rke
Wegverkenner
Ik heb vaak genoeg gehoord dat je een project moet afsluiten met een een evaluatie. Laat ik het project 2018 met een evaluatie afsluiten zodat ik in het project 2019 betere beslissingen kan nemen.
Ik ben 2018 begonnen met een opdracht in Brussel. Een nogal aparte opdracht waar men mij uitnodigde op basis van andere kwalificaties dan het werk wat men voor mij in gedachten had. Ik moest voor deze opdracht ook - raar genoeg - ZZP-er zijn, zelfs een payroll-constructie was niet acceptabel.
Goed, de mensen van de kamer van koophandel willen je best op gang helpen en een vriend van mij had nog een oude Peugeot 106 PTJ staan. Ik dus heen een weer crossen met mooie plannen een studentenkamertje in Brussel te regelen.
Helaas, een studentenkamer in Brussel.... kost meer dan mijn maandsalaris en kan je alleen verkrijgen door het afschieten van een andere gastarbeider. Ik bleef dus heen en weer rijden door de prachtige chaos van Brusselaars die verwoede pogingen doen hun botsdoosje efficiënt te verfrommelen. En het werk... het was niet de uitdaging die ik zocht, een "type-geit" van Randstad had beter werk kunnen leveren dan ik. Na drie weken heb ik de handdoek in de ring gegooid met allerlei rare consequenties omdat ik zzp-er was. Een Nederlandse zzp-er zelfs, tot grote teleurstelling van de betrokken Belgen.
Wat heb ik hiervan geleerd?
1- Dagelijks 300 km naast 8 uur werk is zo inspannend dat ik die gekkigheid aan jonkies moet overlaten.
2- Verenigd Europa? Als Nederlander werken in België is erg lastig en je zal veel rare situaties meemaken (andersom ook, trouwens).
3- De Belgen zijn een heel ander volk dan Nederlanders. Geen wonder dat er een grens is en die moeten we in ere houden.
Maar na een korte periode van Koos Werkloos spelen kon ik toch weer in Brussel aan de gang. Ik heb een werkgever gevonden die een mooie kamer in Brussel regelde met een garage onder het huis. En werk waar ik mijn tanden op stuk kon bijten, zo leek het.
De kamer was er mooi, inmiddels had ik de 106 verkocht en een Clio teruggekocht en de Clio paste zelfs in de garage. Met een centimeter ruimte naast de spiegels, als de antenne er af geschroefd was en met de neus erg schuin naar beneden (vloer liep bijna 20 graden schuin naar beneden). De duur betaalde parkeergarage was veel prettiger parkeren. Het werk was niet moeilijk, met mijn dertig jaar ervaring kon ik met gemak de collega's plagen door ruim binnen planning te blijven.
Brussel is wel een eenzame stad. Men schijnt er Nederlands en Frans te spreken maar in praktijk ben je blij dat mensen iets verstaan van Nederlands, Frans, Duits of Engels. Erg veel mensen wonen er tijdelijk en de mensen die er permanent wonen zijn zo hard bezig met leven volgens een - mij onbekende - norm zo strikt dat er zelfs personeel ingehuurd wordt om de kinderen of de hond uit te laten. Mensen dragen kleding volgens een nog niet bekende mode en zijn zelfs trots op hun soms belachelijke uiterlijk. De smartphone is zo ingeburgerd dat je er zonder schermpje echt niet bij hoort (zelfs de zwervers hebben een smartphone) maar zo maar iemand op straat aanspreken doe je eigenlijk niet. In de maanden dat ik er gewoond heb, heb ik mijn conditie op peil gehouden met wandelen en ik ben diverse keren op straat aangesproken. Een keer met de vraag waar het station was, een keer in brussels-frans zodat ik niet begreep wat er gezegd werd en heel vaak door bedelaars met woorden als faim, manger en l'argent.
Ik vond het een trieste, eenzame stad en ik heb geleerd dat dit niet mijn natuurlijke omgeving is.
Gelukkig wist mijn werkgever een contract in de buurt te regelen - op zeventig kilometer afstand. Een tijdelijke klus die ver buiten mijn comfortzone ligt maar ik ben blij van Brussel verlost te zijn.
Privé is 2018 een jaar van het laatste uithuilen en het opbouwen van de nieuwe relatie geweest. Mede door de afstand tussen mij en mijn vriendin leer je elkaar waarderen. Daarnaast heeft het Remi-gevoel tot gevolg dat je over andere zaken rustig kan nadenken. Ik heb een bed-and-breakfast roadtrip vakantie leren waarderen en ik heb geleerd dat ik nu vier kinderen heb in plaats van twee. Kindertjes die met dertig lentes toch aandacht nodig hebben en dit dan gewoon opeisen.
