Twix
Asfaltkampioen
Regelmatig zie ik ze staan. Dag en nacht, weer of geen weer. Ze staan bij het verkeerslicht. Meestal houden ze een kartonnen bord omhoog met een aangrijpende tekst. Ziekte, ontslag, natuurgeweld, een scheiding. Allemaal oorzaken waardoor ze nu onder de brug of in de goot slapen. Of in de goot onder de brug. Telkens zie ik ze weer staan. En eigenlijk weet ik nooit wat ik moet doen.
Op sommige zaterdagen staan ze er, vlak voor hun kazerne. Mooie rode brandweerwagens aan de kant van de weg. Het chroom van de trucks verblindt zo, dat je het verkeerslicht niet eens ziet. Ze houden vaak een laars omhoog en als je daar wat ingooit krijg je een stickertje. Eigenlijk geef ik altijd wel wat. Vrijwilligers die hun leven op het spel zetten voor de openbare veiligheid. Helden.
Maar waarom is het toch zo moeilijk om te geven aan de mensen die het zo hard nodig hebben? Waarom denk ik toch eigenlijk te vaak: "Gaat toch gewoon werken. Er is werk genoeg." Zelf zit ik dan heerlijk hoog en droog in mijn Fordje. Makkelijk praten is dat. Dat wel ja. Hoe zou de wereld eruit zien als iedereen die daar stopt een dollar geeft? Een dollar die iedereen waarschijnlijk wel kan missen. Stel je voor dat iedereen dat doet. Gewoon, zonder dat er iets tegenover staat. Gewoon, uit medeleven. Zou de wereld er dan niet iets beter uit zien?
Ik weet het niet. Ik weet wel dat 'geven' een bijzonder goed gevoel geeft. Het leven is een kwestie van geven en nemen. Sterker nog, als leven een kwestie was van geven óf nemen, zou ik het wel weten wat mijn voorkeur had.
Op sommige zaterdagen staan ze er, vlak voor hun kazerne. Mooie rode brandweerwagens aan de kant van de weg. Het chroom van de trucks verblindt zo, dat je het verkeerslicht niet eens ziet. Ze houden vaak een laars omhoog en als je daar wat ingooit krijg je een stickertje. Eigenlijk geef ik altijd wel wat. Vrijwilligers die hun leven op het spel zetten voor de openbare veiligheid. Helden.
Maar waarom is het toch zo moeilijk om te geven aan de mensen die het zo hard nodig hebben? Waarom denk ik toch eigenlijk te vaak: "Gaat toch gewoon werken. Er is werk genoeg." Zelf zit ik dan heerlijk hoog en droog in mijn Fordje. Makkelijk praten is dat. Dat wel ja. Hoe zou de wereld eruit zien als iedereen die daar stopt een dollar geeft? Een dollar die iedereen waarschijnlijk wel kan missen. Stel je voor dat iedereen dat doet. Gewoon, zonder dat er iets tegenover staat. Gewoon, uit medeleven. Zou de wereld er dan niet iets beter uit zien?
Ik weet het niet. Ik weet wel dat 'geven' een bijzonder goed gevoel geeft. Het leven is een kwestie van geven en nemen. Sterker nog, als leven een kwestie was van geven óf nemen, zou ik het wel weten wat mijn voorkeur had.