rke
Wegverkenner
Het is weer eens zo ver.
Onderzoek (het spelletje waarmee je werkelijke alle onzin recht kan praten) heeft aangetoond dat slechts 3% van de 50+ers na ontslag weer met een vaste baan aan het werk komt. Nu werkte ik afgelopen jaren als gedetacheerde op contractbasis (arbeidscontract voor de duur van het project) en daarmee heb ik de laatste tijd links en rechts wel een opdrachtje kunnen scoren. Korte opdrachten, vaak in België. België waar je slechts 180 dagen mag werken als Nederlandse werknemer. Na die 180 dagen is de werkgever verplicht loonbelasting en sociale lasten af te dragen aan de Belgische overheid, wat een Belgische salarisadministratie tot gevolg heeft en waar een klein bedrijf niet aan wil beginnen.
Sinds afgelopen oktober heb ik weer een langere vakantie zonder muntjes voor de boeg, maar dit keer is het toch anders. Tot 1 januari was het volkomen stilte op de arbeidsmarkt. Ja, er stonden advertenties en ik ben zelfs naar evenementen geweest om werk als app-developer, vrachtwagenchauffeur of buschauffeur te krijgen. Het was een absolute stilte, van een kleine 50 reële sollicitaties was er een enkeling die een arbeidscontract overwogen heeft om de sollicitatie met de opmerking "je kan ergens anders vast veel meer verdienen" af te breken. Zelfs mijn Belgische kennissen konden met moeite een uitnodiging scoren die resulteerde in een "nee dankzij radiostilte" na een derdegraads verhoor in twee stappen. Het schijnt dat de KBC - een grotere bank in België - een koerswijziging voor haar IT heeft ingezet waardoor veel mensen met mijn kennis en ervaring er uit gegooid zijn.
Sinds 1 januari 2020 is er de wet arbeid in balans. Wie wat langer op deze blauwe bol rondgezworven heeft, weet dat als de overheid zich er mee gaat bemoeien, je dan maar beter uit de vuurlinie kan blijven. De maatregelen zijn vaak nogal "overdadig", zeg maar. Ik noem de diesel"problematiek" maar als voorbeeld, je wordt als trouwe dieselrijder tegenwoordig gezien als een soort Holleeder van de openbare weg. Straks moet je nog gratis mondkapjes op je kofferbak leggen voor zielige passanten terwijl alle filters en katalysatoren van jouw hightech diesel machine de lucht schoner maken dan het was voordat het de machine in ging.
Deze keer sta ik weer eens midden in de vuurlinie. In de vuurlinie omdat ik altijd als tijdelijke werknemer gewerkt heb, in de vuurlinie omdat ik meerdere oudere auto's (op benzine notabene, gatsiederrie) bezit, in de vuurlinie omdat ik een oudere werkzoekende ben en misschien ook nog in een andere vuurlinie. De vuurlinie van de echte, ouderwetse mainframes waar enkele bedrijven als een Neptunus met de ijzeren drietand regeren - en met die vork ook zeer gepeperde rekeningen schrijven.
De bank, waar ik vroeger met plezier gewerkt heb, maakt mij met rode cijfertjes subtiel duidelijk dat ik iets moet gaan doen aan mijn uitgavepatroon. Mijn uitgavepatroon waar ik vooral iets aan kan doen door mijn verzameling vervoersmiddelen in te krimpen. Ik kan er enkele verkopen, ik kan enkele tijdelijk schorsen, ik kan een oude tweetaktscooter naar de sloop brengen maar ik zou er toch graag minimaal een houden. Bij vrijwel iedere sollicitatie wordt gevraagd of je "eigen vervoer" hebt en daarmee bedoelen ze geen hardly trapson, gazelluf of de grote gele veecontainer van de NS.
En; ik zou het werk wat ik vroeger als tijdelijke kracht deed graag weer oppakken maar er zijn meer mensen die hetzelfde kunstje kennen. Meer mensen die ook vissen in dezelfde lege poel van ooit permanent-tijdelijke opdrachten. Opdrachten die vroeger jaren duurden, het gekste wat ik ooit gehoord heb is een detacheringsopdracht van meer dan 40 jaar bij een klant.
Een bekende uitspraak is: Er is niets zo permanent als een tijdelijke oplossing.
