rke
Wegverkenner
Ik ben thuis altijd met techniek opgegroeid. Mijn vader was een gereedstempelmaker / edelsmid en het was een van de vele vaders die het leuk vond als zoonlief mee knutselde. Ik liep ook al als jong aapje in de werkplaats bij pa op het werk, tussen de bankwerkers en draaiers.
Ik heb een vriend met een garagebedrijf en als ik daar een vijfjarig manneke (zoonlief) met wielen van een rallyauto zie sjouwen, heb ik direct herinneringen aan mijn vader. Ik wist eerder welke maten inbus, ring, steek en dopsleutels er waren dan dat ik de maten van tietenvangers kon inschatten. Een gemis aan kennis wat ik in mijn pubertijd heb geprobeerd aan te vullen. Meestal met een set nog blauwere ogen dan normaal als gevolg, handoplegging schijnt niet de gebruikelijke methode van meten te zijn.
In de periode van de beginnende pubertijd ( ik ben inmiddels een ervaren puber ) wilde ik natuurlijk ook vervoer hebben. In mijn omgeving was dat een dertiendehands fiets, ik heb er een van het merk "Juncker" gehad. Een Duitse oorlogsveteraan, bij mijn opa achtergebleven was op zolder. Natuurlijk met allerlei constructies die op Nederlandse fietsen hoogst ongebruikelijk waren.
Wat was ik toen blij dat ik een bromfiets kreeg. Een Sparta met JLO blokje. Een bromfiets waar eigenlijk alleen de echte senioren op reden. En, uiteraard, ik kreeg hem omdat hij kuis versleten was. Dus samen met pa lekker prutsen. Hoe werkt tweetakt, hoe meet ik de speling van zuiger en cilinder, hoe werkt een carburateur... in een tijd dat kennis onvindbaar gecentraliseerd in bibliotheken opgeslagen was. We kregen het ding aan de praat en ik was er blij mee. Tot hij in the middle of nowhere (ergens bij Breda) stuk ging en ik bij oom agent moest aankloppen of ik pappie mocht bellen.
Later dat jaar kreeg ik een vakantieklusje; ik moest bij een collega van pa (inmiddels goudsmid) het huis verven. De buurman van die collega had een mooie dochter en een oude Puch. Ik nam ook toen een opvallende beslissing, ik kwam met die Puch thuis - iets met een vriendje die nogal groot, sterk en agressief was.
Anyway: ik ben via de techniek met auto's in contact gekomen. Mijn eerste auto was een oude C-Kadett die op den duur letterlijk met touwtjes, plakband en polyester bij elkaar gehouden werd. Een C-Kadett die als een van de weinige met een toerenteller, elektronische ontsteking, geflowde cilinderkop en spruitstukken, elektrische koelvin, schakelaars in plaats van een contactslot, uitlaat zonder restricties (lees: een stuk pijp), interieur met wit namaakbont, remlichten op de hoedenplank, "Starsky and Hutch sportstreep", Gabriël gasdempers en nog veel meer prullaria rondreed. Een C-Kadett waarvan 145 km/uur als tobsnelheid vermeld werd en die ook met gemak haalde. En die de topsnelheid ook vrijwel dagelijks reed, ik was toen het geen-gas-vol-gas type. De APK werd ingevoerd en ik zag de bui al hangen. De ophanging bevatte nog nauwelijks rubbers, het plaatwerk was moe en roestig en het witte namaakbont bleek toch makkelijk vuil te kunnen worden.
Een tweede C-Kadett had wel de fel begeerde APK sticker. Dat de tweede nog rotter was dan de eerste, de kunst van het besodemieteren is ouder dan het keuren.
Inmiddels was mijn leven uitgebreid met een vaste relatie met bijhorende vrouw. Ik werd dus wat meer serieus (dat verschijnsel hoort bij vrouwen, die persen de pubertijd uit mannen) en ik knapte een BL-bestelmini voor haar op. Natuurlijk was nog niet alle pubertijd weg, het originele 1000 cc blok maakte in de opknapronde plaats voor een 1100 cc blokje. En ik had werk op een kantoor waar ik "met computers werkte".
