afentoe
Kilometervreter
With the flow
Het gebeurt niet vaak, maar ik heb in de afgelopen tijd een idee gekregen wat me best wel heeft veranderd, ten goede ook nog eens.
Overal om me heen zie ik mensen met haast. Even een sprintje om de bus nog te halen. De longen uit het lijf fietsen om nog net op tijd in de examenzaal te zijn. Zodra het even kan het gaspedaal in het tapijt begraven omdat de koffie bij opa en oma anders zo koud wordt.
Wij zijn ons er wellicht niet van bewust, maar het merendeel van ons behoort regelmatig tot die groep haastige mensen. We hebben allemaal wel eens wat vertraging waardoor die overstap wel heel erg krap wordt, we hebben allemaal wel eens zo veel vertraging dat die overstap ineens wel heel erg krap wordt, en staan allemaal wel eens zo lang onder de douche dat man-/vrouw-/partnerlief begint te zeuren dat de koffie bij opa en oma koud wordt.
Laatst zat ik onder het genot van een Leffe Blond eens flink na te denken. Of andersom, zat ik onder het genot van een flinke stroom gedachten eens bier te drinken. Het kan allebei, verrassend hoe vaak die twee factoren (bier en nadenken) samengaan, beiden uiteraard met mate. Anyway, ik besloot dat ik veel te vaak haast had. Bij mensen met haast zie je die haast vaak nog urenlang terug in de hoeveelheid stress. Als je jezelf in de auto onderweg naar het werk al helemaal kapot ergert aan die eeuwige files; die sukkel die besluit met zijn caravan in te halen; en de idioot in zijn Audi die jou bijna van de linkerbaan drukt terwijl je zelf toch al flink te hard rijdt, dan kom je al niet fris aan op kantoor en heb je nog een hele lange dag te gaan.
Geloof me of niet, zo moeilijk is het meestal niet. Ik zat op maandagochtenden te stressen om voor 10u een paar administratieve taken gedaan te krijgen, dus begin ik nu op zondagavond alvast een beetje. Voordat ik in België begon zat ik als chauffeur te stressen of ik wel op tijd bij de klant zou zijn, je weet het immers maar nooit met de NS. Dus pakte ik een trein eerder. So what als ik dan veel te vroeg ben, er is altijd wel ergens in de buurt een bankje en/of een wifi-netwerk.
Achter het stuur zit het meestal net even anders. Ik heb nog steeds geen haast, maar het zwakste punt aan mijn rijstijl (snelheid) is niet echt veranderd. Ik rijd als dat verantwoord nog steeds vaak net een tikje te hard, meestal houd ik op de navigatie “maximum + wettelijke correctie” aan zodat ik onder de streep steeds gewoon op die 50 per uur zit, of welk maximum er ook geldt. Dat weet ik van mezelf, moet ik ook niet zeuren als er dan een keer een boete op de mat valt.
Het verschil zit hem in het haastige, en daar begon ik vorig jaar als chauffeur (met klanten achterin) al mee. Ja, ik vloog soms met ruim 150 over een vrijwel lege snelweg het halve land door. Ja, ik reed wel eens net wat te vlot door de polders, of parkeerde de auto eventjes heel erg illegaal ergens midden in een woonwijk. Het verschil was echter dat ík geen haast had. De klant achter mij moest soms op tijd ergens komen, maar ík niet. Noem het egoïstisch, maar zo is het voor mij wel. Ik doe wat ik kan om de klant op tijd op zijn/haar bestemming te brengen, maar ik zorg er wel voor dat ik me nooit echt gehaast voel, dat is voor de klant ook niet prettig.