Ik sprak recent en informeel de eigenaar van een schoonmaakbedrijf en we spraken over het in dienst nemen of hebben van oudere werknemers. Deze ondernemer was niet positief over al zijn werknemers en in het bijzonder niet positief over oudere werknemers. Hij is o.a. opgezadeld met een oudere werknemer die regelmatig al kauwend weet te vertellen dat hij een enorm overgewicht heeft. Dit overgewicht wordt volgens hem veroorzaakt omdat afvallen niet lukt en bewegen niet kan vanwege zijn oude, arme gewrichtjes die niet tegen het springen van 150 kg kunnen. De beste man is willens en wetens hard onderweg naar een erg korte oude dag maar ondertussen mag de werkgever al zijn uitvallen betalen.
Deze ondernemer was naar mij heel eerlijk in het niet aannemen van ouder personeel en zelfs mijn argument dat ik in de laatste jaren slechts een handvol ziektedagen heb staan kon hem niet overtuigen. Hij besefte wel dat dit gedrag "discriminatie" is maar zijn argument is dat hij een bedrijf runt en geen filantropische instelling. Ziektedagen, ontslag, langdurig herstel, minder productiviteit geven nu eenmaal forse kosten die een werkgever niet prettig vindt.
Wat gaat de houding van werkgevers zijn naar deze wet die tijdelijk werk tegen wil gaan? De wet WAB zal ook gevolgen hebben voor werknemers die een "vast contract" hebben. Bedrijven hebben een slecht voorspelbare hoeveelheid personeel nodig en soms is er meer personeel nodig. Vandaag zijn deze drie werknemers mans genoeg voor het werk, morgen ligt er gewoon te veel werk voor deze drie. Eigenlijk hebben bedrijven een wisselende hoeveelheid werk waarvoor de manager inschat dat Japie, Achmed en Jan het aankunnen in plaats van "we hebben tweedriekwart FTE nodig".
Een gevolg van deze nieuwe wet kan zijn dat mensen met een vast contract straks makkelijker ontslagen moeten kunnen worden. Bijvoorbeeld: Japie zit midden in een (v)echtscheiding, belt continu met zijn soon-to-be-ex en advocaat en is tegenwoordig minder efficiënt in zijn werk. Het gevolg kan zijn dat Japie mag opzouten en Klaasje krijgt zijn baan.
Wat dat betekent voor de besproken vetklep mag duidelijk zijn. We hebben het over een vriendelijke, oudere man, goed in zijn werk door erg veel ervaring maar wel iemand die regelmatig uitvalt door problemen met zijn suiker en gewrichten en iemand die na twee tellen echt werken staat te hijgen als een gepensioneerd postpaard. "Arbeid in balans" betekent voor hem dus "koop een geranium". Gezien het feit dat zijn pensionering geen eeuwen gaat duren is dat op een ongewilde manier misschien nog een goede balans ook.
Voor mij zijn de gevolgen voorlopig anders.
Ik krijg sinds 1 januari weer vragen of ik wil komen werken maar ik merk wel dat de werkgevers heel erg terughoudend zijn. Het derdegraads sollicitatieverhoor blijft, maar het vissen-naar-een-baan-dobbertje beweegt weer. Zaken als een leaseauto zijn voor mij voorlopig waarschijnlijk niet van toepassing (jaarcontract, instap-functie) dus vertrouw ik op mijn trouwe Clio voor het eerste jaar. Wat ook opvallend is, is dat ik nu vragen krijg voor werk waarvoor traditioneel alleen jongeren gevraagd werden. Vacatures waarvoor de HRM de onmogelijke opdracht gekregen heeft een hoger opgeleide, ervaren kracht van twintig jaar te vinden die een nieuw en zeldzaam kunstje kent en ook nog eens voor een fooi op een jaarcontract wil werken.
Voor mij is de grote verandering voorlopig samen te vatten als "veel meer gesprekken". Gesprekken met HRM's die ernstig twijfelen aan mijn ervaring, kennis of motivatie. Ook moet ik zeer binnenkort afscheid gaan nemen van mijn geliefde motorfietsjes en mijn niet-zo-trouwe Polo - einde spaargeld is einde hobby. Ach, eigenlijk is het slechts klein leed, het klinkt als het beroemde reclame-verhaaltje van de ondernemer die "dan verkoop je toch de boot" te horen krijgt. Mijn nieuwe relatie ziet motoren toch als "enge dingen" en de roverheid wil de verbrandingsmotor ernstig graag in de ban doen. We gaan kolen verbranden in een centrale in plaats van benzine in een plofmotor en ondertussen hopen we op de gouden bergen van de fusiecentrale.
De fusiecentrale die met zonnetechniek elektriciteit net zo duur maakt als elektriciteit van de zon.
Het zonnetje in huis, het nieuwe luchtballonnetje, Neerland's hoop in donkere dagen.