In die tijd werd het outsourcen uitgevonden. Simpel gezegd: jij hebt een bedrijfje; je hebt geen zin om een deel van het werk zelf te doen; dus je huurt een ander bedrijfje in om dat te doen. Ik werkte "op de automatisering" en ik kwam "in de detachering".
Ik reed voor de detachering dagelijks 12 km woonwerk en gebruikte daar een bonte verzameling voertuigen voor. Een fiets als er echt niet anders kon, heel vaak een oude Vespa Si, soms een C-Kadett, een BL bestelmini, een VW Golf I of een BMW R27 (waarvoor ik niet eens een rijbewijs had).
Op een gegeven moment vraagt een manager aan mij "Zou jij een mooie blinkende bolide willen hebben?".
Welk antwoord verwacht jij van een aapje van een goede twintig lentes? Ik heb dus een kwijlspoor getrokken door menige showroom, ik heb verkopers lastig gevallen of er echt geen LPG in een Opel Manta GSI geschroefd kon worden en ik heb met mijn verse echtgenote naar hele serieuze oudemannen-bakjes gekeken. Uiteindelijk was de Peugeot 309 XRD onze keuze. Dat wil zeggen: In het spectrum van Honda CRX en Opel Ascona was die acceptabel voor ons allebei. En het bleek een heerlijke bolide, al die luxe van "ik weet niet hoe het werkt, maar het werkt".
Natuurlijk reed ik dat ding kort. Of, beter geschreven, ik reed zodanig dat een ander die auto kort kon rijden. Het was gewoon kuddegedrag en een overschot aan testosteron waardoor ik op de linkerbaan in een kettingbotsing terecht kwam. Een vriend van mij was toen helemaal bezeten van Toyota, dus ik dacht: "doe mij maar een Toyo". Een Corolla 1.8D hatchback in brandweerrood.
Sloom en onverwoestbaar. Niet de bocht door te wringen, hij wilde rechtdoor. Deze Toyota werd afgewisseld met een Corolla 2.0D Station die minstens zo sloom was en lekker verraderlijk in bochten. Een exemplaar met "meesturende achteras", een constructie die je ook gewoon "niet goed vast" kan noemen.
Later had ik een collega die een nieuw medium gebruikte. Hij "zat op het internet" en discussieerde op een forum. Het autoweek forum.
Er waren toen ook al meer dan genoeg "wat heb ik toch een mooie auto" topics, maar er waren toen ook topics over de techniek van een auto. Topics skippen is niet moeilijk, en ik snapte ongeveer hoe het werkte.
Ik heb heerlijke discussies gehad, onder andere over de carburatie van een Matra Bagheera, over de verbetering van wegligging, het tunen van een rallyauto en de perikelen van een overmaatse directiesloep die zoop als een tempelier.
Inmiddels is de moderne techniek van auto's zodanig verfijnd en doorontwikkeld dat je er als amateur nog weinig mee kan. Zelfs zoiets simpels als een stekker bij de trekhaak is niet meer te doen voor een autoleek.
Dus heb ik wat "oude meuk" aangeschaft. Ik kocht een Suzuki Swift, zodat ik ineens de uitdagingen van het lassen van plaatwerk beter begreep. Ik kocht een VW Polo, zodat ik de uitdagingen van lompe engineering beter kon bevatten. En ik kocht een Fiat Seicento, zodat ik kon zien wat Italiaanse lef en nauwelijks budget voor gevolgen heeft. Maar dat zijn nog wel auto's waar ik als leek onder kan kruipen en waar ik als leek iets van kan begrijpen.
Mijn dochters zijn daarom blij met deze gekke oude man. Als ik tegen het lieverdje zeg: "Neem maar mee, rij er maar een spatbord af", dan zijn ze gelukkig met een blauw blikje. En, natuurlijk, een paar jaar later rijdt ze een van mijn andere prutsobjecten (mijn motor) aan gort. Gelukkig met alleen een gescheurde knieschijf en meniscus, geen rolstoel of zes planken. Ik ben zo blij met mijn dochters....