Dat gevoel heb ik in de auto verder uitgebreid. Natuurlijk ergerde ik me vorige maand groen en geel toen ik bij Brussel een halfuur muurvast in de file stond, tijdens mijn werktijden nog ook. In tegenstelling tot wat ik eerder waarschijnlijk had gedaan besloot ik me niet puur en alleen te ergeren. Ik besloot om zonder uitzondering elk knopje – en allemensen wat zijn dat er veel – op het dashboard van die Skoda in te drukken en te kijken wat er gebeurde. Zo kwam ik erachter dat er voice-control op zat – dat knopje alleen al was weer vijf minuten vermaak – een optie waar ik nog elke week van geniet. Toen de knopjes waren ingedrukt en bijna allemaal ook weer waren uitgezet besloot ik wat met de muziek mee te hummen en was de file zo voorbij.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Gisteren viel het me op dat er een vreemd geluid van onder de motorkap van voornoemde Skoda kwam, vergezeld door een walm waar een stinkdier nog misselijk van zou worden, dus ging het naar de garage. In al mijn genialiteit was ik echter vergeten dat er hier in de stad vorige week iets is ingevoerd wat de nachtmerrie beter bekend als ‘trams’ direct naar een tweede plaats verwijst op de lijst meest irritante dingen in het verkeer, namelijk: een circulatieplan. Zo’n bak ellende wordt ook wel eens mobiliteitsplan genoemd, maar gelukkig was de overheid hier slim genoeg om te beseffen dat de automobilist er echt niet mobieler van wordt. Zo gebeurde het dat ik – nadat mijn heenweg al tweeënhalf keer zo lang was als voorheen – op de terugweg hemelsbreed zo’n anderhalve kilometer van kantoor letterlijk hopeloos verdwaald raakte omdat ergens langs routemogelijkheden 1 tot en met 3 een paar volwassen betonblokken stonden opgesteld als afzettingen. Dan moet ik me echt inhouden om niet flink te hard naar de ringweg te crossen om in het kwartier wat ik daar in de file sta de hele lokale overheid te vervloeken om dat flutplan, en mezelf omdat ik het lokale wegennet nog niet op mijn Maps-app gedownload had.
Dit soort uitzonderingen nagelaten bevalt het minder haast maken me echter prima. Ik zit relaxter achter het stuur, stap zo fris als een bakje verse aardbeien weer uit en ben de rest van de dag nog te genieten ook, zelfs al ben ik een eeuwigheid onderweg geweest doordat mijn route die vorige week drie kilometer telde vandaag door de nodige circulatieonzin bijna acht kilometer lang was en me geheel onnodig langs een paar logistieke nachtmerrie leidde.
Vorige week zat ik nog eens onder het genot van een lekker biertje – een Westmalle Tripel dit keer – na te denken. Of ik zat weer onder het genot van een stroom gedachten bier te drinken. Zie je wel dat het vaker voorkomt. Al werd het bier hier wel vergezeld door de lekkerste portie spareribs die ik in tijden gehad heb. Anyway, ik besloot dat mijn idee om minder haast te hebben een goed idee was, behalve dan met heel het circulatiegeneuzel.
Daarom raad ik het jullie ook aan. Stap in de auto en stress eens niet. Geniet van de muziek, van het uitzichtop de jongedame in de MX-5 die langs je in de file staat op dat fraaie landje waarin we eigenlijk wonen. Go with the flow. Adem in, adem uit, niet te snel na elkaar, dan komt het allemaal wel.
Het gebeurt niet vaak, maar ik heb in de afgelopen tijd een idee gekregen wat me best wel heeft veranderd, ten goede ook nog eens.
Overal om me heen zie ik mensen met haast. Even een sprintje om de bus nog te halen. De longen uit het lijf fietsen om nog net op tijd in de examenzaal te zijn. Zodra het even kan het gaspedaal in het tapijt begraven omdat de koffie bij opa en oma anders zo koud wordt.
Wij zijn ons er wellicht niet van bewust, maar het merendeel van ons behoort regelmatig tot die groep haastige mensen. We hebben allemaal wel eens wat vertraging waardoor die overstap wel heel erg krap wordt, we hebben allemaal wel eens zo veel vertraging dat die overstap ineens wel heel erg krap wordt, en staan allemaal wel eens zo lang onder de douche dat man-/vrouw-/partnerlief begint te zeuren dat de koffie bij opa en oma koud wordt.
Laatst zat ik onder het genot van een Leffe Blond eens flink na te denken. Of andersom, zat ik onder het genot van een flinke stroom gedachten eens bier te drinken. Het kan allebei, verrassend hoe vaak die twee factoren (bier en nadenken) samengaan, beiden uiteraard met mate. Anyway, ik besloot dat ik veel te vaak haast had. Bij mensen met haast zie je die haast vaak nog urenlang terug in de hoeveelheid stress. Als je jezelf in de auto onderweg naar het werk al helemaal kapot ergert aan die eeuwige files; die sukkel die besluit met zijn caravan in te halen; en de idioot in zijn Audi die jou bijna van de linkerbaan drukt terwijl je zelf toch al flink te hard rijdt, dan kom je al niet fris aan op kantoor en heb je nog een hele lange dag te gaan.
Geloof me of niet, zo moeilijk is het meestal niet. Ik zat op maandagochtenden te stressen om voor 10u een paar administratieve taken gedaan te krijgen, dus begin ik nu op zondagavond alvast een beetje. Voordat ik in België begon zat ik als chauffeur te stressen of ik wel op tijd bij de klant zou zijn, je weet het immers maar nooit met de NS. Dus pakte ik een trein eerder. So what als ik dan veel te vroeg ben, er is altijd wel ergens in de buurt een bankje en/of een wifi-netwerk.