Onderzoek (het spelletje waarmee je werkelijke alle onzin recht kan praten) heeft aangetoond dat slechts 3% van de 50+ers na ontslag weer met een vaste baan aan het werk komt. Nu werkte ik afgelopen jaren als gedetacheerde op contractbasis (arbeidscontract voor de duur van het project) en daarmee heb ik de laatste tijd links en rechts wel een opdrachtje kunnen scoren. Korte opdrachten, vaak in België. België waar je slechts 180 dagen mag werken als Nederlandse werknemer. Na die 180 dagen is de werkgever verplicht loonbelasting en sociale lasten af te dragen aan de Belgische overheid, wat een Belgische salarisadministratie tot gevolg heeft en waar een klein bedrijf niet aan wil beginnen.
Sinds afgelopen oktober heb ik weer een langere vakantie zonder muntjes voor de boeg, maar dit keer is het toch anders. Tot 1 januari was het volkomen stilte op de arbeidsmarkt. Ja, er stonden advertenties en ik ben zelfs naar evenementen geweest om werk als app-developer, vrachtwagenchauffeur of buschauffeur te krijgen. Het was een absolute stilte, van een kleine 50 reële sollicitaties was er een enkeling die een arbeidscontract overwogen heeft om de sollicitatie met de opmerking "je kan ergens anders vast veel meer verdienen" af te breken. Zelfs mijn Belgische kennissen konden met moeite een uitnodiging scoren die resulteerde in een "nee dankzij radiostilte" na een derdegraads verhoor in twee stappen. Het schijnt dat de KBC - een grotere bank in België - een koerswijziging voor haar IT heeft ingezet waardoor veel mensen met mijn kennis en ervaring er uit gegooid zijn.
Sinds 1 januari 2020 is er de wet arbeid in balans. Wie wat langer op deze blauwe bol rondgezworven heeft, weet dat als de overheid zich er mee gaat bemoeien, je dan maar beter uit de vuurlinie kan blijven. De maatregelen zijn vaak nogal "overdadig", zeg maar. Ik noem de diesel"problematiek" maar als voorbeeld, je wordt als trouwe dieselrijder tegenwoordig gezien als een soort Holleeder van de openbare weg. Straks moet je nog gratis mondkapjes op je kofferbak leggen voor zielige passanten terwijl alle filters en katalysatoren van jouw hightech diesel machine de lucht schoner maken dan het was voordat het de machine in ging.
Deze keer sta ik weer eens midden in de vuurlinie. In de vuurlinie omdat ik altijd als tijdelijke werknemer gewerkt heb, in de vuurlinie omdat ik meerdere oudere auto's (op benzine notabene, gatsiederrie) bezit, in de vuurlinie omdat ik een oudere werkzoekende ben en misschien ook nog in een andere vuurlinie. De vuurlinie van de echte, ouderwetse mainframes waar enkele bedrijven als een Neptunus met de ijzeren drietand regeren - en met die vork ook zeer gepeperde rekeningen schrijven.
De bank, waar ik vroeger met plezier gewerkt heb, maakt mij met rode cijfertjes subtiel duidelijk dat ik iets moet gaan doen aan mijn uitgavepatroon. Mijn uitgavepatroon waar ik vooral iets aan kan doen door mijn verzameling vervoersmiddelen in te krimpen. Ik kan er enkele verkopen, ik kan enkele tijdelijk schorsen, ik kan een oude tweetaktscooter naar de sloop brengen maar ik zou er toch graag minimaal een houden. Bij vrijwel iedere sollicitatie wordt gevraagd of je "eigen vervoer" hebt en daarmee bedoelen ze geen hardly trapson, gazelluf of de grote gele veecontainer van de NS.
En; ik zou het werk wat ik vroeger als tijdelijke kracht deed graag weer oppakken maar er zijn meer mensen die hetzelfde kunstje kennen. Meer mensen die ook vissen in dezelfde lege poel van ooit permanent-tijdelijke opdrachten. Opdrachten die vroeger jaren duurden, het gekste wat ik ooit gehoord heb is een detacheringsopdracht van meer dan 40 jaar bij een klant.
Een bekende uitspraak is: Er is niets zo permanent als een tijdelijke oplossing.
