Pjotr
Asfaltkampioen
Gezellig, met een muziekje erbij?…
In 2006 kocht ik mijn droomauto, een Lancia Ypsilon uit 1999. Ik heb in die auto zeven jaar rond gereden. Uiteraard waren er momenten dat ik de auto vervloekt heb, maar er zaten ontzettend veel leuke momenten tussen.
Zo ben ik met de auto naar de Noordkaap geweest. In mijn eentje en met mijn IPod. Dat klinkt nu misschien zielig, maar zo kon ik onderweg altijd met hartenlust(en ook enigszins lelijk) meezingen met mijn favoriete liedjes, de Lancia vond het allemaal prachtig.
Muziek en de Lancia was sowieso een perfecte combinatie.
Zo diende de auto als Taxi toen ik naar het afscheidsconcert van Tina Turner ging. Met een collega die een ontzettende trut was, maar dat wist ik toen nog niet. Uiteraard ging de IPod ook mee, luidkeels meezingen was er deze keer niet bij, dat vond de trut niet zo leuk, dus Tina Turner hard aan was genoeg.
Enkele weken later, was het tijd voor nog een concert, ditmaal bezochten de IPod, de Lancia, ik en een andere collega Diana Ross. Wederom was het één groot feest, de foute disco-beats van Diana Ross op standje 50, en heel hard meezingen, ik denk dat ze in Arnhem het nog altijd over ons hebben…
Na dit concert werd het was rustiger, maar mijn vriendschap met een andere collega groeide en groeide. Gina werd mijn partner in crime, ik de mannelijke Gina, zij de vrouwelijke Pjötr.
Soms leer je mensen kennen met wie je op één lijn zit, nou wij waren dat ook. In de tijd dat roadtrips nog niet heel hip waren deden wij dit allang, altijd in de Lancia, want, en nu quote ik Gina even:
“Jouw stoelen zitten veel fijner, en je raam gaat elektrisch open, en bij jou kan de IPod aangesloten worden!”
De Lancia vond het allemaal prima, die was ook dol op Gina. Haar raam opende altijd, de mijne haperde vaak. Als ik alleen in de regen wegging, ging de start stotterend, ging Gina mee, geen vuiltje aan de lucht.
De kers op de taart was wel de vakantie die we deden naar Frankrijk, in de kleine oude Lancia, met een nog oudere vouwwagen erachter. Van te voren nog wel even de IPod geüpdatet, met alleen muziek die wij leuk vinden. Ik bedoel, wie draait er vrijwillig het laatste album van Yoko Ono?
Met alle raampjes open, radio op 50, klapten we 3 weken door Frankrijk.
Keihard de muziek aan, op de snelweg tegen alle inhalers zeggen, “tot zo” want als de berg beklommen moest worden, konden wij met 90 doorrijden, terwijl alle paleizen die door enorme wagens werden getrokken, met een slakkengang naar boven reden.
De Lancia vond het allemaal prachtig, en wij ook. Uiteraard na 3 weken kwam er een einde aan deze vakantie, maar nog altijd denken we terug aan onze avonturen..
Camping oprijden, en dan stuntelig kijken naar de vouwwagen, soms aangevuld met “onenigheid over hoe we hem zouden zetten” . De halve camping pakte het bier erbij, want immers zouden wij wel een uur bezig zijn met opzetten, aangevuld met de nodige woorden.
Altijd sneaky kijken of iedereen klaar zat, en dan begon het opbouwen, jammer voor al die mensen, stond de vouwwagen binnen een minuut. Geweldig om dan die beteuterde gezichten te zien.
Na de vakantie stond er nog één concert op de planning, en zo togen Gina en ik wederom in de Lancia en met de IPod richting Utrecht, we gingen naar het eerste concert in 30 jaar in Nederland van Grace Jones. De Lancia vond het ook leuk, en zo galmde de muziek hard, en wij zongen uiteraard in koor mee. In Zwolle, maakten we een plas en rook pauze.
Toen we weer weg wouden rijden, en Grace haar wereld hit, en tevens beste auto nummer bracht, het wereldbekende Pull up to the bumper, weigerde de Lancia. Hij sloeg niet aan, de accu was niet leeg, want de lampen en radio deden het allemaal.
Nog een keer starten en nog een keer, maar niets gebeurde. Gelukkig hadden we nog tijd, maar toch kreeg ik een beetje klamme handjes. Nog een keer starten, weer niets..
Toen, inmiddels best wel een beetje in de stress, de ANWB gebeld, die letterlijk binnen 10 minuten naast ons stond.