Ik vind het af en toe nog steeds leuk rond te neuzen in de topics. De "kijkt mijn eens een patserdoos hebben" topics hoeven van mij niet, maar ik begrijp wel dat mensen blij kunnen zijn met een decadent stukje blik.
Ik moet nog steeds veel kilometers maken voor mijn werk (nu 60k per jaar), dus ik heb een gevoel bij de werking van het verkeer. Daarom zijn topics als het 'idiote acties in het verkeer' wel leuk om te lezen. Waarbij het mij vaak verbaast dat zelfs hoogopgeleiden "regels zijn regels" en "eigen veiligheid eerst" een andere prioriteit geven dan ik normaal doe. Misschien is mijn gedrag in het verkeer ook afwijkend, daarbuiten is het al jaren zo.
Ik mis wel de echte pruts-it-yourself topics. Hoe maak ik echte kortsluiting bij het aansluiten van een radio, hoe stel ik mijn auto zo af dat hij een op twintig loopt - dankzij de vervuiling een dood vogeltje na iedere twintig kilometer...
En ik mis de ouderwetse diepgaande 'hoe verbeteren wij het leven' topics. In die topics kijkt men steeds meer naar een behoud van decadentie terwijl de meest voor de hand liggende zaken als "de bestuurder betaalt" en "hoe rij ik met minder energie" stelselmatig genegeerd worden.
Ik ben dus steeds minder actief op dit forum. Daarnaast is de auto is voor mij een werktuig geworden zoals de hamer in mijn gereedschapskist. Ik denk meer aan "doet hij wat hij moet doen" dan "is de lak nog oke en glimt de hamer". En ik lees een enkele keer met vermaak de "ass-heaters of deadcow-seats" topics waarin beginnende pubers zich druk maken over het budget, de eigen bijdrage en gadget zus of gadget zo.
Dan denk ik terug aan die jaren-70-oranje C-Kadett die, toen ik hem kocht, als enige accessoire een onder de bumper geschroefde mistlamp had.
Net zoals mijn pa dacht aan zijn eerste Kever die net geen bril had... Dat was in zijn tijd luxe - net geen brilletje. Een Kever in plaats van een Solex...
Ik heb een vriend met een garagebedrijf en als ik daar een vijfjarig manneke (zoonlief) met wielen van een rallyauto zie sjouwen, heb ik direct herinneringen aan mijn vader. Ik wist eerder welke maten inbus, ring, steek en dopsleutels er waren dan dat ik de maten van tietenvangers kon inschatten. Een gemis aan kennis wat ik in mijn pubertijd heb geprobeerd aan te vullen. Meestal met een set nog blauwere ogen dan normaal als gevolg, handoplegging schijnt niet de gebruikelijke methode van meten te zijn.
In de periode van de beginnende pubertijd ( ik ben inmiddels een ervaren puber ) wilde ik natuurlijk ook vervoer hebben. In mijn omgeving was dat een dertiendehands fiets, ik heb er een van het merk "Juncker" gehad. Een Duitse oorlogsveteraan, bij mijn opa achtergebleven was op zolder. Natuurlijk met allerlei constructies die op Nederlandse fietsen hoogst ongebruikelijk waren.
Wat was ik toen blij dat ik een bromfiets kreeg. Een Sparta met JLO blokje. Een bromfiets waar eigenlijk alleen de echte senioren op reden. En, uiteraard, ik kreeg hem omdat hij kuis versleten was. Dus samen met pa lekker prutsen. Hoe werkt tweetakt, hoe meet ik de speling van zuiger en cilinder, hoe werkt een carburateur... in een tijd dat kennis onvindbaar gecentraliseerd in bibliotheken opgeslagen was. We kregen het ding aan de praat en ik was er blij mee. Tot hij in the middle of nowhere (ergens bij Breda) stuk ging en ik bij oom agent moest aankloppen of ik pappie mocht bellen.