Achter het stuur zit het meestal net even anders. Ik heb nog steeds geen haast, maar het zwakste punt aan mijn rijstijl (snelheid) is niet echt veranderd. Ik rijd als dat verantwoord nog steeds vaak net een tikje te hard, meestal houd ik op de navigatie “maximum + wettelijke correctie” aan zodat ik onder de streep steeds gewoon op die 50 per uur zit, of welk maximum er ook geldt. Dat weet ik van mezelf, moet ik ook niet zeuren als er dan een keer een boete op de mat valt.
Het verschil zit hem in het haastige, en daar begon ik vorig jaar als chauffeur (met klanten achterin) al mee. Ja, ik vloog soms met ruim 150 over een vrijwel lege snelweg het halve land door. Ja, ik reed wel eens net wat te vlot door de polders, of parkeerde de auto eventjes heel erg illegaal ergens midden in een woonwijk. Het verschil was echter dat ík geen haast had. De klant achter mij moest soms op tijd ergens komen, maar ík niet. Noem het egoïstisch, maar zo is het voor mij wel. Ik doe wat ik kan om de klant op tijd op zijn/haar bestemming te brengen, maar ik zorg er wel voor dat ik me nooit echt gehaast voel, dat is voor de klant ook niet prettig.
Dat gevoel heb ik in de auto verder uitgebreid. Natuurlijk ergerde ik me vorige maand groen en geel toen ik bij Brussel een halfuur muurvast in de file stond, tijdens mijn werktijden nog ook. In tegenstelling tot wat ik eerder waarschijnlijk had gedaan besloot ik me niet puur en alleen te ergeren. Ik besloot om zonder uitzondering elk knopje – en allemensen wat zijn dat er veel – op het dashboard van die Skoda in te drukken en te kijken wat er gebeurde. Zo kwam ik erachter dat er voice-control op zat – dat knopje alleen al was weer vijf minuten vermaak – een optie waar ik nog elke week van geniet. Toen de knopjes waren ingedrukt en bijna allemaal ook weer waren uitgezet besloot ik wat met de muziek mee te hummen en was de file zo voorbij.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Gisteren viel het me op dat er een vreemd geluid van onder de motorkap van voornoemde Skoda kwam, vergezeld door een walm waar een stinkdier nog misselijk van zou worden, dus ging het naar de garage. In al mijn genialiteit was ik echter vergeten dat er hier in de stad vorige week iets is ingevoerd wat de nachtmerrie beter bekend als ‘trams’ direct naar een tweede plaats verwijst op de lijst meest irritante dingen in het verkeer, namelijk: een circulatieplan. Zo’n bak ellende wordt ook wel eens mobiliteitsplan genoemd, maar gelukkig was de overheid hier slim genoeg om te beseffen dat de automobilist er echt niet mobieler van wordt. Zo gebeurde het dat ik – nadat mijn heenweg al tweeënhalf keer zo lang was als voorheen – op de terugweg hemelsbreed zo’n anderhalve kilometer van kantoor letterlijk hopeloos verdwaald raakte omdat ergens langs routemogelijkheden 1 tot en met 3 een paar volwassen betonblokken stonden opgesteld als afzettingen. Dan moet ik me echt inhouden om niet flink te hard naar de ringweg te crossen om in het kwartier wat ik daar in de file sta de hele lokale overheid te vervloeken om dat flutplan, en mezelf omdat ik het lokale wegennet nog niet op mijn Maps-app gedownload had.
Dit soort uitzonderingen nagelaten bevalt het minder haast maken me echter prima. Ik zit relaxter achter het stuur, stap zo fris als een bakje verse aardbeien weer uit en ben de rest van de dag nog te genieten ook, zelfs al ben ik een eeuwigheid onderweg geweest doordat mijn route die vorige week drie kilometer telde vandaag door de nodige circulatieonzin bijna acht kilometer lang was en me geheel onnodig langs een paar logistieke nachtmerrie leidde.
Vorige week zat ik nog eens onder het genot van een lekker biertje – een Westmalle Tripel dit keer – na te denken. Of ik zat weer onder het genot van een stroom gedachten bier te drinken. Zie je wel dat het vaker voorkomt. Al werd het bier hier wel vergezeld door de lekkerste portie spareribs die ik in tijden gehad heb. Anyway, ik besloot dat mijn idee om minder haast te hebben een goed idee was, behalve dan met heel het circulatiegeneuzel.
Daarom raad ik het jullie ook aan. Stap in de auto en stress eens niet. Geniet van de muziek, van het uitzicht
