rke
Wegverkenner
Hoera, het is bijna weer onze mannen-avond. Straks weer naar dat gammele keetje, midden in die achterbuurt. Lekker knutselen in dat restant van een schuurtje. Lekker knutselen in dat straatje waar nog meer autogekken zitten. In een schuurtje met kieren zo groot dat zelfs een dikke, volwassen kater binnen de muizen kan vangen.
Knutselen voor het rallyteam, een team wat we onderling het "bezemteam" noemen. En wat kletsen met de gasten van de buurkeet, mensen waarvan je zou kunnen denken dat zij een carrière aan de onderkant van de samenleving ambiëren. Fijne mensen, mensen die je behandelen zoals jij hun behandelt. Respect geven is respect krijgen. Help jij mij, dan help ik jou.... zo simpel is het.
Dit rallyteam is ooit begonnen met een klein cup-autootje. Een auto die het beruchte boodschappenkar-imago dreigde te krijgen waarop de importeur besloot er een rally-proppeschieter van te maken. Rallykanon is wat overdreven voor een astmatische mini-hatchback met meer overhangneigingen dan een verliefde Sint Bernhard.
Inmiddels staat er een echt rallykanon op de brug. Een heuse Ford Escort Cosworth die dankzij de gezamenlijke inspanningen aardig mee zou moeten kunnen rijden. We zijn een team wat met een zeer bescheiden budget toch een rallykanon wil bouwen, het houdt allemaal niet over. Een oude, versleten gereedschapskar, een al jaren niet meer gekeurde brug, een loods met gaten en kieren en de trots van het team: een frankenstein-Escort die de buurman-fuckwa-spuiter met de stofzuiger van een kleurtje heeft voorzien (zo ziet het er uit).
Toch, het is gezellig. Lekker een bakkie pleur wegslurpen, even het behang van de klauwtjes halen in een poging wat te knutselen en sterke verhalen op lepelen terwijl een van het team duidelijk hoorbaar de bruine bonen schotel van gisterenavond in gasvorm om aan het zetten is.
Alsof een oude Eskrot niet genoeg stinkt en je met die damp de roest verhelpt.
Het loopt tegen sinterklaas. Onze hoofd- en enige sponsor is banketbakker en hij neemt rond sinterklaas weleens verse pepernootjes mee. Als hij zich laat zien, wij hebben meestal een verlanglijst voor hem waar zijn uienleder ernstig kramp van krijgt. "Heb je al een ander tandwielsetje voor die achteras? Als je zo gaat rijden, duurt het vijf minuten en dan heb je geen sperdiffjes meer".
Toch vordert het allemaal wel met het oude barrel. De spaghetti is aangesloten en we zijn bezig met het ware jongensspeelgoed (een ALS). Het nieuwste teamlid heeft mooie plugjes gedraaid voor oliekoeling van de bak. Nu de radiateur van de bak-olie nog ergens vastschroeven en een pompje ergens weg moffelen. De olie van de versnellingsbak wordt nogal heet en die verbrande olielucht van de laatste testrit belooft weinig goeds. Nog een half jaartje en we kunnen we als weer vanouds onze rondjes draaien. Niet vooraan, maar voor niet-winnaars is meedoen altijd belangrijker dan winnen.
Inmiddels is het oude koffieapparaat klaar met pruttelen. De geur van verse koffie waait tussen de kieren door. En in de hete lucht en petroleumdamp van een vooroorlogs hittekanon hangen we in een klein hokje wat rond op vieze, plakkerige stapelstoeltjes en een bankstel ouder dan de weg naar Kralingen. We drinken koffie en eten heerlijke, verse pepernootjes met motoroliesmaakje. Ondertussen maken we plannen om eindelijk toch een keer de concurrentie op grote achterstand te zetten. Als we nu eens dit doen, en als we dat doen... Het is een beetje als dromen van Pamela, ze zal nooit in zicht komen maar waarom zou je er niet van dromen? Waarom dan die vergeelde poster boven je bed?