Qua auto's is 2018 een apart jaar geweest. Ik ben altijd iemand geweest voor wie een auto op een pantoffel lijkt. Nieuw zit hij niet lekker en er zitten nog geen beschadigingen op. Ik rij dus meestal zo lang met auto's door dat of de leasemaatschappij zegt dat het nu wel genoeg geweest is of dat zelfs een sloper zijn neus voor het overblijfsel optrekt.
Maar 2018 was een uitzondering. De Peugeot 106 PTJ heb ik opgeknapt en binnen een paar maanden verkocht/weggegeven. De Clio heb ik nog geen jaar maar in dit tempo draai ik er veertigduizend per jaar mee. Ondertussen ben ik de Polo aan het opknappen in amateur-tempo (iedere maand een schroefje) en de Seicento wordt de laatste tijd compleet afgebeuld (lees, hij komt af en toe uit het parkeervak). De rally-club heeft dit jaar weinig aan mij gehad. Op kritieke momenten zat ik in Brussel en de rally-auto is zo goed als klaar.
2018 is ook het jaar van het grote uitvliegen uit het ouderlijk nest. Terwijl ik in Brussel op kamers woonde, vloog mijn jongste dochter uit voor haar studie. Naar Amerika, daarna naar Londen en er worden al weer nieuwe plannen voor verweggistan gemaakt.
De oudste kreeg het idee weer terug te keren op het ouderlijk nest om kort daarna aan een wereldreis te gaan beginnen. Op dit moment is zij in Australie aan het 'backpacken' met een camper. Zij geniet er echt van, zelfs op de foto's is het duidelijk zichtbaar. Maar daarom was 2018 voor de katten en de koi's ook een jaar van eenzaamheid.
Mijn huis is de laatste tijd dus onregelmatig bewoond en nu heeft mijn vriendin ook nog eens besloten mijn vertrouwde nestje te moderniseren. Geen-gezicht negentienzestig er uit en geen-gezicht twintignegentien er in. Op straffe van emigreren naar het dorp waar zij woont... Spijkcity.
Zodat ik mijn kinderen en cadeaukinderen dit beroemde liedje kan leren. Ik ben nog niet overtuigd van de voordelen van deze emigratie maar zoals velen van jullie weten kunnen vrouwen heel overtuigend zijn in hun argumenten. Ik dreig het onderspit te delven, zoals menige man in een relatie.
Als we het over mijn auto's en de buurt hebben, raak ik ook steeds meer in het verdomhoekje. Er zijn hier mensen komen wonen die bezwaar hebben tegen een oudere auto en sinds kort heeft een van de buren zelfs een accubak aangeschaft. Ik ben benieuwd wanneer de laadpaal komt. Een andere enkeling vindt raar genoeg het parkeerplaatsje bij mijn huis aantrekkelijker dan de oprit voor de eigen garage. Aan de andere kant roepen andere buren dat ik eigenlijk wel gelijk heb met doorrijden met het oude barrel en dus zie je groeiend verschil tussen dure nieuwe botsdozen en oude barrels. De middenzone (auto's tussen 5 en 10 jaar oud) wordt steeds kleiner. Men gaat ook steeds verder in het inpikken van het laatste parkeerplekje, het parkeren buiten de vakken en ruziën over parkeerdeukjes en weinig ruimte om in te stappen. Niet iedereen schijnt lenig genoeg te zijn om via de achterklep achter het stuur te kruipen en een deuk in een nieuwe Juke schijnt veel ernstiger te zijn dan in een oude, klassieke Polo.
Wat gaat 2019 brengen?
Misschien ander werk, het blijft kriebelen weer te veranderen.
Misschien een andere bolide, zelfs een Clio heeft een eindige levensduur en hij wordt wel erg grondig gebruikt.
Wat meer sporten - in praktijk denk ik aan het tempo van voor de kerst weer oppakken.
Wat meer fietsen, mijn vriendin houdt ook wel van een rondje fietsen en mijn cadeauzoon is van het type 'stamp die trappers naar beneden en geef die oude man een uitdaging'. Ik zou het erg leuk vinden hem lik op stuk te geven maar mijn zestig lentes werken als een half lege fietsband.
Misschien toch emigreren naar Spijkcity.
Qua vakanties is het nog erg onzeker. We denken aan een lange sleurhut-reis maar er dreigt een kostenpost aan haar huis waardoor het misschien een erg korte sleurhut-reis gaat worden.