Weer starten, niets…
“Open de motorkap, en start dan nog eens”
Zo gezegd zo gedaan, en wat denk je, de auto sloeg meteen aan! En konden we kosteloos onze reis vervolgen. We kwamen ruim op tijd in Utrecht aan, konden nog eten bij de MAC, om de een of andere manier leken wij de enige te zijn die dat deden.
Nog snel even onze truien in de auto leggen, en toen was het tijd om richting de ingang te gaan, bij de auto werden we nog complimenteert over onze leuke auto. Door een prototype mens die echt niets om auto’s gaf Maar misschien was het een versierpoging, dat kan natuurlijk ook nog.
Miss Jones was ruim 2uur te laat, maar dat mocht de pret niet drukken, want we stonden bijna vooraan. En konden genieten van een uiterst bizar concert. De terugreis ging veel spoediger, geen rare pech-dingen. Wat het probleem was, geen idee. Misschien vond de Lancia Grace Jones toch minder leuk dan gedacht.
Een jaar later, gingen Gina en ik wederom op pad, ditmaal naar Amsterdam, we gingen naar Roxette. In de voorbereidingen kwam natuurlijk de vraag, welke auto. Haar oude Fiesta is inmiddels ingeruild voor een Twingo, een vrij nieuwe. Maar toch, zei de autoliefhebber in haar “We nemen de Lancia, dat is traditie”. En dus klapten we over de snelweg, luidkeels meezingen met "Sleeping in my car" en alle andere nummers van het Zweedse duo
Onderweg maakten we de afspraak, om die traditie in ere te houden en elk concert in stijl te bezoeken, met onze kleine blauwe vriend, helaas wisten we toen nog niet dat ruim 2 weken later de auto totalloss zou raken.
Nog altijd, als we het over onze epische avonturen hebben, wordt de Lancia benoemd. Eigenlijk toch best gek, want het was slechts een vervoermiddel, en de paar keer dat we met de Fiesta of Twingo gingen, of nu met de Hundee, hebben we het alleen maar over het avontuur.
Voor ons, staat, of stond, de Lancia voor gezelligheid, voor al onze leuke avonturen, net een beetje alsof het een kindje of persoon was, die er ook bij hoorde.
En nu na ruim 3 jaar, herdenken, of hebben we het nog wel eens over hem, ik vind dat best bijzonder, temeer ook omdat Gina niet echt “into auto’s” is, maar nu zelfs af en toe mee gaat naar event.
Misschien zien we de Lancia als grondlegger van onze gezelligheid.
In 2006 kocht ik mijn droomauto, een Lancia Ypsilon uit 1999. Ik heb in die auto zeven jaar rond gereden. Uiteraard waren er momenten dat ik de auto vervloekt heb, maar er zaten ontzettend veel leuke momenten tussen.
Zo ben ik met de auto naar de Noordkaap geweest. In mijn eentje en met mijn IPod. Dat klinkt nu misschien zielig, maar zo kon ik onderweg altijd met hartenlust(en ook enigszins lelijk) meezingen met mijn favoriete liedjes, de Lancia vond het allemaal prachtig.
Muziek en de Lancia was sowieso een perfecte combinatie.
Zo diende de auto als Taxi toen ik naar het afscheidsconcert van Tina Turner ging. Met een collega die een ontzettende trut was, maar dat wist ik toen nog niet. Uiteraard ging de IPod ook mee, luidkeels meezingen was er deze keer niet bij, dat vond de trut niet zo leuk, dus Tina Turner hard aan was genoeg.
Enkele weken later, was het tijd voor nog een concert, ditmaal bezochten de IPod, de Lancia, ik en een andere collega Diana Ross. Wederom was het één groot feest, de foute disco-beats van Diana Ross op standje 50, en heel hard meezingen, ik denk dat ze in Arnhem het nog altijd over ons hebben…
Na dit concert werd het was rustiger, maar mijn vriendschap met een andere collega groeide en groeide. Gina werd mijn partner in crime, ik de mannelijke Gina, zij de vrouwelijke Pjötr.
Soms leer je mensen kennen met wie je op één lijn zit, nou wij waren dat ook. In de tijd dat roadtrips nog niet heel hip waren deden wij dit allang, altijd in de Lancia, want, en nu quote ik Gina even:
“Jouw stoelen zitten veel fijner, en je raam gaat elektrisch open, en bij jou kan de IPod aangesloten worden!”
De Lancia vond het allemaal prima, die was ook dol op Gina. Haar raam opende altijd, de mijne haperde vaak. Als ik alleen in de regen wegging, ging de start stotterend, ging Gina mee, geen vuiltje aan de lucht.
De kers op de taart was wel de vakantie die we deden naar Frankrijk, in de kleine oude Lancia, met een nog oudere vouwwagen erachter. Van te voren nog wel even de IPod geüpdatet, met alleen muziek die wij leuk vinden. Ik bedoel, wie draait er vrijwillig het laatste album van Yoko Ono?