Ondertussen huilt buiten de koude wind en regent het pijpenstelen. Af en toe druppelt er wat naar binnen, maar who cares. Bij ons is het gezellig, vooral als er recent geen stinkend gereutel heeft geklonken.
Knutselen voor het rallyteam, een team wat we onderling het "bezemteam" noemen. En wat kletsen met de gasten van de buurkeet, mensen waarvan je zou kunnen denken dat zij een carrière aan de onderkant van de samenleving ambiëren. Fijne mensen, mensen die je behandelen zoals jij hun behandelt. Respect geven is respect krijgen. Help jij mij, dan help ik jou.... zo simpel is het.
Dit rallyteam is ooit begonnen met een klein cup-autootje. Een auto die het beruchte boodschappenkar-imago dreigde te krijgen waarop de importeur besloot er een rally-proppeschieter van te maken. Rallykanon is wat overdreven voor een astmatische mini-hatchback met meer overhangneigingen dan een verliefde Sint Bernhard.
Inmiddels staat er een echt rallykanon op de brug. Een heuse Ford Escort Cosworth die dankzij de gezamenlijke inspanningen aardig mee zou moeten kunnen rijden. We zijn een team wat met een zeer bescheiden budget toch een rallykanon wil bouwen, het houdt allemaal niet over. Een oude, versleten gereedschapskar, een al jaren niet meer gekeurde brug, een loods met gaten en kieren en de trots van het team: een frankenstein-Escort die de buurman-fuckwa-spuiter met de stofzuiger van een kleurtje heeft voorzien (zo ziet het er uit).
Toch, het is gezellig. Lekker een bakkie pleur wegslurpen, even het behang van de klauwtjes halen in een poging wat te knutselen en sterke verhalen op lepelen terwijl een van het team duidelijk hoorbaar de bruine bonen schotel van gisterenavond in gasvorm om aan het zetten is.
Alsof een oude Eskrot niet genoeg stinkt en je met die damp de roest verhelpt.
Het loopt tegen sinterklaas. Onze hoofd- en enige sponsor is banketbakker en hij neemt rond sinterklaas weleens verse pepernootjes mee. Als hij zich laat zien, wij hebben meestal een verlanglijst voor hem waar zijn uienleder ernstig kramp van krijgt. "Heb je al een ander tandwielsetje voor die achteras? Als je zo gaat rijden, duurt het vijf minuten en dan heb je geen sperdiffjes meer".
Toch vordert het allemaal wel met het oude barrel. De spaghetti is aangesloten en we zijn bezig met het ware jongensspeelgoed (een ALS). Het nieuwste teamlid heeft mooie plugjes gedraaid voor oliekoeling van de bak. Nu de radiateur van de bak-olie nog ergens vastschroeven en een pompje ergens weg moffelen. De olie van de versnellingsbak wordt nogal heet en die verbrande olielucht van de laatste testrit belooft weinig goeds. Nog een half jaartje en we kunnen we als weer vanouds onze rondjes draaien. Niet vooraan, maar voor niet-winnaars is meedoen altijd belangrijker dan winnen.
Inmiddels is het oude koffieapparaat klaar met pruttelen. De geur van verse koffie waait tussen de kieren door. En in de hete lucht en petroleumdamp van een vooroorlogs hittekanon hangen we in een klein hokje wat rond op vieze, plakkerige stapelstoeltjes en een bankstel ouder dan de weg naar Kralingen. We drinken koffie en eten heerlijke, verse pepernootjes met motoroliesmaakje. Ondertussen maken we plannen om eindelijk toch een keer de concurrentie op grote achterstand te zetten. Als we nu eens dit doen, en als we dat doen... Het is een beetje als dromen van Pamela, ze zal nooit in zicht komen maar waarom zou je er niet van dromen? Waarom dan die vergeelde poster boven je bed?
Ondertussen huilt buiten de koude wind en regent het pijpenstelen. Af en toe druppelt er wat naar binnen, maar who cares. Bij ons is het gezellig, vooral als er recent geen stinkend gereutel heeft geklonken.