Ik ben 2018 begonnen met een opdracht in Brussel. Een nogal aparte opdracht waar men mij uitnodigde op basis van andere kwalificaties dan het werk wat men voor mij in gedachten had. Ik moest voor deze opdracht ook - raar genoeg - ZZP-er zijn, zelfs een payroll-constructie was niet acceptabel.
Goed, de mensen van de kamer van koophandel willen je best op gang helpen en een vriend van mij had nog een oude Peugeot 106 PTJ staan. Ik dus heen een weer crossen met mooie plannen een studentenkamertje in Brussel te regelen.
Helaas, een studentenkamer in Brussel.... kost meer dan mijn maandsalaris en kan je alleen verkrijgen door het afschieten van een andere gastarbeider. Ik bleef dus heen en weer rijden door de prachtige chaos van Brusselaars die verwoede pogingen doen hun botsdoosje efficiënt te verfrommelen. En het werk... het was niet de uitdaging die ik zocht, een "type-geit" van Randstad had beter werk kunnen leveren dan ik. Na drie weken heb ik de handdoek in de ring gegooid met allerlei rare consequenties omdat ik zzp-er was. Een Nederlandse zzp-er zelfs, tot grote teleurstelling van de betrokken Belgen.
Wat heb ik hiervan geleerd?
1- Dagelijks 300 km naast 8 uur werk is zo inspannend dat ik die gekkigheid aan jonkies moet overlaten.
2- Verenigd Europa? Als Nederlander werken in België is erg lastig en je zal veel rare situaties meemaken (andersom ook, trouwens).
3- De Belgen zijn een heel ander volk dan Nederlanders. Geen wonder dat er een grens is en die moeten we in ere houden.
Maar na een korte periode van Koos Werkloos spelen kon ik toch weer in Brussel aan de gang. Ik heb een werkgever gevonden die een mooie kamer in Brussel regelde met een garage onder het huis. En werk waar ik mijn tanden op stuk kon bijten, zo leek het.
De kamer was er mooi, inmiddels had ik de 106 verkocht en een Clio teruggekocht en de Clio paste zelfs in de garage. Met een centimeter ruimte naast de spiegels, als de antenne er af geschroefd was en met de neus erg schuin naar beneden (vloer liep bijna 20 graden schuin naar beneden). De duur betaalde parkeergarage was veel prettiger parkeren. Het werk was niet moeilijk, met mijn dertig jaar ervaring kon ik met gemak de collega's plagen door ruim binnen planning te blijven.
Brussel is wel een eenzame stad. Men schijnt er Nederlands en Frans te spreken maar in praktijk ben je blij dat mensen iets verstaan van Nederlands, Frans, Duits of Engels. Erg veel mensen wonen er tijdelijk en de mensen die er permanent wonen zijn zo hard bezig met leven volgens een - mij onbekende - norm zo strikt dat er zelfs personeel ingehuurd wordt om de kinderen of de hond uit te laten. Mensen dragen kleding volgens een nog niet bekende mode en zijn zelfs trots op hun soms belachelijke uiterlijk. De smartphone is zo ingeburgerd dat je er zonder schermpje echt niet bij hoort (zelfs de zwervers hebben een smartphone) maar zo maar iemand op straat aanspreken doe je eigenlijk niet. In de maanden dat ik er gewoond heb, heb ik mijn conditie op peil gehouden met wandelen en ik ben diverse keren op straat aangesproken. Een keer met de vraag waar het station was, een keer in brussels-frans zodat ik niet begreep wat er gezegd werd en heel vaak door bedelaars met woorden als faim, manger en l'argent.
Ik vond het een trieste, eenzame stad en ik heb geleerd dat dit niet mijn natuurlijke omgeving is.
Gelukkig wist mijn werkgever een contract in de buurt te regelen - op zeventig kilometer afstand. Een tijdelijke klus die ver buiten mijn comfortzone ligt maar ik ben blij van Brussel verlost te zijn.
Privé is 2018 een jaar van het laatste uithuilen en het opbouwen van de nieuwe relatie geweest. Mede door de afstand tussen mij en mijn vriendin leer je elkaar waarderen. Daarnaast heeft het Remi-gevoel tot gevolg dat je over andere zaken rustig kan nadenken. Ik heb een bed-and-breakfast roadtrip vakantie leren waarderen en ik heb geleerd dat ik nu vier kinderen heb in plaats van twee. Kindertjes die met dertig lentes toch aandacht nodig hebben en dit dan gewoon opeisen.
