afentoe
Kilometervreter
Gezellig?
Ik heb er wel eerder over gehoord, de discussie over gezelligheid in de auto. Het verbaast me ergens wel dat dit onderwerp wat mij, toch behoorlijk liefhebber van autorijden, zo weinig uitmaakt toch zo’n discussie op gang lijkt te brengen.
Zowel privé als voor mijn werk heb ik met enige regelmaat het genot om met zeer uiteenlopende gezelschappen, verschillend tussen enkel mijzelf en een auto vol goede vrienden en alles wat daartussen zit, een bepaalde periode in een auto te vertoeven. Hier komen dus ook verschillende hoeveelheden zogenoemde gezelligheid in voor. Alles heeft zo zijn voor- en nadelen, maar onder de streep maakt het me geen fluit uit.
Ik ben ook maar een mens, ook ik heb het ongelofelijk naar mijn zin als ik met vrienden een lange rit maak. Dan hebben we het over van alles en nog wat, wordt er soms bovengemiddeld veel op gele auto’s gelet, gaat de muziek soms harder en soms stukken harder. We lachen ons regelmatig krom en de rit vliegt voorbij. Maar dit alles heeft ook een risico. Hoe vaak heb ik wel niet vol in de ankers gemoeten, of subtiel gezegd wat van mijn lijn af moeten wijken, omdat een andere chauffeur mij/de haaientanden/het rode stoplicht (doorhalen wat niet van toepassing is) even niet ziet omdat hij/zij de focus teveel bij het gezelschap heeft. “Maar dat gebeurt mij nooit,” hoor ik dan. En waarom dan niet? Ook ik ben tijdens een leuk gesprek wel eens geflitst omdat ik even niet op de snelheidsmeter lette, dus waarom zou dat een ander niet gebeuren?
Hoe leuk een gezellige rit ook is, ik kan me prima vermaken met het gezelschap van alleen de auto en een rustige snelweg. Wanneer mijn passagier ’s avonds laat tegen mij zegt dat de cruise-control op 150 mag, om vervolgens een krantje erbij te pakken, dan heb ik een heerlijke rit. Zeker als je studiestress en eventueel gedoe met de trein meetelt stap ik dan relaxter uit de auto dan dat ik erin ben gestapt. Ook alleen in de auto zitten kan ik prima verdragen. Dan gaat de radio hard en kweel ik voluit mee met vrijwel alles wat op muziek lijkt. Iedereen die mij goed kent weet immers dat ik in de auto maar een paar regels heb. Eentje daarvan is dat er in privégezelschap (dus niet voor mijn werk) alleen mensen zingen die dat ook daadwerkelijk kunnen. Omdat ik zelf niet bepaald bij die groep hoor zing ik zeer zelden in de auto.
En dan heb je nog de middenwegen. Ik heb soms enorm indringende gesprekken in de auto. Die gaan dan niet direct over een gezellig onderwerp, maar je leert de ander beter kennen. Soms worden er dingen gedeeld die ik totaal niet achter diegene had gezocht, die mijn gezelschap ineens in een totaal ander daglicht stellen, gelukkig vaak in positieve zin.
Dan was er nog die keer waar ik hier al eens over verteld heb, na mijn eerste werkdag. Kort gezegd hebben mijn bijrijder en ik allebei urenlang in absolute stilte naar het voetbal op de radio geluisterd. Alleen als er iets gebeurde kwam er een zucht van opluchting of een welgemeende vloek als er wéér een bal naast ging. Ook daar ging ik zo in op dat ik er onderaan een tunnel pas erg in had dat de teller van het Up’je van de chef inmiddels op 160 stond. Oeps.
Die keer dat mijn bijrijder een vlucht moest halen en ik in een van de fijnste auto’s die ik heb bestuurd even gas mocht geven richting de snelweg. Niet meer dan 20 te hard, maar toch een heerlijke ervaring die het beeld wat ik van het merk had helemaal bevestigd heeft, en tegelijkertijd bewees dat ik het betreffende model zwaar had onderschat.
Na het uitschrijven van deze gedachten kom ik binnen mezelf weer tot de conclusie dat het voor mij niet zoveel uitmaakt. Zolang ik alle situaties eens in de zoveel tijd een keer heb vind ik het eigenlijk wel prima.