Met alle raampjes open, radio op 50, klapten we 3 weken door Frankrijk.
Keihard de muziek aan, op de snelweg tegen alle inhalers zeggen, “tot zo” want als de berg beklommen moest worden, konden wij met 90 doorrijden, terwijl alle paleizen die door enorme wagens werden getrokken, met een slakkengang naar boven reden.
De Lancia vond het allemaal prachtig, en wij ook. Uiteraard na 3 weken kwam er een einde aan deze vakantie, maar nog altijd denken we terug aan onze avonturen..
Camping oprijden, en dan stuntelig kijken naar de vouwwagen, soms aangevuld met “onenigheid over hoe we hem zouden zetten” . De halve camping pakte het bier erbij, want immers zouden wij wel een uur bezig zijn met opzetten, aangevuld met de nodige woorden.
Altijd sneaky kijken of iedereen klaar zat, en dan begon het opbouwen, jammer voor al die mensen, stond de vouwwagen binnen een minuut. Geweldig om dan die beteuterde gezichten te zien.
Na de vakantie stond er nog één concert op de planning, en zo togen Gina en ik wederom in de Lancia en met de IPod richting Utrecht, we gingen naar het eerste concert in 30 jaar in Nederland van Grace Jones. De Lancia vond het ook leuk, en zo galmde de muziek hard, en wij zongen uiteraard in koor mee. In Zwolle, maakten we een plas en rook pauze.
Toen we weer weg wouden rijden, en Grace haar wereld hit, en tevens beste auto nummer bracht, het wereldbekende Pull up to the bumper, weigerde de Lancia. Hij sloeg niet aan, de accu was niet leeg, want de lampen en radio deden het allemaal.
Nog een keer starten en nog een keer, maar niets gebeurde. Gelukkig hadden we nog tijd, maar toch kreeg ik een beetje klamme handjes. Nog een keer starten, weer niets..
Toen, inmiddels best wel een beetje in de stress, de ANWB gebeld, die letterlijk binnen 10 minuten naast ons stond.
Weer starten, niets…
“Open de motorkap, en start dan nog eens”
Zo gezegd zo gedaan, en wat denk je, de auto sloeg meteen aan! En konden we kosteloos onze reis vervolgen. We kwamen ruim op tijd in Utrecht aan, konden nog eten bij de MAC, om de een of andere manier leken wij de enige te zijn die dat deden.
Nog snel even onze truien in de auto leggen, en toen was het tijd om richting de ingang te gaan, bij de auto werden we nog complimenteert over onze leuke auto. Door een prototype mens die echt niets om auto’s gaf Maar misschien was het een versierpoging, dat kan natuurlijk ook nog.
Miss Jones was ruim 2uur te laat, maar dat mocht de pret niet drukken, want we stonden bijna vooraan. En konden genieten van een uiterst bizar concert. De terugreis ging veel spoediger, geen rare pech-dingen. Wat het probleem was, geen idee. Misschien vond de Lancia Grace Jones toch minder leuk dan gedacht.
Een jaar later, gingen Gina en ik wederom op pad, ditmaal naar Amsterdam, we gingen naar Roxette. In de voorbereidingen kwam natuurlijk de vraag, welke auto. Haar oude Fiesta is inmiddels ingeruild voor een Twingo, een vrij nieuwe. Maar toch, zei de autoliefhebber in haar “We nemen de Lancia, dat is traditie”. En dus klapten we over de snelweg, luidkeels meezingen met "Sleeping in my car" en alle andere nummers van het Zweedse duo
Onderweg maakten we de afspraak, om die traditie in ere te houden en elk concert in stijl te bezoeken, met onze kleine blauwe vriend, helaas wisten we toen nog niet dat ruim 2 weken later de auto totalloss zou raken.
Nog altijd, als we het over onze epische avonturen hebben, wordt de Lancia benoemd. Eigenlijk toch best gek, want het was slechts een vervoermiddel, en de paar keer dat we met de Fiesta of Twingo gingen, of nu met de Hundee, hebben we het alleen maar over het avontuur.
Voor ons, staat, of stond, de Lancia voor gezelligheid, voor al onze leuke avonturen, net een beetje alsof het een kindje of persoon was, die er ook bij hoorde.
En nu na ruim 3 jaar, herdenken, of hebben we het nog wel eens over hem, ik vind dat best bijzonder, temeer ook omdat Gina niet echt “into auto’s” is, maar nu zelfs af en toe mee gaat naar event.
Misschien zien we de Lancia als grondlegger van onze gezelligheid.