Qua auto's is 2018 een apart jaar geweest. Ik ben altijd iemand geweest voor wie een auto op een pantoffel lijkt. Nieuw zit hij niet lekker en er zitten nog geen beschadigingen op. Ik rij dus meestal zo lang met auto's door dat of de leasemaatschappij zegt dat het nu wel genoeg geweest is of dat zelfs een sloper zijn neus voor het overblijfsel optrekt.
Maar 2018 was een uitzondering. De Peugeot 106 PTJ heb ik opgeknapt en binnen een paar maanden verkocht/weggegeven. De Clio heb ik nog geen jaar maar in dit tempo draai ik er veertigduizend per jaar mee. Ondertussen ben ik de Polo aan het opknappen in amateur-tempo (iedere maand een schroefje) en de Seicento wordt de laatste tijd compleet afgebeuld (lees, hij komt af en toe uit het parkeervak). De rally-club heeft dit jaar weinig aan mij gehad. Op kritieke momenten zat ik in Brussel en de rally-auto is zo goed als klaar.
2018 is ook het jaar van het grote uitvliegen uit het ouderlijk nest. Terwijl ik in Brussel op kamers woonde, vloog mijn jongste dochter uit voor haar studie. Naar Amerika, daarna naar Londen en er worden al weer nieuwe plannen voor verweggistan gemaakt.
De oudste kreeg het idee weer terug te keren op het ouderlijk nest om kort daarna aan een wereldreis te gaan beginnen. Op dit moment is zij in Australie aan het 'backpacken' met een camper. Zij geniet er echt van, zelfs op de foto's is het duidelijk zichtbaar. Maar daarom was 2018 voor de katten en de koi's ook een jaar van eenzaamheid.
Mijn huis is de laatste tijd dus onregelmatig bewoond en nu heeft mijn vriendin ook nog eens besloten mijn vertrouwde nestje te moderniseren. Geen-gezicht negentienzestig er uit en geen-gezicht twintignegentien er in. Op straffe van emigreren naar het dorp waar zij woont... Spijkcity.
Zodat ik mijn kinderen en cadeaukinderen dit beroemde liedje kan leren. Ik ben nog niet overtuigd van de voordelen van deze emigratie maar zoals velen van jullie weten kunnen vrouwen heel overtuigend zijn in hun argumenten. Ik dreig het onderspit te delven, zoals menige man in een relatie.
Als we het over mijn auto's en de buurt hebben, raak ik ook steeds meer in het verdomhoekje. Er zijn hier mensen komen wonen die bezwaar hebben tegen een oudere auto en sinds kort heeft een van de buren zelfs een accubak aangeschaft. Ik ben benieuwd wanneer de laadpaal komt. Een andere enkeling vindt raar genoeg het parkeerplaatsje bij mijn huis aantrekkelijker dan de oprit voor de eigen garage. Aan de andere kant roepen andere buren dat ik eigenlijk wel gelijk heb met doorrijden met het oude barrel en dus zie je groeiend verschil tussen dure nieuwe botsdozen en oude barrels. De middenzone (auto's tussen 5 en 10 jaar oud) wordt steeds kleiner. Men gaat ook steeds verder in het inpikken van het laatste parkeerplekje, het parkeren buiten de vakken en ruziën over parkeerdeukjes en weinig ruimte om in te stappen. Niet iedereen schijnt lenig genoeg te zijn om via de achterklep achter het stuur te kruipen en een deuk in een nieuwe Juke schijnt veel ernstiger te zijn dan in een oude, klassieke Polo.
Wat gaat 2019 brengen?
Misschien ander werk, het blijft kriebelen weer te veranderen.
Misschien een andere bolide, zelfs een Clio heeft een eindige levensduur en hij wordt wel erg grondig gebruikt.
Wat meer sporten - in praktijk denk ik aan het tempo van voor de kerst weer oppakken.
Wat meer fietsen, mijn vriendin houdt ook wel van een rondje fietsen en mijn cadeauzoon is van het type 'stamp die trappers naar beneden en geef die oude man een uitdaging'. Ik zou het erg leuk vinden hem lik op stuk te geven maar mijn zestig lentes werken als een half lege fietsband.
Misschien toch emigreren naar Spijkcity.
Qua vakanties is het nog erg onzeker. We denken aan een lange sleurhut-reis maar er dreigt een kostenpost aan haar huis waardoor het misschien een erg korte sleurhut-reis gaat worden.
Schatten is altijd lastiger omdat ik je leeftijd weet maar toch.