Ik heb er wel eerder over gehoord, de discussie over gezelligheid in de auto. Het verbaast me ergens wel dat dit onderwerp wat mij, toch behoorlijk liefhebber van autorijden, zo weinig uitmaakt toch zo’n discussie op gang lijkt te brengen.
Zowel privé als voor mijn werk heb ik met enige regelmaat het genot om met zeer uiteenlopende gezelschappen, verschillend tussen enkel mijzelf en een auto vol goede vrienden en alles wat daartussen zit, een bepaalde periode in een auto te vertoeven. Hier komen dus ook verschillende hoeveelheden zogenoemde gezelligheid in voor. Alles heeft zo zijn voor- en nadelen, maar onder de streep maakt het me geen fluit uit.
Ik ben ook maar een mens, ook ik heb het ongelofelijk naar mijn zin als ik met vrienden een lange rit maak. Dan hebben we het over van alles en nog wat, wordt er soms bovengemiddeld veel op gele auto’s gelet, gaat de muziek soms harder en soms stukken harder. We lachen ons regelmatig krom en de rit vliegt voorbij. Maar dit alles heeft ook een risico. Hoe vaak heb ik wel niet vol in de ankers gemoeten, of subtiel gezegd wat van mijn lijn af moeten wijken, omdat een andere chauffeur mij/de haaientanden/het rode stoplicht (doorhalen wat niet van toepassing is) even niet ziet omdat hij/zij de focus teveel bij het gezelschap heeft. “Maar dat gebeurt mij nooit,” hoor ik dan. En waarom dan niet? Ook ik ben tijdens een leuk gesprek wel eens geflitst omdat ik even niet op de snelheidsmeter lette, dus waarom zou dat een ander niet gebeuren?
Hoe leuk een gezellige rit ook is, ik kan me prima vermaken met het gezelschap van alleen de auto en een rustige snelweg. Wanneer mijn passagier ’s avonds laat tegen mij zegt dat de cruise-control op 150 mag, om vervolgens een krantje erbij te pakken, dan heb ik een heerlijke rit. Zeker als je studiestress en eventueel gedoe met de trein meetelt stap ik dan relaxter uit de auto dan dat ik erin ben gestapt. Ook alleen in de auto zitten kan ik prima verdragen. Dan gaat de radio hard en kweel ik voluit mee met vrijwel alles wat op muziek lijkt. Iedereen die mij goed kent weet immers dat ik in de auto maar een paar regels heb. Eentje daarvan is dat er in privégezelschap (dus niet voor mijn werk) alleen mensen zingen die dat ook daadwerkelijk kunnen. Omdat ik zelf niet bepaald bij die groep hoor zing ik zeer zelden in de auto.
En dan heb je nog de middenwegen. Ik heb soms enorm indringende gesprekken in de auto. Die gaan dan niet direct over een gezellig onderwerp, maar je leert de ander beter kennen. Soms worden er dingen gedeeld die ik totaal niet achter diegene had gezocht, die mijn gezelschap ineens in een totaal ander daglicht stellen, gelukkig vaak in positieve zin.
Dan was er nog die keer waar ik hier al eens over verteld heb, na mijn eerste werkdag. Kort gezegd hebben mijn bijrijder en ik allebei urenlang in absolute stilte naar het voetbal op de radio geluisterd. Alleen als er iets gebeurde kwam er een zucht van opluchting of een welgemeende vloek als er wéér een bal naast ging. Ook daar ging ik zo in op dat ik er onderaan een tunnel pas erg in had dat de teller van het Up’je van de chef inmiddels op 160 stond. Oeps.
Die keer dat mijn bijrijder een vlucht moest halen en ik in een van de fijnste auto’s die ik heb bestuurd even gas mocht geven richting de snelweg. Niet meer dan 20 te hard, maar toch een heerlijke ervaring die het beeld wat ik van het merk had helemaal bevestigd heeft, en tegelijkertijd bewees dat ik het betreffende model zwaar had onderschat.
Na het uitschrijven van deze gedachten kom ik binnen mezelf weer tot de conclusie dat het voor mij niet zoveel uitmaakt. Zolang ik alle situaties eens in de zoveel tijd een keer heb vind ik het eigenlijk wel prima.