Later dat jaar kreeg ik een vakantieklusje; ik moest bij een collega van pa (inmiddels goudsmid) het huis verven. De buurman van die collega had een mooie dochter en een oude Puch. Ik nam ook toen een opvallende beslissing, ik kwam met die Puch thuis - iets met een vriendje die nogal groot, sterk en agressief was.
Anyway: ik ben via de techniek met auto's in contact gekomen. Mijn eerste auto was een oude C-Kadett die op den duur letterlijk met touwtjes, plakband en polyester bij elkaar gehouden werd. Een C-Kadett die als een van de weinige met een toerenteller, elektronische ontsteking, geflowde cilinderkop en spruitstukken, elektrische koelvin, schakelaars in plaats van een contactslot, uitlaat zonder restricties (lees: een stuk pijp), interieur met wit namaakbont, remlichten op de hoedenplank, "Starsky and Hutch sportstreep", Gabriël gasdempers en nog veel meer prullaria rondreed. Een C-Kadett waarvan 145 km/uur als tobsnelheid vermeld werd en die ook met gemak haalde. En die de topsnelheid ook vrijwel dagelijks reed, ik was toen het geen-gas-vol-gas type. De APK werd ingevoerd en ik zag de bui al hangen. De ophanging bevatte nog nauwelijks rubbers, het plaatwerk was moe en roestig en het witte namaakbont bleek toch makkelijk vuil te kunnen worden.
Een tweede C-Kadett had wel de fel begeerde APK sticker. Dat de tweede nog rotter was dan de eerste, de kunst van het besodemieteren is ouder dan het keuren.
Inmiddels was mijn leven uitgebreid met een vaste relatie met bijhorende vrouw. Ik werd dus wat meer serieus (dat verschijnsel hoort bij vrouwen, die persen de pubertijd uit mannen) en ik knapte een BL-bestelmini voor haar op. Natuurlijk was nog niet alle pubertijd weg, het originele 1000 cc blok maakte in de opknapronde plaats voor een 1100 cc blokje. En ik had werk op een kantoor waar ik "met computers werkte".
In die tijd werd het outsourcen uitgevonden. Simpel gezegd: jij hebt een bedrijfje; je hebt geen zin om een deel van het werk zelf te doen; dus je huurt een ander bedrijfje in om dat te doen. Ik werkte "op de automatisering" en ik kwam "in de detachering".
Ik reed voor de detachering dagelijks 12 km woonwerk en gebruikte daar een bonte verzameling voertuigen voor. Een fiets als er echt niet anders kon, heel vaak een oude Vespa Si, soms een C-Kadett, een BL bestelmini, een VW Golf I of een BMW R27 (waarvoor ik niet eens een rijbewijs had).
Op een gegeven moment vraagt een manager aan mij "Zou jij een mooie blinkende bolide willen hebben?".
Welk antwoord verwacht jij van een aapje van een goede twintig lentes? Ik heb dus een kwijlspoor getrokken door menige showroom, ik heb verkopers lastig gevallen of er echt geen LPG in een Opel Manta GSI geschroefd kon worden en ik heb met mijn verse echtgenote naar hele serieuze oudemannen-bakjes gekeken. Uiteindelijk was de Peugeot 309 XRD onze keuze. Dat wil zeggen: In het spectrum van Honda CRX en Opel Ascona was die acceptabel voor ons allebei. En het bleek een heerlijke bolide, al die luxe van "ik weet niet hoe het werkt, maar het werkt".
Natuurlijk reed ik dat ding kort. Of, beter geschreven, ik reed zodanig dat een ander die auto kort kon rijden. Het was gewoon kuddegedrag en een overschot aan testosteron waardoor ik op de linkerbaan in een kettingbotsing terecht kwam. Een vriend van mij was toen helemaal bezeten van Toyota, dus ik dacht: "doe mij maar een Toyo". Een Corolla 1.8D hatchback in brandweerrood.
Sloom en onverwoestbaar. Niet de bocht door te wringen, hij wilde rechtdoor. Deze Toyota werd afgewisseld met een Corolla 2.0D Station die minstens zo sloom was en lekker verraderlijk in bochten. Een exemplaar met "meesturende achteras", een constructie die je ook gewoon "niet goed vast" kan noemen.
