigheden, is dit gewoon een deel van het leerproces. Nu is autorijden nog iets nieuws, iets wat je volledige aandacht vergt. Na een les van zo’n anderhalf uur ben ik moe en zelfs een klein beetje bezweet van het concentreren. Uiteindelijk wordt het iets wat je intuïtief en op gevoel doet, iets waarbij afleiding je niet stoort en je makkelijk een gesprek kunt voeren terwijl je bezig bent. Ik zie het bij volwassenen in mijn omgeving, mensen rijden auto zonder er verder bij na te denken. Det is iets dat met ervaring komt.
De vraag is: hoe lang duurt dat? Sommige dingen worden namelijk al vroeg een gewoonte. Bijvoorbeeld het sturen; al vrij snel leerde ik een sportieve manier van hoepelen aan, en het loslaten van het stuur na een scherpe bocht, zodat het wiel zichzelf centreert. Schakelen denk ik al niet meer bij na. Te ver naar rechts rijden op de weg, wat ik in het begin vaak deed, gebeurt ook nauwelijks meer. Maar bijvoorbeeld het gebruiken van de richtingaanwijzer op rotondes, de hellingproef of het kijken in de spiegels zijn dingen waar ik actief bij moet nadenken. Hoe lang duurt het voordat dat ook normaal wordt?
Tot slot zijn er nog de slechte gewoontes. Het is zo dat gewoontes moeilijk zijn om aan te leren, maar ze zijn nog moeilijker om af te leren. Het ouderwetse maar veilige doorgeven van het stuur is eigenlijk veel beter dan mijn sportief bedoelde gehoepel, dat heeft mijn rijinstructeur meermaals gezegd, maar het afleren van mijn huidige stuurtechniek is bijzonder moeilijk. De instructeur van mijn moeder zei ooit niet voor niets dat hij liever compleet onervaren leerlingen had, dan boerenjongens die al op vroege leeftijd rondscheurden op het erf. Die hebben allerlei rijgewoontes die ze eerst moeten afleren.
Ik heb geen enkele twijfel dat het uiteindelijk goed gaat komen, maar uit ongeduldigheid vraag ik het me toch af: wanneer wordt autorijden gewoon?
Blind typen is een merkwaardige vaardigheid. Met 26 letters en allerhande leestekens om steeds uit te moeten kiezen lijkt het, als je erover nadenkt, vrijwel onmogelijk om intuïtief en zonder erbij na te denken blind te typen. Toch kunnen de meeste mensen het. Deze zin kan ik bijvoorbeeld moeiteloos natypen op een lege tafel, op het tafelblad tikkend alsof er een toetsenbord op ligt. Om dit te kunnen, zul je eerst een leerproces moeten ondergaan. Voordat je blind kunt typen, moet je nadenken bij wat je doet en je volledig concentreren op het toetsenbord. Pas later gaat het vanzelf. Hetzelfde geldt voor schrijven met de hand of het precies kunnen mikken van een basketbal. Ook het leren bespelen van een instrument gaat vaak zo. Allemaal vaardigheden die, als je erover nadenkt, ingewikkeld lijken, maar uiteindelijk tweede natuur worden.
Ook autorijden valt in deze categorie. Tenminste, dat denk en hoop ik. Na een paar lessen heb ik het kunstje redelijk onder de knie, het gaat doorgaans soepel. Toch ben ik natuurlijk nog lang niet klaar om alleen op weg gestuurd te worden. Zolang er geen verrassingen zijn gaat het rijden voorspoedig, maar bij de minste afwijking van het voorspelbare gaat er iets fout. Als er een tractor de weg oprijdt slaat eerst de paniek toe, pas dan handel ik. Bij manoeuvres die afwijken van de reguliere flow van het rijden gaat er altijd wat fout, vaak vergeet ik iets simpels als op tijd terugschakelen om weer verder te gaan. Ik heb simpelweg niet genoeg ervaring om meteen te weten hoe ik moet reageren. Ook als mijn aandacht van het rijden wordt afgehouden, gaat er onvermijdelijk iets fout. Aan het einde van mijn vorige les moest ik de auto voor mijn huis parkeren. Omdat er twee bekenden op de stoep liepen, werd ik meteen daardoor afgeleid en liet ik de auto afslaan.
Is dit de normale gang van zaken? Het lijkt me wel. Zoals bij veel vaardigheden, is dit gewoon een deel van het leerproces. Nu is autorijden nog iets nieuws, iets wat je volledige aandacht vergt. Na een les van zo’n anderhalf uur ben ik moe en zelfs een klein beetje bezweet van het concentreren. Uiteindelijk wordt het iets wat je intuïtief en op gevoel doet, iets waarbij afleiding je niet stoort en je makkelijk een gesprek kunt voeren terwijl je bezig bent. Ik zie het bij volwassenen in mijn omgeving, mensen rijden auto zonder er verder bij na te denken. Det is iets dat met ervaring komt.
De vraag is: hoe lang duurt dat? Sommige dingen worden namelijk al vroeg een gewoonte. Bijvoorbeeld het sturen; al vrij snel leerde ik een sportieve manier van hoepelen aan, en het loslaten van het stuur na een scherpe bocht, zodat het wiel zichzelf centreert. Schakelen denk ik al niet meer bij na. Te ver naar rechts rijden op de weg, wat ik in het begin vaak deed, gebeurt ook nauwelijks meer. Maar bijvoorbeeld het gebruiken van de richtingaanwijzer op rotondes, de hellingproef of het kijken in de spiegels zijn dingen waar ik actief bij moet nadenken. Hoe lang duurt het voordat dat ook normaal wordt?
Tot slot zijn er nog de slechte gewoontes. Het is zo dat gewoontes moeilijk zijn om aan te leren, maar ze zijn nog moeilijker om af te leren. Het ouderwetse maar veilige doorgeven van het stuur is eigenlijk veel beter dan mijn sportief bedoelde gehoepel, dat heeft mijn rijinstructeur meermaals gezegd, maar het afleren van mijn huidige stuurtechniek is bijzonder moeilijk. De instructeur van mijn moeder zei ooit niet voor niets dat hij liever compleet onervaren leerlingen had, dan boerenjongens die al op vroege leeftijd rondscheurden op het erf. Die hebben allerlei rijgewoontes die ze eerst moeten afleren.
Ik heb geen enkele twijfel dat het uiteindelijk goed gaat komen, maar uit ongeduldigheid vraag ik het me toch af: wanneer wordt autorijden gewoon?
. Pas als je veel rijdt en km's hebt gemaakt wordt het een automatisme. Want het is niet alleen de techniek, het is ook het verkeer. En daarvoor moet je km's maken.