Ik sprak recent en informeel de eigenaar van een schoonmaakbedrijf en we spraken over het in dienst nemen of hebben van oudere werknemers. Deze ondernemer was niet positief over al zijn werknemers en in het bijzonder niet positief over oudere werknemers. Hij is o.a. opgezadeld met een oudere werknemer die regelmatig al kauwend weet te vertellen dat hij een enorm overgewicht heeft. Dit overgewicht wordt volgens hem veroorzaakt omdat afvallen niet lukt en bewegen niet kan vanwege zijn oude, arme gewrichtjes die niet tegen het springen van 150 kg kunnen. De beste man is willens en wetens hard onderweg naar een erg korte oude dag maar ondertussen mag de werkgever al zijn uitvallen betalen.
Deze ondernemer was naar mij heel eerlijk in het niet aannemen van ouder personeel en zelfs mijn argument dat ik in de laatste jaren slechts een handvol ziektedagen heb staan kon hem niet overtuigen. Hij besefte wel dat dit gedrag "discriminatie" is maar zijn argument is dat hij een bedrijf runt en geen filantropische instelling. Ziektedagen, ontslag, langdurig herstel, minder productiviteit geven nu eenmaal forse kosten die een werkgever niet prettig vindt.
Wat gaat de houding van werkgevers zijn naar deze wet die tijdelijk werk tegen wil gaan? De wet WAB zal ook gevolgen hebben voor werknemers die een "vast contract" hebben. Bedrijven hebben een slecht voorspelbare hoeveelheid personeel nodig en soms is er meer personeel nodig. Vandaag zijn deze drie werknemers mans genoeg voor het werk, morgen ligt er gewoon te veel werk voor deze drie. Eigenlijk hebben bedrijven een wisselende hoeveelheid werk waarvoor de manager inschat dat Japie, Achmed en Jan het aankunnen in plaats van "we hebben tweedriekwart FTE nodig".
Een gevolg van deze nieuwe wet kan zijn dat mensen met een vast contract straks makkelijker ontslagen moeten kunnen worden. Bijvoorbeeld: Japie zit midden in een (v)echtscheiding, belt continu met zijn soon-to-be-ex en advocaat en is tegenwoordig minder efficiënt in zijn werk. Het gevolg kan zijn dat Japie mag opzouten en Klaasje krijgt zijn baan.
Wat dat betekent voor de besproken vetklep mag duidelijk zijn. We hebben het over een vriendelijke, oudere man, goed in zijn werk door erg veel ervaring maar wel iemand die regelmatig uitvalt door problemen met zijn suiker en gewrichten en iemand die na twee tellen echt werken staat te hijgen als een gepensioneerd postpaard. "Arbeid in balans" betekent voor hem dus "koop een geranium". Gezien het feit dat zijn pensionering geen eeuwen gaat duren is dat op een ongewilde manier misschien nog een goede balans ook.
Voor mij zijn de gevolgen voorlopig anders.
Ik krijg sinds 1 januari weer vragen of ik wil komen werken maar ik merk wel dat de werkgevers heel erg terughoudend zijn. Het derdegraads sollicitatieverhoor blijft, maar het vissen-naar-een-baan-dobbertje beweegt weer. Zaken als een leaseauto zijn voor mij voorlopig waarschijnlijk niet van toepassing (jaarcontract, instap-functie) dus vertrouw ik op mijn trouwe Clio voor het eerste jaar. Wat ook opvallend is, is dat ik nu vragen krijg voor werk waarvoor traditioneel alleen jongeren gevraagd werden. Vacatures waarvoor de HRM de onmogelijke opdracht gekregen heeft een hoger opgeleide, ervaren kracht van twintig jaar te vinden die een nieuw en zeldzaam kunstje kent en ook nog eens voor een fooi op een jaarcontract wil werken.
Voor mij is de grote verandering voorlopig samen te vatten als "veel meer gesprekken". Gesprekken met HRM's die ernstig twijfelen aan mijn ervaring, kennis of motivatie. Ook moet ik zeer binnenkort afscheid gaan nemen van mijn geliefde motorfietsjes en mijn niet-zo-trouwe Polo - einde spaargeld is einde hobby. Ach, eigenlijk is het slechts klein leed, het klinkt als het beroemde reclame-verhaaltje van de ondernemer die "dan verkoop je toch de boot" te horen krijgt. Mijn nieuwe relatie ziet motoren toch als "enge dingen" en de roverheid wil de verbrandingsmotor ernstig graag in de ban doen. We gaan kolen verbranden in een centrale in plaats van benzine in een plofmotor en ondertussen hopen we op de gouden bergen van de fusiecentrale.
De fusiecentrale die met zonnetechniek elektriciteit net zo duur maakt als elektriciteit van de zon.
Het zonnetje in huis, het nieuwe luchtballonnetje, Neerland's hoop in donkere dagen.