Later had ik een collega die een nieuw medium gebruikte. Hij "zat op het internet" en discussieerde op een forum. Het autoweek forum.
Er waren toen ook al meer dan genoeg "wat heb ik toch een mooie auto" topics, maar er waren toen ook topics over de techniek van een auto. Topics skippen is niet moeilijk, en ik snapte ongeveer hoe het werkte.
Ik heb heerlijke discussies gehad, onder andere over de carburatie van een Matra Bagheera, over de verbetering van wegligging, het tunen van een rallyauto en de perikelen van een overmaatse directiesloep die zoop als een tempelier.
Inmiddels is de moderne techniek van auto's zodanig verfijnd en doorontwikkeld dat je er als amateur nog weinig mee kan. Zelfs zoiets simpels als een stekker bij de trekhaak is niet meer te doen voor een autoleek.
Dus heb ik wat "oude meuk" aangeschaft. Ik kocht een Suzuki Swift, zodat ik ineens de uitdagingen van het lassen van plaatwerk beter begreep. Ik kocht een VW Polo, zodat ik de uitdagingen van lompe engineering beter kon bevatten. En ik kocht een Fiat Seicento, zodat ik kon zien wat Italiaanse lef en nauwelijks budget voor gevolgen heeft. Maar dat zijn nog wel auto's waar ik als leek onder kan kruipen en waar ik als leek iets van kan begrijpen.
Mijn dochters zijn daarom blij met deze gekke oude man. Als ik tegen het lieverdje zeg: "Neem maar mee, rij er maar een spatbord af", dan zijn ze gelukkig met een blauw blikje. En, natuurlijk, een paar jaar later rijdt ze een van mijn andere prutsobjecten (mijn motor) aan gort. Gelukkig met alleen een gescheurde knieschijf en meniscus, geen rolstoel of zes planken. Ik ben zo blij met mijn dochters....
Ik vind het af en toe nog steeds leuk rond te neuzen in de topics. De "kijkt mijn eens een patserdoos hebben" topics hoeven van mij niet, maar ik begrijp wel dat mensen blij kunnen zijn met een decadent stukje blik.
Ik moet nog steeds veel kilometers maken voor mijn werk (nu 60k per jaar), dus ik heb een gevoel bij de werking van het verkeer. Daarom zijn topics als het 'idiote acties in het verkeer' wel leuk om te lezen. Waarbij het mij vaak verbaast dat zelfs hoogopgeleiden "regels zijn regels" en "eigen veiligheid eerst" een andere prioriteit geven dan ik normaal doe. Misschien is mijn gedrag in het verkeer ook afwijkend, daarbuiten is het al jaren zo.
Ik mis wel de echte pruts-it-yourself topics. Hoe maak ik echte kortsluiting bij het aansluiten van een radio, hoe stel ik mijn auto zo af dat hij een op twintig loopt - dankzij de vervuiling een dood vogeltje na iedere twintig kilometer...
En ik mis de ouderwetse diepgaande 'hoe verbeteren wij het leven' topics. In die topics kijkt men steeds meer naar een behoud van decadentie terwijl de meest voor de hand liggende zaken als "de bestuurder betaalt" en "hoe rij ik met minder energie" stelselmatig genegeerd worden.
Ik ben dus steeds minder actief op dit forum. Daarnaast is de auto is voor mij een werktuig geworden zoals de hamer in mijn gereedschapskist. Ik denk meer aan "doet hij wat hij moet doen" dan "is de lak nog oke en glimt de hamer". En ik lees een enkele keer met vermaak de "ass-heaters of deadcow-seats" topics waarin beginnende pubers zich druk maken over het budget, de eigen bijdrage en gadget zus of gadget zo.
Dan denk ik terug aan die jaren-70-oranje C-Kadett die, toen ik hem kocht, als enige accessoire een onder de bumper geschroefde mistlamp had.
Net zoals mijn pa dacht aan zijn eerste Kever die net geen bril had... Dat was in zijn tijd luxe - net geen brilletje. Een Kever in plaats van een Solex...
. Goed verhaal.